του Θάνου Μπούζα
Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Δημοκρατίας. Έτσι υποστηρίζουν Έλληνες και πολλοί ξένοι, εξαίροντας την πολιτιστική μας κληρονομιά. Ωστόσο το παρελθόν με το παρόν δεν έχουν μεγάλες ομοιότητες. Η φιλοσοφία του 5ου «χρυσού» αιώνα του Περικλή στην αρχαία Αθήνα δεν άφησε το ίχνος της παρά μόνο σε κείμενα και κτήρια που έχουν απομείνει στο πέρας των χρόνων. Αυτή η πολιτιστική κληρονομιά ελάχιστα αφήνει το στίγμα της στη σημερινή κατάσταση σε μια χώρα που κατ’ όνομα και κατ’ ευφημισμό έχει πολίτευμα την Δημοκρατία. Διότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Στο σχολείο, όταν είμασταν ακόμη μικροί, μας έμαθαν να ξεχωρίζουμε την εξουσία στην βουλευτική, τη νομοθετική και τη δικαστική. Μάλιστα στα δικά μας μαθητικά χρόνια άρχισε να εγκαθίσταται στην πνευματική αντίληψη περί εξουσίας ότι ο Τύπος αποτελεί την τέταρτη , την πιο δυνατή και χρήσιμη, στο λαό, εξουσία. Σήμερα αυτός ο διαχωρισμός εξουσιών έχει πολτοποιηθεί και μεταποιηθεί σ’ ένα λεκτικό μόρφωμα που κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο δεν έχει. Οι τέσσερις λέξεις που προστάτευαν τον πολίτη και το κύρος της δημοκρατίας είναι σχεδόν κενές σημασίας. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια παγκόσμια έρευνα που κάθε χρόνο κατατάσσει τις χώρες βαθμολογικά σε σχέση με την ελευθερία του Τύπου και τις πολιτικές -κυβερνητικές δυνάμεις που την υποστηρίζουν και την προασπίζουν.
Η Ελλάδα οπισθοχώρησε ακόμη πέντε θέσεις βρισκόμενη πλέον στην 70η θέση πίσω και από τη Μογγολία. Σα να μην έφτανε αυτό διεξάγεται έρευνα για τις νομοθετικές ρυθμίσεις αλλά και την αδράνεια αστυνομίας-δικαιοσύνης στην Ελλάδα για θέματα του τύπου από τις 15 Δεκεμβρίου. Εμείς αποτυπώνοντας κάπως πιο γλαφυρά το τι συμβαίνει έχουμε να αναφέρουμε τα εξής: κυβερνώντες, παραπολιτικοί αλλά και πάσης φύσεως και θέσης άτομα έχουν δημιουργήσει νέου τύπου ποιοτικές κολεκτίβες, όπου συγκεντρώνεται η εξουσία, ισχυροποιείται οικονομικά και επηρεάζει τη νομοθετική και τη δικαστική πλευρά της. Η δημοκρατία επιτρέπει να συγκεντρώνει ένας όλα τα μέσα ενημέρωσης; Να τα ελέγχει; Να μοιράζει και τις εφημερίδες που εκδίδει; Ναι το επιτρέπει.
Η «δημοκρατία» δε βλέπει ολιγοπώλια και μονοπώλια αλλά αιχμαλωτίζεται από την δύναμη που πλέον έχουν αποκτήσει τα παραπάνω άτομα. Δεν έχει δύναμη αλλά ούτε και πολίτες στη διάθεσή της για να αντιδράσουν. Όλοι έχουν υπνωτιστεί και καθοδηγούνται από τις καρμπόν ειδήσεις που αναπαράγονται . Είτε υπάρχει ένα κανάλι, μια εφημερίδα ένα σάιτ είτε δεκάδες , μοιάζει και είναι σχεδόν το ίδιο. Ακροατές και αναγνώστες μας τηλεφωνούν από το λεκανοπέδιο της Αττικής και μας «εξομολογούνται» ότι ψάχνουν σταθμούς στο διαδίκτυο για να ακούσουν κάτι το διαφορετικό. Η νομοθετική εξουσία βγάζει νόμους οι οποίοι σε πρώτη ανάγνωση «δείχνουν» σωστοί και δημοκρατικοί. Όταν όμως αυτοί οι νόμοι γίνονται όπλα για να στρέφεται ο εξουσιαστής μόνο εναντίον αυτού που τολμά να του αντιτίθεται τότε η σφαίρα φεύγει από το όπλο και τραυματίζει τη δημοκρατία. Όταν η δικαιοσύνη αργεί υπερβολικά, ακόμη και εσκεμμένα, όταν οι εισαγγελείς βάζουν υποθέσεις στο αρχείο ενώ δεν θα έπρεπε , τότε δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
Το άγαλμα της κυρίας με δεμένα τα μάτια που κρατά μια ζυγαριά πρέπει να αντικατασταθεί με έναν ευτραφή κύριο που καπνίζει ένα πούρο. Ο δυνατός σχεδόν πάντα βρίσκει λύση ενώ ο αδύναμος πάντα βρίσκεται στη φυλακή. Μπαίνουν και κάποιοι ηθοποιοί , παρουσιαστές, για ξεκάρφωμα, αλλά πολιτικοί για τα ίδια αδικήματα, παρ’ ότι έχουν γίνει γνωστά, δεν αγγίζονται. Για τη δε βουλευτική καλύτερα να μην πούμε πολλά γιατί είναι κρίμα να ασχολούμαστε με το κενό, με το απόλυτο μηδέν. Ιδίως για τη Βόρειο Ελλάδα οι πολιτικοί μας με ελάχιστες εξαιρέσεις είναι μονίμως βουβοί, προβατοποιημένοι και εξαρτημένοι από την καρέκλα τους. Άλλοι πουλάνε επιστολές του Χριστού, άλλοι έχουν «πιαστεί» σε υποκλοπές» να «γλύφουν» τα κέντρα εξουσίας… Όταν τους προσθέσεις όλους μαζί δεν βγάζεις αποτέλεσμα. Φυσικά για όλα τα παραπάνω πολύ μεγάλη ευθύνη φέρουμε και μεις οι ίδιοι που ούτε αντιδράσαμε , ούτε αντιδρούμε ούτε μπορέσαμε να βρούμε, να δημιουργήσουμε έναν ηγέτη που επιτέλους θα μας εκπροσωπήσει επάξια και θα κάνει κάτι για μας. Θα πολεμήσει έστω!