Αρκετές φορές στο παρελθόν έχω αναφερθεί στην ανάγκη οι νεότερες γενιές των ΠΑΟΚτσήδων να μάθουν την ιστορία του λαοφιλέστατου συλλόγου, απαλλαγμένη από μυθοπλασίες, παραχαράξεις και ανιστόρητα αναμασήματα. Τα οποία μεταφερόμενα από γενιά και γενιά, αποτελούν ένα τεράστιο πρόβλημα, μια βαθιά πληγή και ένα μεγάλο κομμάτι από σκοτάδι, στην ολόφωτη διαδρομή του δικέφαλου.
Είναι αλήθεια και οφείλω να το ομολογήσω, πως δυσκολεύτηκα (και εξακολουθώ ακόμη να παιδεύομαι), για να επανορθώσω τις όσες στρεβλώσεις και παραμορφώσεις πέρασαν ατελώνιστα από τα σύνορα της υπευθυνότητας, από κάποιους ασόβαρους και συμπλεγματικούς ντελιβεράδες της ενημέρωσης. Οι τελευταίοι παραποιούν και πλαστογραφούν επί μονίμου βάσεως τα όσα έχουν σχέση με σοβαρά γεγονότα που αφορούν τον ΠΑΟΚ και προσβάλουν με χυδαιότητα την πραγματικότητα, υπεξαιρώντας υστεροφημίες και δολοφονώντας χαρακτήρες. Άγνωστοι παραμένουν παράγοντες που ξεπέρασαν και τα όρια της θυσίας, προκειμένου να βοηθήσουν τον ΠΑΟΚ. Γνωστοί – άγνωστοι ακόμη και εκείνοι που υπέστησαν οικονομικές καταστροφές, στην προσπάθεια τους ο πρόσφυγας ΠΑΟΚ να αποκτήσει ισχύ και αγωνιστικό ανάστημα.
Αφορμή για να επανέλθω στο συγκεκριμένο θέμα μου έδωσε ένα πρόσφατο σχόλιο του Άρι Νικολάκη. Ενός εξαιρετικού δημοσιογράφου, του οποίου η απέραντη και αδιαμφισβήτητη αγάπη για τον ΠΑΟΚ, αλλά και η διαχρονική του διαδρομή στον χώρο της ενημέρωσης, αποτελούν σαφέστατα εχέγγυα των όσων γράφει και υπογράφει. Σημειώνοντας λοιπόν ο Άρις Νικολάκης με αιτία ότι ο «οργανισμός ΠΑΟΚ» δεν πράττει τα αυτονόητα - δεν τιμά αθλητές και παράγοντες για την προσφορά τους - όπως συμβαίνει στην περίπτωση του αείμνηστου Σταύρου Σαράφη και του εν ζωή βετεράνου άσου και υπεύθυνου των ακαδημιών Κώστα Ιωσηφίδη, αναφέρει τα εξής: «Είναι τυχερές οι νέες γενιές παικτών - σάρκες εκ σαρκών – του ΠΑΟΚ.
Πολύ τυχερές είναι. Γαλουχήθηκαν και ανδρώθηκαν στα τμήματα υποδομών της ΠΑΕ, εμπνεόμενα από την αύρα των παμμέγιστων του ΠΑΟΚ. Ο Σταύρος Σαράφης και ο Κώστας Ιωσηφίδης περί ων ο λόγος, εμφύσησαν στα παιδιά τα οποία διακρίθηκαν και διακρίνονται εντός και εκτός τειχών της Τούμπας, το πνεύμα του ΠΑΟΚ.
Οι δύο θρύλοι του ΠΑΟΚ ο Σταύρος Σαράφης και ο Κώστας Ιωσηφίδης, ουδέποτε διεκδίκησαν επαίνους για το πολύτιμο έργο το οποίο παρήγαγαν, αφότου κρέμασαν τα παπούτσια τους. Δεν το παρήγαγαν, βλέπεται, ως επαγγελματίες. Το παρήγαγαν ως αισθηματίες. Οι απύθμενης λατρείας για τον ΠΑΟΚ ψυχές τους ήταν οδηγός τους. Σε αυτές υπάκουαν. Δεν χωρά δεύτερη κουβέντα περί τούτου. Το θέμα όμως είναι τι έπραξε ή τι πράττει ο ΠΑΟΚ για αυτούς τους διακόνους της ιδέας του ΠΑΟΚ; Ουδέν. Ναι, όπως το διαβάζετε, ουδέν! Δεν τους τιμά, με λίγα λόγια. Τι έπραξε ο ΠΑΟΚ για να τιμήσει τον αποδημήσαντα «Καίσαρα»; Τι πράττει ο ΠΑΟΚ για να τιμήσει την αυτού υψηλού ταπεινότητα του Κώστα; Θα στηλιτεύσουμε επίσης για πολλοστή φορά την αδυναμία του ΠΑΟΚ να αποδώσει τα δέοντα στην ιστορία του.
Ο ΠΑΟΚ ως οργανισμός – Ερασιτέχνης και ΠΑΕ – δεν τιμά την ιστορία του καταγράφοντας την, αποτυπώνοντας την και προβάλλοντας την (στις νέες γενιές) δια ενός μουσείου ή έστω ενός ιδρύματος. Νέοι ήμασταν και γερνούμε που λέει ο λόγος, προσδοκώντας από τον Ερασιτέχνη και την ΠΑΕ ΠΑΟΚ, την ανταπόκριση στη ιερή υποχρέωση τους. Την απόδοση των δεόντων στην ιστορία. Την δημιουργία μιας «κιβωτού» της, η οποία να περισώσει την ιστορία από τον κατακλυσμό του χρόνου».
Συνυπογράφουμε ιδιαίτερα τον επίλογο, απευθυνόμενοι στον πρόεδρο του ερασιτέχνη Θανάση Κατσαρή, να αναλάβει την πρωτοβουλία και ενημερώνοντας τον Ιβάν, να προχωρήσουν από κοινού σε αυτό το μεγάλο και ιστορικό βήμα. Η «κιβωτός» της ιστορίας του λαοφιλέστατου συλλόγου, είναι ένα μεγάλο κενό. Οι νεότερες γενιές των ΠΑΟΚτσήδων επιβάλλεται να μάθουν ποιες είναι οι ρίζες τους. Με ότι σημαντικό σημαίνει αυτό το τελευταίο.