Είναι πλέον, σαφές. Ο Ημιτελικός στο «Γ. Καραϊσκάκης» κι αρχή είναι και τέλος της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου για τον Πρωταθλητή και Κυπελλούχο ΠΑΟΚ. Κι εδώ μην δυσφορείτε κάποιοι. Μέχρι και την τυπική ανάδειξη νέου… Την στέψη νέου Πρωταθλητή ή Κυπελλούχου, ο ΠΑΟΚ είναι και Πρωταθλητής και Κυπελλούχος. Εξηγιόμαστε, για να μην παρεξηγιόμαστε. Εντάξει;
Πάμε παρακάτω…
Σας είπαμε για πολλούς κρίσιμους αγώνες πως μήτε αρχή, μήτε τέλος μιας διοργάνωσης ή μιας αγωνιστικής περιόδου ήταν. Την αλήθεια λέγαμε. Υπήρχε αύριο. Ε, στον αγώνα με τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο δεν υπάρχει.
Με πρόκριση ο ΠΑΟΚ υπερασπίζεται το στέμμα του στον Τελικό. Η παρουσία του εκεί (πάρει, δεν πάρει το στέμμα) είναι μία κάποια επιτυχία. Κι η τρέχουσα αγωνιστική περίοδος δεν είναι μία πλήρης… Μία παταγώδης αποτυχία.
Με αποκλεισμό ο ΠΑΟΚ χάνει κι αυτό το στέμμα του. Κι η τρέχουσα αγωνιστική περίοδος (πάρει, δεν πάρει την δεύτερη θέση) είναι μία πλήρης… Μία παταγώδης αποτυχία.
Λόγο για νέα κατάκτηση του Κυπέλλου δεν κάνουμε. Τούτο δε, επειδή στην άκρως πιθανή (για την δεδομένη ισχύ του ΠΑΟΚ εάν κι εφ’ όσον αυτή αποδοθεί σε Ημιτελικό και Τελικό!) περίπτωση … καρέ κατακτήσεων έρχονται τα πάνω, κάτω. Που λέει ο λόγος.
Τα μποφόρ ενθουσιασμού των ΠΑΟΚτσήδων θα διώξουν κάποια (όχι όλα, προς Θεού δηλαδή) σύννεφα από τη μη κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Θα βγει ήλιος στην Τούμπα!
Όλα αυτά υπό την απαραίτητη προϋπόθεση της απόδοσης της δεδομένης ισχύος του ΠΑΟΚ. Κι έχουν καιρό, πολύ καιρό έχουν, να την απολαύσουν οι φίλοι του «δικέφαλου». Από τον Ημιτελικό στην Τούμπα με την επική ανατροπή του 0-2 σε 3-2 την περιμένουν. Αν κι εκείνη, για να ακριβολογούμε, δεν ήταν τόσο αποτέλεσμα αγωνιστικής, όσο ήταν ψυχολογικής ισχύος απόδοση.
Και μεταξύ μας… Στο Κύπελλο και δη σε έναν Ημιτελικό ή σε έναν Τελικό μετρά η καλή μπάλα μεν, αλλά μετρά κι η βαθιά ψυχή, δε. Η θέληση κι η δύναμη. Το πάθος για την στέψη!
Τα λέμε αυτά εν γνώσει μας πως στη θεωρία εύκολα είναι. Στην πράξη που δεν είναι εύκολα, τι γίνεται; Αυτό είναι το ζητούμενο για προπονητές και παίκτες του ΠΑΟΚ. Τα λέμε επειδή συμφωνούμε απόλυτα με την απορία του κόσμου τους: Είναι δυνατόν να χάθηκαν οι αποδεδειγμένες θέληση και δύναμη τους;
Ξέχασαν την μπάλα την οποία ξέρουν Μπίσεσβαρ, Λημνιός, Μάτος, Μαουρίσιο, Πασχαλάκης επί παραδείγματι; Έχασαν το ένστικτο του σκόρερ Άκπομ, Σφιντέρσκι; Αναρωτιόμασταν χθες, πως παίκτες του ΠΑΟΚ οι οποίοι δεν παίζουν καν για την πάρτη τους, θα παίξουν για την ομάδα τους; Παίκτες οι οποίοι παίζοντας και γι αυτούς και για την ομάδα τους πήραν Πρωτάθλημα και Κύπελλο; Το αυτό αναρωτιόμαστε και σήμερα.
Με λίγα λόγια, το Κύπελλο είναι η μέγιστη ευκαιρία όλων τους… Προπονητών και παικτών να αναρριχηθούν ξανά στην επιφάνεια της συνείδησης του κόσμου τους. Έπεσαν στα έγκατα τα, βλέπετε. Για τον ουρανό της συνείδησης του – επιμένουμε – δεν χωρά κουβέντα. Θα πετούσαν εκεί εάν κατακτούσαν (και) το Πρωτάθλημα. Σαφές.
Και κάτι τελευταίο. Η ευκαιρία χορεύει με όσους είναι ήδη στην πίστα! Και περιμένει τον ΠΑΟΚ; Θα τη …συνοδεύσει;
ΥΓ : Ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη αποτελεί (ενεστώτας ο χρόνος του ρήματος) ο γερμανοτραφής Χρήστος Τζόλης. Χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι του τούνελ το οποίο διαβαίνει ο ΠΑΟΚ. Στην περίπτωση του όμως, η αρχή δεν είναι το ήμισυ του παντός. Χρειάζεται πολλή προσοχή η διαχείριση τού παρόντος του κι από τον ΠΑΟΚ κι από τον ίδιο! Για το μέλλον; Έχει ο Θεός…