Η Δημοκρατία στο απόσπασμα; Όχι! Η Δημοκρατία έχει ήδη εκτελεσθεί. Πλέον λιγότερο από το 20% του πληθυσμού της γης ζει σε καθεστώς ελευθερίας. Η Ελλάδα ανταγωνίζεται στην ίδια θέση, το Ψευδοκράτος του Ντεκτάς και του Ερντογάν την κατεχόμενη Κύπρο, κάτω από το Μπελίζ, το Τρινιδάδ και Τομπάγκο στην 56η θέση όσον αφορά τα δημοκρατικές ελευθερίες και στην 36η θέση όσον αφορά τα πολιτικά δικαιώματα πέντε θέσεις πιο κάτω από την Χιλή.
Αυτό είναι το πόρισμα του Αμερικανικού οργανισμού το Σπίτι της Ελευθερίας (House of Freedom). Ο οργανισμός από το 1970, κάθε χρόνο δίδει στην δημοσιότητα το πόρισμα της μελέτης του, βασισμένο σε μια σειρά παραμέτρων που αφορούν τα πολιτικά δικαιώματα, τα συνταγματικά δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους ισχύοντες νόμους κ.λ.π.
Στην εισαγωγή γράφει: Με μια «θανατηφόρα» επιδημία, προκαλεί οικονομική και ψυχολογική ανασφάλεια, με την βία να αναδύεται στον κόσμο και οι υποστηρικτές της Δημοκρατίας δέχονται μεγάλες απώλειες έχοντας απέναντι τους, δικτατορικούς αυταρχικούς αντιπάλους που μετακυλούν την ισορροπία των πραγμάτων προς την χαρά της Τυραννίας.
Η κατρακύλα όμως αφορά όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που σταδιακά αρχίζουν και ανταγωνίζονται την Τουρκία.
Ξαφνικά αυτοί οι οργανισμοί αξιολόγησης των πολιτικών ελευθεριών, αποσπούν το βλέμμα των λαών γιατί εδώ και δεκαετίες ο κόσμος δεν αναρωτήθηκε ποτέ πόσο ελεύθερος είναι, θεωρώντας ότι είναι δεδομένο ότι είναι ελεύθερος. Η Ελευθερία δεν είναι δεδομένο. Η Ελευθερία είναι μια κατάκτηση, που έχει κοστίσει σε ζωές. Έχει ρουφήξει στο ιστορικό της διάβα, τον χρόνο, τον αγώνα, χιλιάδων ανθρώπων των προηγούμενων γενιών! Δεν αναφέρομαι σε όλους εκείνους που εξαργύρωσαν τους κοινωνικούς αγώνες και πλούτισαν, αισχροκέρδησαν πάνω σε αυτούς. Αναφέρομαι στον κάθε μικρό άνθρωπο, νέο, γέρο, άνδρα η γυναίκα, αριστερό και δεξιό που μέχρι και πριν λίγα χρόνια διεκδικούσε την αξιοπρέπεια του, στη διαδήλωση.
Το δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη και τον ελεύθερο λόγο, ακόμα και για εκείνον που ποτέ στην ζωή του δε ξεκουνήθηκε για κάτι τέτοιο δεν ήλθε εξ ουρανού. Ούτε και έχει ένα χρώμα ανάλογα με το πιο κόμμα η ιδεολογία έχει ο καθένας μας.
Μας σύνδεσαν την Ελευθερία με τα πολλά ομοειδή καταναλωτικά προϊόντα που μπορούσες να αγοράσεις. Πόσο χαιρέκακα ερχόταν ο κόσμος από τις εκδρομές του από το πρώην Σοβιετικό μπλόκ, που μπορούσε με ένα κουτί τσίχλες, ένα καλτσόν, ένα τζην παντελόνι, να αγοράσει ακριβό χαβιάρι, Ρώσικα κομψοτεχνήματα, η σεξ.
Σήμερα το πιο δικτατορικό καθεστώς του κόσμου η Κομμουνιστική Κίνα σου προσφέρει ό,τι θες από αυτά με αντάλλαγμα την Ελευθερία σου!
Το πιο ίσως σημαντικό και πραγματικά ανολοκλήρωτο για την Ελληνική πολιτική ιστορία, αυτό που θα λέγαμε Εθνική Ολοκλήρωση, είναι πως αυτός ο ελεύθερος λόγος, δε μετασχηματίσθηκε σε οικονομική προκοπή. Για αυτό στεκόμαστε αιωρούμενοι σα σκόνη στον αέρα, με το Σύνταγμα να έχει καταργηθεί από το 2010.
