Το σημερινό ταξίδι του Αρη στο Περιστέρι έχει τον δικό του βαθμό δυσκολίας. Οπως είχαν και τα προηγούμενα μακριά από το «Κλ. Βικελίδης». Δεν ήταν εύκολες οι αποστολές, για παράδειγμα, στον Βόλο, το Αγρίνιο, τη Λάρισα ή το ΟΑΚΑ. Αγώνες απ’ αυτούς που δεν θέλει και πολύ για να στραβώσει το αποτέλεσμα, ήταν και οι προηγούμενοι εκτός έδρας του Αρη.
Η αγωνιστική του δυναμική και η αποτελεσματικότητα του ήταν τα στοιχεία που τον οδήγησαν να περάσει αλώβητος από αυτές τις έδρες. Εκεί όπου, σε κάποιες απ’ αυτές, τα τελευταία χρόνια άφηνε βαθμούς. Ο φετινός Αρης όμως είναι διαφορετικός. Είναι μία ομάδα η οποία έχει την πολυτέλεια να διαθέτει ένα πλήρες ρόστερ. Σε επίπεδο ώστε να μη φαίνονται οι απουσίες του Μπεναλουάν και του Τζέγκο στη Λάρισα.
Το δεύτερο σημαντικό, κι αυτό ίσως που έχει την ίδια αξία με τη ποιότητα και το βάθος του ρόστερ, είναι ότι η ομάδα δείχνει μέταλλο και καταφέρνει να ανακτά ψυχολογία: Είτε βρίσκεται πίσω στο σκορ, όπως στον αγώνα με τα Γιάννενα, είτε μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό. Κι αυτό είναι στοιχείο που χαρακτηρίζει τις ομάδες οι οποίες θέλουν να πρωταγωνιστήσουν στο Πρωτάθλημα. Ο Αρης λοιπόν δείχνει χαρακτήρα και καταφέρνει να μετατρέπει σε σεμνές τελετές, αγώνες σε έδρες όπου περνούσε δύσκολα βράδια.
Οσο για την ψυχολογική πίεση; Οταν μία ομάδα θέλει να έχει εμφατική παρουσία στο Πρωτάθλημα είναι υποχρεωμένη να μάθει να ζει με το άγχος γιατί κάθε αγώνας είναι κι ένας τελικός. Το δήλωσε χθες και ο Μάντζιος, ο οποίος προφανώς έχει φροντίσει να γίνει βίωμα στους παίκτες του Αρη το ότι η κορυφή θέλει ταλέντο αλλά και ψυχικά αποθέματα δύναμης.
Focus
Σέβομαι τις απόψεις των εμπειρογνωμόνων που κάνουν τις προτάσεις τους για τη λήψη μέτρων κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού, αλλά το ερώτημα παραμένει: Πώς είναι δυνατόν να φοβούνται τη μετάδοση από τους υγειονομικά τσεκαρισμένους επαγγελματίες αθλητές όλων των αθλημάτων και να μην θεωρούν πηγή μετάδοσης τα μέσα μαζικής μεταφοράς;