Βαθιά ακούστηκε η κραυγή του Φαντ' Σιπ, που ισοδυναμούσε με την προτροπή “σώστε το ελληνικό ποδόσφαιρο, βοηθήστε την Εθνική ομάδα”. Κανείς δεν συγκινήθηκε, κανείς δεν ανησύχησε, κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε από την εύλογη καταγγελία του Ολλανδού ότι δεν είναι δυνατόν στους 55 των αρχικών ενδεκάδων των πέντε “μεγάλων” ομάδων Ελληνες να είναι μόνο οι 7.
Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, κανείς δεν δίνει δεκάρα για την Εθνική, ούτε καν για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα. Ολοι ενδιαφέρονται μόνο για το συμφέρον της ομάδας τους και δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι το συμφέρον της ομάδας τους περνάει μέσα από το γενικό συμφέρον του ποδοσφαίρου. Είναι πολύ κοντό το μυαλό τους για να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να υπάρχουν υγιείς αγωνιστικά ομάδες σε ένα ποδόσφαιρο που πάσχει από ανίατη ασθένεια.
Στον ΠΑΟΚ (για παράδειγμα) χρειάστηκε να τραυματιστούν δύο από τους τρεις βασικούς στόπερ για να δούμε στην ενδεκάδα τον Μιχαηλίδη. Κι αν δεν υπήρχε ο Πασχαλάκης, θα ήταν μόνιμα ξένοι και οι 11. Λίγο-πολύ, το ίδιο ισχύει για όλες τις ομάδες και όχι μονο του Big 5.
Ακόμη και ο ΟΦΗ, που ευαγγελίζεται μια άλλη λογική και λέει ότι υπηρετεί πιστά ένα διαφορετικό πρότζεκτ, τις προάλλες στο ματς με τον ΠΑΟΚ “κατέβασε” τέσσερις Ελληνες στην άμυνα και όλοι οι άλλοι ήταν ξένοι. Και για να συμβεί έστω αυτό, έπρεπε να βγουν νοκ άουτ σχεδόν οι μισοί βασικοί παίκτες του. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει σωτηρία.
Δεν υπάρχει σωτηρία γιατί ο Ελληνας παίκτης θεωρείται προιόν δεύτερης διαλογής. Και δεν “πουλάει”. Αλλο να ανακοινώνει μια ομάδα ότι πήρε τον Ορφανίδη και άλλο να ανακοινώνει ότι πήρε τον Περέϊρα. Ποιος Ορφανίδης τώρα;
Ο άλλος είναι λάτιν. Ε, δεν μπορεί, θα της μιλάει της μπάλας. Κι έτσι έρχονται συνεχώς καραβιές ξένων παικτών, από τους οποίους οι 9 στους 10 είναι άχρηστοι και χάνονται κάπου στον δρόμο, βολοδέρνοντας στις μικρές κατηγορίες, Ελληνες με ταλέντο, που θα μπορούσαν να αναδειχθούν αν έβρισκαν χώρο και αν τους δινόταν η δυνατότητα να “δουλευτούν”, να βελτιωθούν και να εξελιχθούν.
Παίκτες οι οποίοι θα ήταν πολύ πιο χρήσιμοι στις ομάδες τους από τους ξένους δήθεν παικταράδες και οι οποίοι θα αποτελούσαν μια μεγάλη δεξαμενή που θα τροφοδοτούσε μόνιμα την Εθνική ομάδα. Αλλά, είπαμε. Για να καταλάβεις ακόμη και τα αυτονόητα, πρέπει να διαθέτεις στοιχώδη νοημοσύνη.
Ξέρετε, κάθε φορά που συχγύζομαι μ' αυτό το θέμα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτή η ανοησία του αφανισμού των Ελλήνων παικτών, που συμβαίνει σταθερά κάθε χρόνο, οφείλεται όχι μόνο στην αδυναμία εκτίμησης του εύλογου και του αυτονόητου, αλλά και στη... λαμογιά. Με την προώθηση ενός νεαρού στην πρώτη ομάδα δεν κονομάει κανένας.
Με την απόκτηση ενός Ελληνα παίκτη, το πολύ να παίρνει την εύλογη αμοιβή του ένας ατζέντης. Με τις μεταγραφές, όμως, των ξένων γίνεται πάρτι. Ο ατζέντης, του μεσάζοντα, ω πεδίον δόξης λαμπρόν για αετονύχηδες. Και στους αετονύχηδες είμαι βέβαιος ότι συμπεριλαμβάνονται και πολλοί από τους ίδιους τους “παράγοντες” των ομάδων. Αυτοί που το μόνο που “παράγουν” είναι χρήμα για την πάρτη τους...
Είναι και το άλλο: Αν τυχόν τύχει και αναδειχθεί κάποιο εξαιρετικό ταλέντο, δεν αργεί να γίνει τάληρα. Πρόσφατο παράδειγμα στον ΠΑΟΚ (πάλι για παράδειγμα) η πώληση του Τζόλη. Αυτό, βέβαια, δεν ενοχλεί τον εκάστοτε προπονητή της Εθνικής ομάδας, βλάπτει όμως σοβαρά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί μέχρι να βρεθεί άλλος Τζόλης, θα περάσουν από τη θέση του καμιά δεκαριά κατώτεροι ξένοι...
ΥΓ. Ξέρω πολλούς φιλάθλους διαφόρων ομάδων, που δεν πάνε στο γήπεδο, γιατί δεν ανέχονται την ξενοκρατία. Δεν μπορούν να ταυτιστούν με μια λεγεώνα ξένων. Θέλουν την πλειονότητα των παικτών της ομάδας τους να είναι Ελληνες, για να νιώθουν ότι υποστηρίζουν μια ελληνική ομάδα που έχει και κάποιους πολύ καλούς ξένους. Αδικο έχουν;
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook