Οταν είδα την εξαιρετική
κίνηση της ΠΑΕ Άρης να ευχηθεί στον
παίκτη του ΠΑΟΚ, Γιόσιπ Μίσιτς ταχεία
ανάρρωση και
την ασπρόμαυρη ΠΑΕ να το «αποδέχεται»
κάνοντας μάλιστα retweet,
σκέφτηκα αστραπιαία, μετά
από την αρχική πολύ θετική
εντύπωση, πως αυτό το κλίμα φιλικών
σχέσεων ή έστω συναίνεσης δε θα διαρκέσει
πολύ.
Δυστυχώς όσοι το πίστεψαν
μαζί μου δικαιώθηκαν, διότι λίγες μέρες
μετά το κλίμα χάλασε και πάλι μέσω
«διαρροών» αρχικά από τον Άρη και την
απάντηση του ΠΑΟΚ για το
θέμα των εισιτηρίων στους ημιτελικούς
Κυπέλλου. Δε θα μπω στη
διαδικασία του ποιος έχει δίκιο και
ποιος άδικο, γιατί προφανώς αυτό το
κρίνει ο καθένας ανάλογα με την οπαδική
του προτίμηση, την προσέγγιση που
έχει στα πράγματα, ή τα συμφέροντα που
εξυπηρετεί.
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά
πάντως είναι ότι την
τοξικότητα, απ’ όπου κι
αν αυτή προέρχεται, δεν
την έχει ανάγκη η πόλη
και δεν εξυπηρετεί απολύτως
τίποτα. Δεν
έχει καμία απολύτως σχέση με την
αντιπαλότητα που είναι απολύτως
φυσιολογικό να υπάρχει μεταξύ των
συλλόγων της ίδιας πόλης και
που τη συναντάμε σε όλη την υφήλιο.
Στο
μυαλό του φιλάθλου μετράει
το «ποιος είναι το
αφεντικό», όμως αυτό πρέπει
να παραμείνει στο επίπεδο της καζούρας
και όχι να μεταποιηθεί σε τυφλό φανατισμό,
όπως δυστυχώς έχει συμβεί τα τελευταία
κυρίως χρόνια. Κι αν θεωρείτε πως
υπερβάλλω θυμηθείτε πόσα θύματα είχαμε
τα τελευταία χρόνια από περιστατικά
οπαδικής βίας, ξύλου και «ραντεβού».
Δυστυχώς η μελέτη των
επίσημων στοιχείων από την Αστυνομία
προκαλεί προβληματισμό.
Οι ομάδες έχουν
υποχρέωση να μη ρίχνουν νερό στο μύλο
του τυφλού και άκρατου οπαδισμού, αλλά
να δίνουν το καλό παράδειγμα με ενέργειες
όπως της περασμένης
Παρασκευής. Κάτι που έχουν
κάνει πολλάκις οι
ποδοσφαιριστές, είτε
με δράσεις (πρόσφατα
παίκτες του ΠΑΟΚ και του Αρη
δώρισαν
μαζί μηχάνημα ΜΕΘ σε νοσοκομείο της
Θεσσαλονίκης) είτε
με την καθημερινή τους
παρουσία
(συχνά πυκνά μπορεί να
πίνουν καφέ μαζί και να γελάνε).
Αντιλαμβάνομαι
πως κάθε ΠΑΕ ως εταιρία κινείται με βάση
τα δικά της συμφέρονται και είναι
απολύτως λογικό αυτό. Και όταν αυτά
συγκρούονται με τον έναν ή με τον άλλον
τρόπο (συμμαχίες, επηρεασμοί, οικονομικές
σχέσεις και
αυτοτέλεια)
το
αμέσως επόμενο βήμα είναι η πόλωση. Ομως
ίσως
πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά. Ο
σεβασμός στον αντίπαλο είναι ένα βήμα
που πρέπει να γίνει πρωτίστως από τις
ομάδες, γιατί το μήνυμα λαμβάνεται αργά
ή γρήγορα, συνειδητά ή υποσυνείδητα και
από τους οπαδούς. Προτιμάμε λοιπόν τα
retweet
και
μακάρι να έχουμε μόνο τέτοια. Ακόμη και
ένα περιστατικό βίας λιγότερο να
σημειωθεί, κέρδος θα είναι. Ενας γιος
που θα φοράει «μισητό κασκόλ» να γλιτώσει,
κέρδος θα είναι.