Τελικά δεν χρειάζεται πρώτα να τετραγωνίσεις τον κύκλο, προκειμένου να καταλάβεις ότι η παραμονή στο σπίτι έχει αξία μόνο όταν δε σου στερούν την ελευθερία. Είναι τελικά σπουδαίο και ανεκτίμητο να μπορείς εκτός από το να είσαι υγιείς, να περπατάς σε ένα πάρκο με τον φίλο σου και να απολαμβάνεις πράγματα τα οποία δε χρειάζεται να τα πληρώσεις.
Αυτό είναι το πρώτο μήνυμα που παίρνουμε από την αναγκαστική καραντίνα με στόχο να σπάσει η αλυσίδα διάδοσης του κορωνοϊού.
Συμπλήρωσα χθες επτά ημέρες παραμονής στο σπίτι και δεν μου πολυάρεσε. Συνηθισμένος λόγω των υποχρεώσεων της δουλειάς να βρίσκομαι καθημερινά στα… κόκκινα, με πολλές ώρες παραμονής στον χώρο εργασίας, αισθάνομαι ένα κενό, το οποίο δεν μπορεί να το γεμίσει η… δουλειά από το σπίτι. Η παραγωγή είναι ίδια, αλλά το ψυχολογικό κενό παραμένει. Όλα είναι διαφορετικά. Η επικοινωνία με συναδέλφους, οι επαγγελματικές τηλεφωνικές επαφές, ο σχεδιασμός της έκδοσης της εφημερίδας.
Τα social media καλό πεδίο για ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων. Αλλά…
Στην αρχή σε κυριαρχεί η αμηχανία για το πώς να διαχειριστείς την απώλεια της καθημερινότητας σου. Επιχειρείς στον κενό σου χρόνο να ανακαλύψεις το… σπίτι σου, στο οποίο όλα σου φαίνονται διαφορετικά. Λίγο η αγωνία για το αύριο, λίγο ο ψυχισμός, έρχονται στιγμές που νιώθεις ένα πόλεμο συναισθημάτων. Προσπαθείς να δεις με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά αρκεί ένα δυσάρεστο δημοσίευμα για να σε προσγειώσει. Αισθάνεσαι τυχερός που οι δικοί σου άνθρωποι είναι γεροί. Προσπαθείς να κάνεις ό,τι δεν έκανες λόγω χρόνου όσο ζούσες στην κανονικότητα, αλλά γρήγορα χάνεις και πάλι το κέφι σου. Κι όταν μπουχτίζεις από τα δελτία ειδήσεων που σε αγχώνουν περισσότερο, «χώνεσαι» σε κάποια σειρά στο NETFLIX για να ξεχάσεις. Ξεφυλλίζεις και κάποιες σελίδες από ένα βιβλίο, αλλά χωρίς ψυχολογία. Ακούς τον ήχο στο κινητό σου, ανοίγεις το massager βλέπεις ένα χιουμοριστικό βιντεάκι που σου έστειλε φίλος σου στα social media, χαμογελάς και μετά βυθίζεσαι πάλι στις σκέψεις σου. Αισθανόμενος κάποιες στιγμές ότι συμμετέχεις σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μέχρι πότε άραγε; Πάνω απ’ όλα όμως ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ τόσο για το δικό μας, όσο και για το καλό των συνανθρώπων μας.