Το έχω γράψει πολλές φορές, ότι οι επιτυχίες των ελληνόπουλων που ασχολούνται με τα μη προβεβλημένα αθλήματα, έχουν μεγεθυμένη αξία.
Γιατί είναι προϊόν προσπάθειας η οποία γίνεται κάτω από αντίξοες συνθήκες. Υποδεέστερες από αυτές που προετοιμάζονται όλοι οι υπόλοιποι αντίπαλοι τους. Κόντρα όμως στις αντιξοότητες τα ελληνόπουλα διακρίνονται και κατακτούν μετάλλια.
Στο πόλο, την ξιφασκία, την ιστιοπλοΐα, και όχι μόνο. «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο» που είπε αυθόρμητα και η Βούλα Πατουλίδου, όταν θριάμβευσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Μένει όμως πάντα και ένα παράπονο μέσα στους αθλητές οι οποίοι συνεχίζουν τις προσπάθειας τους με «καύσιμη ύλη» το ταλέντο και την αγάπη γι’ αυτό που κάνουν.
Οι κανόνες όμως είναι άνισοι και πολλές φορές στερούν από τα ελληνόπουλα διακρίσεις αντάξιες με το ταλέντο τους. Γιατί απλούστατα η πολιτεία δεν έχει δείξει τα απαραίτητα αντανακλαστικά για τις αθλητικές υποδομές. Γιατί αδιαφορεί και δεν ευαισθητοποιείται από την προσπάθεια που κάνουν οι Ελληνες αθλητές.
Ο Ομοσπονδιακός προπονητής του πόλο Θοδωρής Βλάχος, που είχε τη γενναιότητα να πάρει επάνω του όλη την ευθύνη της αποτυχίας της Ελλάδας να κατακτήσει την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο, μιλώντας χθες στον ΣΚΑΪ έβγαλε ένα μεγάλο παράπονο:
«Η Εθνική ομάδα δεν έχει κολυμβητήριο για προπόνηση. Προπονείται στο κολυμβητήριο του Πειραιά κάτω από αντίξοες συνθήκες» δήλωσε και συμπλήρωσε: «Δεν ξέρω αν η Εθνική θα πετύχαινε καλύτερα πράγματα έχοντας χώρο προετοιμασίας, αλλά σίγουρα αυτή η ομάδα και οι αθλητές της αξίζουν καλύτερες συνθήκες προπόνησης».
Ολη η αλήθεια για την απουσία υποδομών και την αναλγησία του κράτους μέσα σε λίγα λόγια. Η δεύτερη στον κόσμο ομάδα του πόλο, σχεδόν παρακαλάει για να πάρει ώρες προπόνησης σ’ ένα κολυμβητήριο στο οποίο προφανώς, προπονούνται και καμιά δεκαριά ακόμη ομάδες της περιοχής.
Το ίδιο περίπου που γίνεται και στη Θεσσαλονίκη. Το δήλωσε στο Metropolis 95,5 o μεγάλος απών από το Παγκόσμιο, ο Αγγελος Βλαχόπουλος, πρώην αθλητή του ΠΑΟΚ. «Η Θεσσαλονίκη σταμάτησε να παράγει ταλέντα στο άθλημα γιατί δεν υπάρχουν υποδομές». Δύο κολυμβητήρια έχει η πόλη από «αρχαιοτάτων χρόνων», στις πισίνες των οποίων οι ομάδες μοιράζονται τις ώρες όπως τα κομμάτια της… βασιλόπιτας. Δουλειά έτσι δε γίνεται. Ο αριθμός των σωματείων έχει μεγαλώσει θεαματικά σε σχέση με την δεκαετία του ’80 και το ’90, αλλά οι υποδομές παραμένουν οι ίδιες. Σε εποχές που οι τεχνικές δημιουργίας πισινών, με ελαφριές κατασκευές έχουν βελτιωθεί θεματικά. Πριν από χρόνια έγιναν Ευρωπαϊκοί αγώνες στην Αυστρία σε λυόμενη πισίνα, που στήθηκε σε γήπεδο ποδοσφαίρου.
Η Θεσσαλονίκη λοιπόν υπολείπεται σε υποδομές για τον υγρό στίβο, που είναι το υπαριθμόν ένα πρόβλημα για την ανάπτυξη του αθλήματος και την «γέννηση» μεγάλων αθλητών. Όπως της δεκαετίας του ’80 και του ’90 πού ΠΑΟΚ, Αρης και Ηρακλής έκαναν έντονη την παρουσία τους στην πρώτη κατηγορία του πόλο. Οι εποχές του Γαρέφη, του Γιώργου Κώστα, του Αργυρού, του Σαμαρτζίδη, του Τσίκαρη, του Βενετόπουλου, του Γιαννακόπουλου και του Μαντζαρίδη. Πολίστες οι οποίοι είτε θυσιάστηκαν για να αναπνεύσουν οικονομικά οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι που ανήκαν, είτε ενέδωσαν στην πρόκληση για ένα καλύτερο αθλητικό μέλλον.
Ετσι η Θεσσαλονίκη, χωρίς υποδομές και οικονομικούς παράγοντες πρόθυμους να ασχοληθούν με το πόλο παραμένει εδώ και δεκαετίες ο φτωχός συγγενής του αθλήματος, με τον ΠΑΟΚ να προσπαθεί να έχει στο άθλημα «το κεφάλι έξω από το νερό», αλλά η παρουσία του δε συγκρίνεται μ’ αυτή της δεκαετίας του ’80.