Έχοντας μείνει μέσα από τον κομματικό συνδικαλισμό να ακούγεται σαν φωνή καρακάξας, η ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα δε συνδέθηκε με την ανάπτυξη και το επιχειρείν. Συνδέθηκε με το υπαλληλίκι. Συνδέθηκε με την μετανάστευση, την ξενιτειά και την μιζέρια. Σα τοτέμ απολιθωμένο, οδήγησε στο γδύσιμο της Ελληνικής οικονομίας, προς όφελος του ξένου κεφαλαίου και των ντόπιων πατρώνων του. Στην καλύτερη περίπτωση συνδέθηκε με την αύξηση του μισθού και τις συντεχνιακές διεκδικήσεις. Μια ενοχική σχέση με το κεφάλαιο και το χρήμα, που έχει σχέση και με την Ορθοδοξία που διδάσκει την ταπεινότητα, αφαίρεσε από της κάθε ιστορικής εποχής γενιές, το δικαίωμα την ευημερία. Το δικαίωμα στην σκληρή δουλειά. Το δημόσιο έγινε η κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Έτσι και το κεφάλαιο έμεινε δικαίωμα των λίγων. Πόσο βολικά λειτούργησε η κομματική τάξη, αριστεράς και δεξιάς, οι συνδικαλιστές που γίνανε βουλευτές, που γίνανε διευθυντές σε κρατικοδίαιτες βιομηχανίες η μεσάζοντες για το ξεπούλημα των ναυπηγείων και των υποδομών μας, σε αυτό το παιγνίδι!
Η αποβιομηχάνιση, η εξαθλίωση της αγροτικής παραγωγής, η μη εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων, βοήθησε να δεθούμε στο άρμα του οικονομικού δανεισμού, στο να γίνουμε μια αποικία χρέους και σήμερα να οδηγούμαστε όχι στα βράχια, μα στην ελεύθερη μας πτώση προς την λήθη και την λησμονιά.
Κάθε νοικοκυριό χρεοκοπημένο και με δύο εκατομμύρια ανέργους, με έναν αισχρό πτωχευτικό νόμο και με τις πολιτικές ηγεσίες να έχουν βγει λάδι, να έχουν αποποιηθεί των ευθυνών τους όπως και των δανεισμών τους, στον υποτιθέμενο ρόλο του ουδέτερου ενδιάμεσου.
Σήμερα η Ελευθερία, τα πολιτικά μας δικαιώματα, ακολουθούν την ίδια πορεία με το εργατικό δίκαιο, που μέσα από τους μνημονιακούς νόμους πετάχτηκε στην λεκάνη της τουαλέτας. Την ίδια πορεία με τα θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.
Και ακολουθούν αυτή την πορεία, γιατί σα λαός θυσιάσαμε την ουσία για χάντρες και καθρεφτάκια.
Όπως σήμερα που για να μη πεθάνουμε θυσιάζουμε τα μικρά και τα νέα μας παιδιά, κατασκευάζοντας μια φοβική, ανασφαλή νέα γενιά.
Παιδάκια που θα αναρωτιούνται μια ζωή αν είναι καλά η αν είναι άρρωστα.
Παιδάκια που αισχρά στην άγνοια τους και την αγνότητα της αθωότητας τους, τα βάλαμε να ζούνε πίσω από μάσκες και συνεχή ιατρικά τεστ και μην κολλήσουν τον παππού και την γιαγιά. Τον παππού και την γιαγιά που τους έχουμε με το συμπάθιο χεσμένους. Ακόμα και έτσι να ήταν ο ιός, θανατηφόρος, δεν είχαμε το κουράγιο της ανάληψης της ευθύνης για τις πολιτικές μας αποφάσεις, που ο καταναλωτισμός μας, η εξάρτηση μας, μας έκαναν μια χάντρα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία και ηθικά και διανοητικά αφυδατωμένους.
Ακόμα κι αν δεν ανήκεις, η νομίζεις ότι δεν ανήκεις σε αυτούς τους ανθρώπους και σε αυτό τον συλλογισμό και πράξεις ζωής, δες την γενική εικόνα γύρω σου. Ω μια ευθύνη τουλάχιστον έχεις γιατί σιώπησες εμπρός στο κάθε έγκλημα και κάθε διαφθορά, θεωρώντας ότι δεν αφορά το σπίτι σου.
Δες το γύρω σου και την κοινωνία που έφτιαξες, γιατί όλοι βάλαμε το χεράκι μας να γίνει.
Διακόσια χρόνια μετά, με την μπάλα του κατάδικου στο πόδι, δυό χιλιόμετρα μάκρος η αλυσίδα σου, να σκεφτείς ότι καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια lockdown και τιβί.