Εμείς τα λέμε, εμείς τα ακούμε. Στο ελληνικό Πρωτάθλημα θα παίξουν πάλι ξένοι με… ολίγη από Ελληνες. Τα 3/5 των ρόστερ όλων των ομάδων της Σούπερ Λιγκ αποτελούνται από ξένους. Αλλά η αναλογία θα ξεπεράσει τα 4/5 μεταξύ των ποδοσφαιριστών που θα παίζουν βασικοί. Κι αυτό γιατί, όπως ξέρουμε πολύ καλά, οι περισσότεροι Ελληνες υπάρχουν στις ομάδες για να μετέχουν στις προπονήσεις και να κάθονται στον πάγκο.
Οι παράγοντες των ομάδων, οι προπονητές και οι τεχνικοί διευθυντές επιμένουν ανθελληνικά. Ούτε οι ίδιες οι ομάδες τους έχουν κάνει πρόοδο τα τελευταία χρόνια, ούτε συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά γι’ αυτούς όλους πέρα βρέχει. Οι ελληνικές ομάδες, με μοναδική εξαίρεση την περσινή πορεία του ΠΑΟΚ στο Κόνφερενς Λιγκ, διασύρονται τα τελευταία χρόνια στις ευρωπαικές διοργανώσεις, αλλά ούτε αυτό τους αφυπνίζει. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια. Φορτώνουν τα ρόστερ τους με ένα σωρό ξένους… παικταράδες, από τους οποίους οι πιο πολύ αποδεικνύονται πολύ σύντομα παικτάκια της σειράς. Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς αυτή τη στείρα, αναποτελεσματική και αδιέξοδη πολιτική. Οι ΠΑΕ μπορεί να υφίστανται και αγωνιστική και οικονομική ζημία, αλλά φαίνεται ότι κάποια πρόσωπα κονομάνε χοντρά…
Το πρώτο φετινό απογοητευτικό δείγμα γραφής ήδη το είδαμε. ΠΑΟΚ, Αρης και Παναθηναικός έμειναν, με συνοπτικές διαδικασίες, εκτός Ευρώπης. Ξεφόρτωσαν, ως συνήθιως, από ένα καράβι ξένους παίκτες, αλλά το μόνο που κατάφεραν στους πρώτους επίσημους αγώνες της σεζόν ήταν να περάσουν κάτω από τον πήχη. Και, ειδικά για τον ΠΑΟΚ, ο πήχης ήταν πολύ χαμηλά με αντίπαλο τη Λέφσκι Σόφιας. Το ίδιο θα ίσχυε και για τον Ολυμπιακό, ο οποίος θα είχε ολοκληρώσει τον κύκλο του δικού του εξευτελισμού αν δεν υπήρχε ο Βαλτσίκ να αποκρούσει το πιο κρίσιμο πέναλτι στη ρεβάνς με τη Σλόβαν.
Τώρα και οι τέσσερις “μεγάλοι”, πέντε με την ΑΕΚ, μπαίνουν σε ένα Πρωτάθλημα που θα βγάλει και τους πέντε στην Ευρώπη (εκτός μιας συγκλονιστικής έκπληξης, που μπορεί να λέγεται, παραδείγματος χάριν, Αστέρας Τρίπολης) και όλοι προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι είναι ικανοί να κατακτήσουν τον τίτλο, ή, έστω, να βγουν δεύτεροι, για να παίξουν στα προκριματικά του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ. Πολλοί πιστεύουν ότι θα υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των πέντε. Οτι δεν θα είναι ένα Πρωτάθλημα για έναν (τον Ολυμπιακό), ή για δύο (τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ), αλλά και για τους πέντε. Θα το δούμε.
Ομως, αν τελικά αυτό συμβεί, φοβάμαι ότι θα συμβεί επειδή και οι πέντε θα έχουν μικρύνει αγωνιστικά και όχι γιατί θα έχουν μεγαλώσει. Αν έχουμε ένα Πρωτάθλημα στο οποίο ο τίτλος θα διεκδικηθεί μέχρι το τέλος, πιθανότερο είναι αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι οι διεκδικητές θα έχουν πολλές αδυναμίες, άρα και πολλές απώλειες βαθμών. Γιατί κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι αυτοί οι πέντε… Πύργοι της Βαβέλ θα είναι παντοδύναμοι με όλον αυτόν τον συρφετό ξένων παικτών που μάζεψαν για πολλοστή φορά. Μακάρι να πέσω έξω. Μακάρι να αποδειχθεί ότι λέω ανοησίες. Η εξόντωση του Ελληνα ποδοσφαιριστή συνεχίζεται πεισματικά, αλλά μακάρι τουλάχιστον να δούμε επιτέλους ένα Πρωτάθλημα ποιοτικό, ανταγωνιστικό και, φυσικά, καθαρό. Μακάρι.
ΥΓ. Εύκολη θεωρητικά η σημερινή πρεμιέρα για τον ΠΑΟΚ. Και πέρσι ήταν, αλλά από την πρεμιέρα κιόλας φάνηκε ότι η ομάδα δεν έχει τα φόντα για πρωταθλητισμό. Οπότε, προσοχή. Κάθε βαθμός που χάνεται ΔΕΝ αναπληρώνεται. Κάθε βαθμός που χάνεται σε φέρνει πιο μακριά από τον στόχο.