Δεν την χρειαζόταν απλά αλλά και την άξιζε βάσει συνολικής αγωνιστικής παρουσίας, εύρους ευκαιριών και η αλήθεια είναι ότι αν οι «κίτρινοι» ήταν στοιχειωδώς αποτελεσματικοί στην κόντρα επίθεση, στο τέλος δε θα έδιναν την παραμικρή σημασία στο έξτρα τρίλεπτο που αποφάσισε ο Σκοτσέζος διαιτητής πέραν των έξι λεπτών καθυστερήσεων.
Το… διαβολικό του πράγματος ήταν ότι οι «κίτρινοι» βρήκαν δύο γκολ από εκεί που δεν έχουν πάρει σε όλη την πορεία του Πρωταθλήματος πέραν ενός τέρματος του Μπράμπετς στη Λαμία. Δηλαδή από εκτέλεση στατικών φάσεων. Ο Άρης άξιζε τη νίκη γιατί είχε καλύτερη ανάγνωση παιχνιδιού και προϊόντος του χρόνου φρόντισε να λύσει τα αγωνιστικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην πορεία του εν αντιθέσει με την ΑΕΚ η οποία βασίστηκε περισσότερο στην αστοχία του Άρη στην τελική προσπάθεια και λιγότερο στη δική της αμυντική συνοχή.
Για παράδειγμα, ο Αρης είχε πρόβλημα από την πλευρά του Κριστιάν Γκάνεα στο πρώτο ημίχρονο και το έλυσε στο δεύτερο. Είχε πρόβλημα στις δεύτερες μπάλες και στο αμυντικό transition στο πρώτο μέρος, το έλυσε και αυτό στο δεύτερο. Και αφού θωράκισε την άμυνά του επενδύοντας στην ηγετική μορφή του καταπληκτικού (και χθες) Φαμπιάνο, ήταν εμφανές ότι όλα θα εξαρτιόνταν από την αποτελεσματικότητά του στην επίθεση και στους χώρους που θα έβρισκε.
Εκεί θα μπορούσε να είχε σκοτώσει την αντίπαλό του, να είχε τελειώσει τα πάντα στη μεγάλη φάση του Μπερτόγλιο στο 81ο λεπτό αλλά και σ’ αυτές που προηγήθηκαν με τον Μαντσίνι. Επί τούτου, το έχουμε ξαναγράψει ότι αυτή η ομάδα δεν παίρνει στο χορτάρι αυτό που παράγει. Επί της ουσίας, πλέον ο Αρης είναι μόνος τρίτος στη βαθμολογία, με πλεονέκτημα δύο βαθμών απέναντι σε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, οπότε είναι ο ρυθμιστής της όλης κατάστασης.
Πιθανόν να κατάλαβε και χθες ότι κανείς από τους δύο βασικούς αντιπάλους του δεν είναι καλύτερός του, ίσα-ίσα που η 3η θέση θα εξαρτηθεί από τις δικές του διαθέσεις. Χθες, έκανε τη μεγάλη νίκη που χρειαζόταν…