Η έλλειψη γνώσης οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα και στην προκειμένη περίπτωση η ολοκλήρωση της εποχής των αδερφών Γκασόλ και Καλντερόν ερμηνεύτηκε και ως το τέλος κυριαρχίας της (μακράν της δεύτερης) πιο πετυχημένης ευρωπαϊκής εθνικής ομάδας σε βάθος 20ετίας.
Προφανώς αυτή είναι η Ισπανία η οποία σε τούτο το χρονικό πλαίσιο κατάφερε τα πάντα και μάλιστα στην πρώτη μεγάλη διοργάνωσης δίχως τους άλλοτε φυσικούς ηγέτες της κατέκτησε και το Eurobasket.
Συνεπώς, η Ισπανία η οποία «φαντάζει» κακή σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν, σίγουρα δεν είναι «ευκολη» και προφανέστατα δεν της αποδίδεται ο τίτλος του αουτσάιντερ στον σημερινό αγώνα με την Εθνική.
Γιατί διατηρεί παίκτες με νοοτροπία νικητή όπως οι Σέρχιο Γιουλ, Ρούντι Φερνάντες, Αλεξ Αμπρίνες μαζί μ’ έναν εκ των κορυφαίων point guard της Euroleague σαν τον Λορέντζο Μπράουν και τους μπαρουτοκαπνισμένους (αδέρφια Ερνάνγκομεθ, Μπριθουέλα, Λόπεθ Αροστέγι). Κυρίως όμως έχει το νέο μεγάλο της αστέρι τον Σέρχι Αλμπάμα ο οποίος στην πρεμιέρα με τους Αυστραλούς ήταν ασταμάτητος με 27 πόντους.
Η Ισπανία δεν είναι Καναδάς διότι δεν βασίζεται στο one man show, ένα μοντέλο παιχνιδιού το οποίο εκφράζουν οι Μπάρετ-Γκίλτζιους Αλεξάντερ, αλλά σε μπάσκετ συνεργασιών με κύριο δημιουργό τον Λορέντζο Μπράουν.
Δεν εξαρτάται από το επίπεδο παραγωγής ένα-δύο παικτών αλλά από την αποτελεσματικότητα των plays που βγάζει στο παρκέ και την αρμονία – μεταξύ περιφέρειας και ψηλών – στην εκτέλεση αυτών. Αυτό σημαίνει ότι ειδικά σήμερα, όλα θα εξαρτηθούν από την αμυντική αποτελεσματικότητα της ομάδας μαζί με την εξασφάλιση του ριμπάουντ που πάντα ολοκληρώνει μια καλή άμυνα και φυσικά τους πόντους που θα βρει η Εθνική στο ανοιχτό γήπεδο.
Το τρίποντο (που δεν είχαμε απέναντι στον Καναδά) επίσης θα πρέπει να εξελιχθεί σε σταθερά της ομάδας του Βασίλη Σπανούλη γιατί είναι φανερό ότι – επί του σχεδίου περιορισμού του Αντετοκούνμπο – οι αντίπαλοι μας το δίνουν και η δική μας επιβίωση (μας) επιβάλλει να το βάλουμε…