Τα λόγια του Ακη Μάντζιου στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε της σπουδαίας νίκης επί του Παναθηναϊκού αποτυπώνουν την απόλυτη αλήθεια ενός παιχνιδιού το οποίο παίχθηκε με τους κανόνες του Αρη κι ας είχαν οι «πράσινοι» την ψευδαίσθηση ότι τον ήλεγχαν σε απόλυτο βαθμό. Ξεκινώντας δηλαδή από την αύξηση των επιλογών που πρόσφερε τη δυνατότητα διαχείρισης του αγώνα κι έδωσε φανέλα βασικού στον Ζαν Ζουλ στην πρώτη φορά που οι «κίτρινοι» έπαιξαν με δύο αμυντικά χαφ καθώς μέχρι πρότινος δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια.
Συνεχίζοντας επί της έξυπνης – πλην υποχρεωτικής – τακτικής προσέγγιση του παιχνιδιού δίνοντας την μπάλα στον αντίπαλό τους και γνωρίζοντας ότι επ’ ουδενί δεν θα έπρεπε να του δώσουν χώρους. Ο Παναθηναϊκός έκανε δύο μεγάλες φάσεις σε ολόκληρο 90λεπτο. Δεν βρήκε ποτέ ανοιχτό γήπεδο παρά μόνο στα τελειώματα του πρώτου ημιχρόνου, στη μοναδική στιγμή όπου οι παίκτες του Ακη Μάντζιου παρασύρθηκαν από το momentum που είχαν αποκτήσει.
Η επιτυχία του τακτικού πλάνου ήταν εκκωφαντική στο δεύτερο ημίχρονο εκεί όπου ο μεν Παναθηναϊκός… κουτουλούσε στο «κίτρινο» τείχος και ο δε Αρης έβρισκε στρέμματα μπροστά του κι αν είχε αποτελεσματικότητα, μετά την υπέροχη εκτέλεση του Μενέντες, θα μπορούσε να είχε πετύχει πολλά περισσότερα τέρματα. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο Αρης είχε τις στιγμές του αγώνα, όπως σωστά είπε ο πάντα ειλικρινής Ιβάν Γιοβάνοβιτς, στην πραγματικότητα όμως ο ίδιος τις δημιούργησε.
Για παράδειγμα, πριν το ολέθριο λάθος του Μπρινιόλι και το γκολ του εκπληκτικού (χθες) Λορέν Μορόν προηγήθηκαν τρεις αντίστοιχες πιέσεις του Ισπανού φορ στον Ιταλό τερματοφύλακα. Οπως είχε προηγηθεί και το κλέψιμο του Παναγίδη στον Κώτσιρα. Δηλαδή, η φάση του γκολ δεν ήταν κάτι που έτυχε, αλλά μια τακτική σκέψη που πέτυχε. Χθες ο Αρης νίκησε γιατί πρωτίστως το έλεγε η καρδούλα του, κυρίως όμως γιατί ήταν πιο έξυπνος από τον Παναθηναϊκό στην προσέγγιση του αγώνα.