Είναι αλήθεια πως η «σχέση» της Εθνικής μας μαζί τους, πέρασε από πολλά στάδια οργής και στοργής, ενδιαφέροντος και απογοήτευσης, στα τόσα χρόνια που μεσολάβησαν από το έπος της κατάκτησης της κορυφαίας ευρωπαϊκής μας διάκρισης. Οι απογοητεύσεις ήταν πολλές. Το ίδιο αρκετές ήταν και οι προσπάθειες αναδιάταξης και ανασυγκρότησης που ναυάγησαν και μάλιστα στα ρηχά.
Μένοντας όμως στην τελευταία προσπάθεια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι υπήρξαν κάποιοι σπινθήρες αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος, για το πως και με ποιο τρόπο πορεύεται το εθνικό αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Ο κόουτς όπως και οι παίκτες που επιλέγει διακατέχονται ολοφάνερα από μια νοοτροπία που απέχει πολύ από τις αντίστοιχες προηγούμενων ετών. Στις οποίες διαπιστώνονταν πολύ εύκολα η έλλειψη πάθους και συναντίληψης του υψηλού χρέους από το οποίο επιβάλλεται να εμφορούνται εκείνοι που φορούν την φανέλα με το εθνόσημο.
Προσωπική μου άποψη βέβαια είναι ότι η ομάδα που είδαμε και χειροκροτήσαμε προχθές, διαφέρει από τις περισσότερες προηγούμενες του παρελθόντος. Από τον κόουτς μέχρι και τον τελευταίο εφεδρικό σου δίνουν την πρόσβαση να τους μετρήσεις και να τους ζυγίσεις χωρίς να πέσεις έξω. Δεν κρύβουν τον ψυχισμό τους. Το πάθος τους ξεχειλίζει ασχέτως αποτελέσματος. Η εικόνα μιας πολύ αγαπημένης οικογένειας έχει απομακρύνει τις όποιες υποκρισίες, αλλά και ίντριγκες των περασμένων χρόνων. Με δυο λόγια αυτή η χωρίς ρωγμή και ατσαλάκωτη ομοψυχία, είναι αυτό που ξεχωρίζει το «τότε» από το «σήμερα».
Αυτή η συγκεκριμένη ομοψυχία προσδίδει ιδιαίτερες διαστάσεις στην Εθνική μας, ενισχύοντας σημαντικά και το ενδιαφέρον του κόσμου, όπως και την αισιοδοξία για το μέλλον της. Ως εκ τούτου θεωρείται λογικό το ερώτημα: Αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις του Εθνικού μας συγκροτήματος με τον κόσμο που έδειχνε σχεδόν απογοητευμένος; Θα λέγαμε μέχρις ενός σημείο, ναι! Διατηρώντας βέβαια τις όποιες φυσιολογικές επιφυλάξεις, λόγω της βεβαρημένης 12ετίας.
Η εμφάνιση στο προχθεσινό παιχνίδι με το Καζακστάν χωρίς αμφισβήτηση αποτελεί κι ένα αισιόδοξο μήνυμα. Το ότι η ομάδα βρίσκεται σε «εξαιρετική κατάσταση» θα πρέπει να επιβεβαιωθεί όμως και την Τρίτη, απέναντι στο τελευταίο εμπόδιο. Η Γεωργία ως γνωστόν είναι καλύτερη από το Καζακστάν. Για αυτόν ακριβώς το λόγο καλούνται οι διεθνείς μας να επιδείξουν ιδιαίτερη προσοχή, διατηρώντας συγχρόνως την ίδια εικόνα που είχαν απέναντι στο Καζακστάν.
ΥΓ: Μήπως είδατε το παιχνίδι Βουλγαρίας – Τανζανίας και το γκολ που πέτυχε ο Ντεσπόντοφ; Με ένα εκπληκτικό φάουλ χάρισε τη νίκη στην πατρίδα του. Ευτυχώς που δεν υπήρχε… ο Μουργκ για να αναλάβει όπως συμβαίνει με τον ΠΑΟΚ, αυτός τις εκτελέσεις των φάουλ.
Τιμώντας τον… «Νέστορα» της διαιτησίας
Δημήτρης Τσελεπάκης: Το όνομα στους νέους ασφαλώς και δικαιολογημένα παντελώς άγνωστο. Από τους παλαιότερους θα τον θυμούνται μόνον όσοι ασχολήθηκαν ενεργά με τη διαιτησία. Είναι 99 ετών, συμπληρώνει εντός των ημερών έναν αιώνα, όρθιος, ακμαιότατος και μόνιμος νοσταλγός της χρυσής εποχής του ΣΔΠΘ (Σύνδεσμος Διαιτητών Ποδοσφαίρου Θεσσαλονίκης). Μιας εποχής που οι διαιτητές της συμπρωτεύουσας κυριαρχούσαν σε πανελλήνιο επίπεδο.
Στην Α΄ Εθνική διαιτήτευαν 9! Στην Β΄15! Στην FIFA τουλάχιστον και πάντοτε 3! Στον ΣΔΠΘ την προεδρία τίμησαν ο μπαρμπά Γιάννης ο Φράγκος, ο Δημήτρης Τσελεπάκης, ο Χρήστος Λειβαδάς και ο Παπαϊωάνου. Την δεκαετία 70-80 μεγαλουργούσαν: Κατσώρας, Πυλωρίδης, Ζλατάνος, Δίλζας, Μαρτίνης, Μήτας, Παραδείσσης, Διαμαντόγλου, Χιωτάκης, Τσαπατακίδης, Ράμος, Τσολακίδης και Κόντζαλης. Νεότεροι: Ιωαννίδης, Τικμόγλου, Βασσάρας Αντώνης, Νίκος Φιλιππιάδης, Δημήτρης Ναούμ, Ζακεστίδης, Ναζίρης, Κύρος Βασσάρας και Θοδωρής Μπιτίτσιος.
Αφορμή για το σημερινό σημείωμα μία διακριτική διαιτητική σύναξη, την οποία οργάνωσε (ποιος άλλος;) ο Νίκος Φιλιππιάδης, ο τελευταίος των Μοϊκανών της χρυσής εποχής του ΣΔΠΘ, για να τιμηθεί ο αιωνόβιος εντός των ημερών Νέστορας, ενός Συνδέσμου που έγραψε ιστορία.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube