Aδύνατο να μην πονάω. Αδύνατο να μην έχω θυμό. Αδύνατο να ξεχάσω. Αδύνατο να συγχωρήσω. Αδύνατο να πάψω να ζητώ απονομή δικαιοσύνης για το έγκλημα στα Τέμπη. Απονομή δικαιοσύνης για ΟΛΟΥΣ τους ενόχους.
Στην Παρί Σεν Ζερμέν έχουν παράπονα από την προσφορά του Μέσι στα μεγάλα και κρίσιμα ματς. Στην Μπαρτσελόνα ονειρεύονται να τον ξαναπάρουν και το συζητούν μαζί του, αφού οι δίαυλοι επικοινωνίας δεν έκλεισαν ποτέ. Ο ίδιος ο Μέσι δηλώνει ότι φέτος αισθάνεται καλά στο Παρίσι, μετά από τον πρώτο δύσκολο χρόνο προσαρμογής, αλλά ταυτόχρονα αφήνει ορθάνοιχτο το παράθυρο της επιστροφής του στη Βαρκελόνη.
Λάθος κάνουν και οι τρεις. Η Παρί γιατί δεν της φταίει ο Μέσι, ή μόνο ο Μέσι, για την αδυναμία της να δημιουργήσει μια ομάδα που θα είναι αληθινή ομάδα και όχι περιοδεύων θίασος. Η Μπαρτσελόνα γιατί δεν καταλαβαίνει προφανώς ότι άλλον Μέσι είχε και εντελώς άλλον Μέσι θα ξαναπάρει, αν ξαναπάρει. Και ο Μέσι γιατί, ανεξάρτητα από το αν και πού αισθάνεται καλά, ίσως δεν θέλει. ή δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι τώρα πια δεν μπορεί...
Προσωπικά, δεν έκρυψα ποτέ ότι θεωρώ τον Μέσι κορυφαίο άσο όλων των εποχών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και δεν περίμενα καν να κατακτήσει και ένα Μουντιάλ για να το πιστεύω αυτό. Αλλά η υπέρλαμπρη καριέρα του ουσιαστικά τελείωσε εκείνο το βράδυ που σήκωνε στον ουρανό του Κατάρ το τρόπαιο του Μουντιάλ. Από τη στιγμή που ικανοποίησε το μοναδικό απωθημένο του, έπαψε να έχει κίνητρο. Τι περισσότερο είχε να διεκδικήσει; Από τι είχε ανάγκη; Από ένα Πρωτάθλημα Γαλλίας; Από ένα ακόμη Τσάμπιονς Λιγκ; Από... δόξα; Η μήπως από... χρήμα; Οι τίτλοι τέλους είχαν πέσει στο υποσυνείδητό του από τη στιγμή που κράτησε στα χέρια του εκείνη την κούπα. Στα 36 του ε; Οχι στα 26.
Πρώτα απ' όλους, ο ίδιος θα έπρεπε να το συνειδητοποιήσει. Λογικά, θα έπρεπε να αποχωρήσει την επόμενη μέρα. Αλλά, αφού ήταν υποχρεωμένος να σεβαστεί το συμβόλαιό του με την Παρί, που λήγει αυτό το καλοκαίρι, θα έπρεπε να προσπαθήσει να νικήσει τον εφησυχασμό του υποσυνείδητού του, κάνοντας το παν για να οδηγήσει την ομάδα, αν όχι στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, τουλάχιστον στην τιμητική πρόκριση στους “4”. Ομως, είτε το προσπάθησε, είτε όχι, η αλήθεια είναι μία: Ούτε αυτός μπορούσε, ούτε και η Παρί. Στους αγώνες με την Μπάγερν δεν υπήρχε ούτε Μέσι, δεν υπήρχε όμως ούτε Εμπαπέ, δεν υπήρχε ούτε καν Παρί. Και, στο κάτω-κάτω, ποια είναι η Παρί για να αποκλείσει πέρσι τη Ρεάλ και φέτος την Μπάγερν; Με τρεις σούπερ σταρ, από τους οποίους ο ένας πιο πολύ ζημιά κάνει παρά προσφέρει (ο Νειμάρ), άντε και με έναν Ράμος, πίστευε κανείς ότι θα σηκώσει κούπα Τσάμπιονς Λιγκ; Ισως μόνο ο πιο φανατικός χουλιγκάνος οπαδός της. Κανείς άλλος.
Οσο για την Μπαρτσελόνα, αν ονειρεύεται παλιές δόξες και μεγαλεία με τον Μέσι, σπάει το ρεκόρ της αφέλειας. Μόνο ένας λόγος υπάρχει για να επανέλθει ο Μέσι. Για να παίξει... ένα ματς, το πρώτο επίσημο της νέας αγωνιστικής περιόδου στο Καμπ Νου και να αποχαιρετήσει την ομάδα, τον κόσμο της και το ποδόσφαιρο. Κι ύστερα, αν το νιώθει, που σίγουρα το νιώθει, να πάει στην Αργεντινή και να κάνει το ίδιο με τη Νιούελς Ολντ Μπόις.
ΥΓ. Οχι, καμια υστεροφημία του Μέσι δεν κινδυνεύει και τίποτε δεν μπορεί να μειώσει το ασυναγώνιστο ποδοσφαιρικό μεγαλείο του. Αλλά ο κορυφαίος των κορυφαίων πρέπει να ξέρει να αποχωρεί όταν δεν υπάρχει άλλη κορυφή για να κατακτήσει.