Ξεκίνησαν τα πολυαναμενόμενα πλέι οφ με την ελπίδα να δούμε επιτέλους έναν «διαγωνισμό» που θα διέφερε από τον αντίστοιχο της regular season του θεσμού.
Δυστυχώς όμως με το καλημέρα για μια ακόμη φορά υποχρεωθήκαμε να λουστούμε με ότι πιο ελεεινό και βρώμικο μας έχει συνηθίσει και μας έχει επιβάλλει να το ανεχόμαστε ένα σάπιο καθεστώς και μια ποδοσφαιρική Χούντα, που όμοια της μπορείς να συναντήσεις σε υποανάπτυκτες χώρες.
Θα μου πείτε από που αντλούσαμε αυτή την αισιοδοξία και την ελπίδα για να δούμε αυτό το «κάτι άλλο» που επί τόσα χρόνια το ονειρευόμαστε, όμως ποτέ δεν έρχεται; Οι ψαγμένοι θα μας πουν: Μυαλό δεν βάλατε ακόμη μετά τα όσα έχετε πάθει; Θαρρείς και είστε άμαθοι από τέτοιες καταστάσεις όπως αυτή που είδαμε όλοι χθες στο κολλαστήριο.
Δεν ζήσατε και άλλες παρόμοιες στις 26 αγωνιστικές της κανονικής περιόδου; Οι ίδιοι πρωταγωνιστές με τα ίδια θύματα όσους ύψωναν το ανάστημα τους απέναντι στον υιοθετημένο διά βίου από την παράγκα δαφνοστεφανομένο σύλλογο.
Άλλωστε στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει και η...σύμπτωση (;) να επιχειρήσει τον «αποκεφαλισμό» ο ίδιος καμικάζι, όπως ακριβώς το έκανε και στον προηγούμενο αγώνα ανάμεσα στις δύο ομάδες, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν οι διαμαρτυρίες που έπρεπε.
Και καλά τότε, μα και τώρα με τον επαναορισμό του και μάλιστα συνοδευόμενος από τον ίδιο παρατηρητή, δεν προβλημάτισε και δεν ανησύχησε κανέναν; Μανούχος και τότε, Μανούχος και τώρα και μούγγα στην στρούγγα. Σφαγή επιπέδου Σπάθα με τον πολύ καλό Άρη να αποχωρεί καταματωμένος και ηττημένος! Η παράγκα όρθια και οταν πρόκειται για τον θρύλο δεν λογαριάζει τίποτα.
Ούτε την μπόχα που έπνιξε χθες το βράδυ το πανελλήνιο. Η άγρια σφαγή των κιτρίνων ίσως υπενθυμίσει σε μερικούς από τον δικό μας χώρο, την προσπάθεια την δική μας να αντιπαρατεθούμε με αυτό το τέρας, αποκαλύπτοντας συνεχώς την παράνομη παρασκηνιακή του δράση.
Στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος δεν αφήσαμε ασχολίαστη καμία από τις στημμένες διαιτησίες υπέρ της ίδιας ομάδας, η οποία με τους κλεμμένους βαθμούς βρέθηκε πρώτη και μάλιστα με διαφορά από τους ανταγωνιστές της.
Ο χθεσινός Άρης σαφέστατα ήταν καλύτερος. Η σφαγή που υπέστη δικαιότατα χαρακτηρίζεται προκλητική και σκανδαλώδης. Δεν ξέρω αν αυτό βοηθήσει σε κάτι που όλοι ελπίζουν: Στο να μην υπάρχει πλέον κανείς – μα κανείς – που θα εμπιστεύεται σε οτιδήποτε ακόμη και στο πιο απλό πράγμα, όλους όσους έχουν σχέση με αυτόν τον άθλιο συνασπισμό, που καταδυναστεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΒΟΥΛΑ
Ας αφήσουμε όμως τη σφαγή του Φαλήρου και την μπόχα που έπνιξε το πανελλήνιο και ας πούμε δυο κουβέντες για το χθεσινό παιχνίδι του ΠΑΟΚ στην Τούμπα.
Εκεί είχαμε νίκη του ΠΑΟΚ με ένα ψυχοβγαλτικό rotation που παραλίγο να οδηγήσει σε μια πολύ φτηνή και απρόβλεπτη απώλεια. Είναι αλήθεια πως δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Λουτσέσκου συνάντησε δυσκολίες επιχειρώντας να διαχειριστεί το ομολογουμένως ανεπαρκές ροστερ του.
Κάποιες από αυτές τις πλήρωσε με απώλειες βαθμών. Κάποιες άλλες τις κέρδισε στο και πέντε ή και στο παρά πέντε, όπως ακριβώς έγινε και χθες. Από τη στιγμή που το παιχνίδι έληξε με νίκη των γηπεδούχων δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις αποτυχημένο το rotation.
Παράτολμο και ανορθόδοξο ίσως. Ομως το να ξεκινάς πολλά παιχνίδια με εννιά παίκτες είναι κάτι που δεν σου δίνει την ευχέρεια να διαχειριστείς όπως θα ήθελες και χωρις άγχος την κατάσταση που σου επιβάλλει να ξεκουράσεις κάποιους βασικούς. Δεν θα αναφερθούμε σε ονόματα. Χθες το «έμφραγμα» αποφεύχθηκε και ως εκ τούτου είναι όλα καλά.
Η ψυχολογία παρέμεινε πολύ καλή και το ενδιαφέρον τώρα επικεντρώνεται στη μάχη της Πέμπτης. Για την ιστορία αναφέρουμε το πόσο πολύτιμος είναι ο Άκπομ και ότι είναι καιρός στην θέση του Μουργκ να δούμε κάποιον από την παρέα του Λύρατζη και του Τσιγγάρα. Αλλά και αν δεν υπάρχει κανείς νεαρός, που εμείς επιμένουμε ότι υπάρχει, δεν μπορείς να κλείνεις να μάτια σου στον πάγκο, βλέποντας τον Μιτρίτσα.