Λίγους μήνες πριν από την καραντίνα λόγω covid-19, παρακολούθησα ένα σεμινάριο με τίτλο UEFA D της ΕΠΟ. Διοργάνωνε πολλά παρόμοια η Ομοσπονδία με στόχο την εκπαίδευση των διοικητικών παραγόντων των σωματείων των ΕΠΣ. Η πρωτοβουλία η οποία πιστώνεται στη διοίκηση Γραμμένου, προκάλεσε τόσο το ενδιαφέρον όσο και τα ευμενή σχόλια των συμμετεχόντων. Στην εισήγηση των εκπαιδευτών, υπήρχε κεφάλαιο για τους πυλώνες ανάπτυξης του σωματείου. Ενας από αυτούς ήταν και η διασύνδεση του με την τοπική κοινωνία. «Μπορείτε, για παράδειγμα, εκτός από το να ευαισθητοποιήσετε τους επιχειρηματίες της περιοχής σας, να πάτε ακόμη και στα ΚΑΠΗ να προσκαλέσετε τους γέροντες να έρθουν σ’ έναν αγώνα της ομάδας σας. Να τους τιμήσετε και να γίνουν κομμάτι της με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της σχέσης» είχε τονίσει ο εκπαιδευτής, καθηγητής του αθλητικού μάνατζμεντ στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής Δημήτρης Γαργαλιάνος.
Τα λόγια αυτά μου ήρθαν στο μυαλό όταν διάβασα ένα ρεπορτάζ για το πώς γιγαντώθηκε, οπαδικά και όχι μόνο, η φετινή τροπαιούχος του Europa League Βιγιαρεάλ. Ομάδα η οποία έχει έδρα μία πόλη 50.000 κατοίκων. Που από τα αζήτητα του ισπανικού πρωταθλήματος, πάτησε στην ευρωπαϊκή κορυφή.
Η διαδρομή της αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για πολλές εγχώριες ομάδες οι οποίες βαδίζουν ακολουθώντας ένα αρχέγονο μοντέλο ανάπτυξης, με σύνηθες αποτέλεσμα τη δημιουργία μαύρης τρύπας την οποία καλούνται να καλύψουν οι ιδιοκτήτες ή διαλύονται πλακωμένος κάτω από τα δυσβάστακτα χρέη.
Το Μάιο του 1997 η οικογένεια Ρόιτς ανέλαβε τη Βιγιαρεάλ μία ομάδα που κινδύνευε να υποβιβαστεί απ' τη Segunda División, αγωνιζόταν σε ένα γήπεδο 3.000 θέσεων και δεν είχε προπονητικό κέντρο. Είχε 2.500 μέλη, εκ των οποίων τα 1.000 ήταν συνταξιούχοι που έπαιρναν δωρεάν εισιτήρια διαρκείας από το δημοτικό συμβούλιο! Το χειρότερο; Η ομάδα έπρεπε να προπονείται όπου εύρισκε.
Χρειάστηκαν εννέα χρόνια μέχρι η Βιγιαρεάλ να γίνει ομάδα που προκαλούσε τον σεβασμό στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και να διεκδικεί τίτλους στο ισπανικό Πρωτάθλημα.
Η Βιγιαρεάλ ανέβηκε εκτός προγράμματος στη La Liga με μπάτζετ μόλις 3 εκατ. ευρώ και έχασε την παραμονή της σε αγώνα μπαράζ.
Αυτή ήταν και η αφορμή για να κάνει ένα γενναίο restart που αποτέλεσε τη βάση προκειμένου να χτισθεί η ομάδα που έφθασε φέτος στην κατάκτηση του Europa League.
Οι άνθρωποι της Βιγιαρέαλ επεξεργάστηκαν και υλοποίησαν ένα πλάνο εξωστρέφειας με στόχο να μεγεθύνουν το club. Tαξίδεψαν σε γειτονικές πόλεις και έδωσαν εισιτήρια σε σχολεία, ώστε να γεμίσουν το "Μαδριγάλ" και να σχηματιστεί μία σύνδεση της ομάδας με την τοπική κοινωνία, η οποία παραμένει πανίσχυρη μέχρι σήμερα.
Στη συνέχεια έγινε επένδυση στην κατασκευή ενός προπονητικού κέντρου που είχε ως αποτέλεσμα η Βιγιαρεάλ να έχει στην Εθνική Κ16 της Ισπανίας όσους διεθνείς είχαν η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα, ενώ 10 παίκτες από το ρόστερ του τελικού να προέρχονται από τις Ακαδημίες της ομάδας.
Το 2007-2008 τερμάτισε στη 2η θέση της La Liga, πάνω απ' την Μπαρτσελόνα. Με τη φανέλα της ο Φορλάν κατέκτησε το Χρυσό Παπούτσι το 2004-2005, ενώ η Βιγιαρεάλ έδωσε στην εθνική Ισπανίας 3 παίκτες που πανηγύρισαν Euro και έναν παίκτη που πανηγύρισε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο κινητήριος μοχλός ήταν ο ιδιοκτήτης της ομάδας, μεγαλοεπιχειρηματίας ειδών υγιεινής, αλλά το αποτέλεσμα ήταν προϊόν της πιστής εφαρμογής ενός πλάνου ανάπτυξης κι όχι ενός χορού σπατάλης εκατομμυρίων.
Η Βιγιαρεάλ είναι ένα σύγχρονο club το οποίο στηρίχθηκε στις δικές του δυνάμεις και έριξε στο καναβάτσο μεγαλύτερες ομάδες, με τεράστια μπάτζετ και πολλά ποδοσφαιρικά αστέρια. Είναι η επιτομή του αποτελεσματικού σχεδιασμού, χωρίς νεοπλουτισμούς και μεταγραφικά εγχειρήματα φούσκες.
Και σίγουρα αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για πολλές ελληνικές ομάδες της δεύτερης ταχύτητας του Πρωταθλήματος της Super League1. Ισως και για αυτές που πρωταγωνιστούν. Οι οποίες όμως, κυρίως, διοικούνται στη λογική του «δώσε ημίν σήμερον» και κατασκευάζουν εχθρούς προκειμένου να φορτώσουν τις αποτυχημένες διοικητικές επιλογές τους.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook