Υπάρχουν οι κληρονόμοι που προσπαθούν να αυγατίσουν την κληρονομιά τους και να προκόψουν παραπέρα, υπάρχουν και οι κληρονόμοι που κάθονται πάνω στα έτοιμα και απλά τα τρώνε μέχρι την πτώχευση τους.
Δε μας άρεσε αυτό που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας;
Ήταν πολύ βαρύ το να είσαι Έλληνας η Ελληνίδα και έπρεπε να Εξευρωπαϊστούμε;
Περνούσανε, μέσα από τα όποια και όσα λάθη έκαναν οι γονείς μας, μια ζωή που μας ήταν τόσο απεχθής που υιοθετήσαμε έναν άκρατο ατομικισμό;
Απάτη, απιστία, εύκολο διαζύγιο σα χαμένα κορμιά άνδρες και γυναίκες.
Τι με νοιάζει αδελφέ; Εγώ να είμαι καλά και δε πά να καεί ο κόσμος όλος;
Και τι μας πειράζει που σήμερα νέοι άνθρωποι πιστεύουν στο «Να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς»
Ας δούμε τις μεγαλύτερες γενιές εμείς δηλαδή τι προκοπές κάναμε.
Χωρίς να έχουμε γνωρίσει το κατοχικό σύνδρομο τράβηξαμε τον δρόμο της χρεοκοπίας, των οικογενειακών μας προϋπολογισμών με τα διακοποδάνεια και λοιπά δάνεια και της χρεοκοπίας των οικογενειακών μας σχέσεων τελικά, αποτελώντας και ένα χρεοκοπημένο παράδειγμα για τα παιδιά μας.
Όμως πέρα από αυτό αλλοιώσαμε μέσα από τον άκρατο ατομικισμό μας και τον τρόπο που μεγάλωσαμε οι ίδιοι τα παιδιά μας, όπως και τον τρόπο που επέτρεψαν οι κυβερνώντες να τα εκπαιδεύσουν.
Σα χαμένα είναι, πλήρως υποταγμένα μέσα από την θολούρα της τεχνολογίας και της απορρόφησης τους εμπρός σε μια οθόνη.
Σταμάτησε να ακούγεται εκείνο το «πότε θα μου κάνεις ένα εγγονάκι» και αντικαταστάθηκε από το «βρε καμιά δουλειά», «κάνε καριέρα».
Με τις φαντασιώσεις της τρέλας του μεγαλείου, ανάβω τα πούρα μου με ευρώ, αμάξι εγώ η γυναίκα μου, ο γιός μου, η κόρη μου, με τις λογικές δανείσου και ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν, φτάσαμε στο αποτέλεσμα.
Μειωθήκαμε κατά 500.000 μέσα σε δέκα χρόνια, αυξήθηκαν κατά 650.000 οι ηλικιωμένοι, μειώθηκαν τα παιδιά και στείλαμε 500.000 νέους ανθρώπους στο εξωτερικό.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί οι γιατροί που έμειναν πίσω είναι τόσο επιεικώς απαράδεκτοι στην διαχείριση της Πανδημίας;
Σκεφτήκαμε ότι κάθε γιατρός που άξιζε σαν επαγγελματίας, ξενιτεύτηκε στην Ευρώπη η στην Αμερική η στην Αυστραλία στην προηγούμενη δεκαετία;
Ξοδέψαμε το λίπος των προηγούμενων γενιών. Το λίπος σε συσσώρευση πλούτου, γιατί όλοι κληρονομήσαμε κάτι από τους δικούς μας, ξοδέψαμε και το πληθυσμιακό λίπος με το άσε να κάνουν οι άλλοι παιδιά. Η «έχει κόστος να κάνεις παιδί», γιατί δε θέλαμε να μειώσουμε το στάνταρτ της δικής μας ζωής.
Οι ζωές των γονιών μας ήταν άπειρα ποιο δύσκολες και άπειρα πιο παραγωγικές και δεν αρνήθηκαν στον έρωτα και την αγάπη την τεκονοποίηση!
Τελικά και το στάνταρτ χάθηκε και το παρόν και το μέλλον.
Η σπείρα που κλείνει προς τα μέσα, αποτέλεσμα της απερισκεψίας μας, αποτέλεσμα της ποιότητας των πολιτικών που εδώ και δεκαετίες ψηφίζουμε δεν έχει δρόμο για να κλείσει, όσο εμείς αρνούμαστε να σοβαρευτούμε και να κατανοήσουμε ότι ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.
Σε 30 χρόνια, που δεν είναι πολλά, δεν είναι μακριά, είτε εμείς είτε τα παιδιά μας θα θέλουν σε αυτό τον τρόπο μεταφραστές της Ελληνικής για να συνεννοηθούν με τους εναπομείναντες αυτόχθονες.
Τόσο λίγοι Έλληνες θα έχουνε μείνει!