Η δημοκρατία είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, όμως είναι κάποιες δίκες που σε κάνουν να αισθάνεσαι ντροπή και μόνο που γίνονται. Τι να ακούσεις; Όλα σιωπούν μπροστά στην ωμότητα, τη βιαιότητα, την αθλιότητα. Όλα σωπαίνουν μπροστά στην κραυγή της μάνας. Στην δίψα για εκδίκηση και απονομή δικαιοσύνης. Σε τρεις δίκες τελευταία έχω αισθανθεί έτσι, παρακολουθώντας τις από απόσταση: Φύσσας, Γιακουμάκης και Ελένη.
Εντάξει, στις αθλητικές δίκες ακούς διάφορα. Μπορεί και να γελάσεις από τα ευτράπελα των δικηγόρων. Ο... αέρας πήρε την καρέκλα και έπεσε στο κεφάλι του Εμπέντε, οι κροτίδες είναι «εργαλείο» των ψαράδων, οι οπαδοί είναι επιστήμονες κλπ.. Εδώ όμως το πράγμα αλλάζει. Δεν ξέρω πραγματικά αν θα περίμενα να ακούσω από συνήγορο υπεράσπισης να διασύρει με τον τρόπο αυτό τη μνήμη του θύματος, με στόχο να σώσει κάποια χρόνια για τους πελάτες του. Δεν ξέρω αν πρέπει να ντρέπεται κάποιος προσπαθώντας να βρει ελαφρυντικά να υπονοεί πως δεν υπήρχε βιασμός ή ισχυρίζεται ότι υπήρχε επήρεια ναρκωτικών.
Εντάξει, καταλαβαίνω ότι ένας δικηγόρος αν «κερδίσει» ελαφρυντικά μπορεί και να φτιάξει επαγγελματικά το όνομά του. Αντιλαμβάνομαι επίσης πως σε μια δημοκρατία άπαντες έχουν δικαίωμα υπεράσπισης. Όμως ας μην ξεχνάμε το βασικότερο: Και η Ελένη είχε δικαίωμα να ζήσει. Και αυτοί οι δύο της το στέρησαν. Και μάλιστα με έναν ωμό και εξευτελιστικό τρόπο, έχοντας την επιλογή, μέχρι το τέλος, να τη σώσουν. Και δε φτάνει που σκοτώθηκε μία φορά, προσπάθησαν να την... ξανασκοτώσουν στα δικαστήρια, διασύροντας τη μνήμη της, μπας και αποφύγουν ένα δύο ή τρία χρόνια εκτός φυλακής.
Δεν ξέρω πόσο θα μείνουν μέσα οι καταδικασθέντες. Ξέρω πως αισθάνομαι αποτροπιασμό όταν βλέπω ανθρώπους (που έτυχε να είναι γονείς ή δικηγόροι) να υπερασπίζονται ανθρώπους (που έτυχε να είναι παιδιά τους ή πελάτες) που για τον οποιοδήποτε λόγο προέβησαν σε τόσο αποτρόπαιες πράξεις. Και φυσικά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι για ακόμη μια φορά τα ισόβια θα σημαίνουν ισόβια. Το μόνο που ευελπιστώ είναι αυτή η κραυγή της μάνας να ακούγεται για πάντα μέσα στα αυτιά τους και η εικόνα της να βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους.