Αγαπητή Metrosport
Xορτάσαμε να βλέπουμε τελικούς τις τελευταίες μέρες. Τελικός Γιουρόπα Λιγκ, τελικός Κυπέλλου Αγγλίας, τελικός Κυπέλλου Γερμανίας, τελικός Κυπέλλου Ιταλίας, “τελικός” μεταξύ Λούτον-Κόβεντρι για την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ, τελικοί παντός είδους σε όλη την Ευρώπη.
Χορτάσαμε ποδόσφαιρο, χορτάσαμε σασπένς, χορτάσαμε όμως και πολιτισμό. Τα γήπεδα κατάμεστα. Οι κερκίδες χωρισμένες 50-50 με οπαδούς και των δύο ομάδων. Χωρίς κενές ζώνες. Χωρίς αστυνομικούς ενδιάμεσα. Με ελάχιστους σεκιουριτάδες, έτσι, για τους τύπους. Ο κόκκινοι δίπλα στους γαλάζιους, οι πράσινοι δίπλα στους κίτρινους, οι μαύροι δίπλα στους άσπρους. Σε απόσταση αναπνοής. Κανείς δεν ασχολιόταν με τους “αντιπάλους”.
Κανείς δεν έβριζε, κανείς δεν προκαλούσε, κανείς δεν διανοήθηκε να έχει μαζί του πολεμοφόδια για να επιτεθεί στον “εχθρό”. Ο καθένας πανηγύριζε τα γκολ της ομάδας του, όλοι φώναζαν και τραγουδουσαν, στο τέλος οι νικητές το γλεντούσαν και οι ηττημένοι αποχωρούσαν. Ομορφα και ωραία. Ολα αυτά, με πολλές, πάρα πολλές, γυναίκες και πολλά, πάρα πολλά, παιδιά ανάμεσα στους θεατές. Και, φυσικά, χωρίς κιγκλιδώματα και συρματοπλέγματα.
Ολοι σε απόσταση ελάχιστων μέτρων από τους ποδοσφαιριστές. Να φοβάται κανείς ότι μπορούν να μπουκάρουν οπαδοί στον αγωνιστικό χώρο για να επιτεθούν εναντίον ποδοσφαιριστών ή διαιτητών; Αδιανόητο. Πέρα από κάθε φαντασία. Αλήθεια το λέω, πιο πολύ τον πολιτισμό απολαμβάνω στους αγώνες που γίνονται στα ξένα γήπεδα παρά το ποδόσφαιρο. Για το δικό μας ποδόσφαιρο, το ξέρω. Είναι αδύνατο να γίνει εξίσου ποιοτικό με της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, ή της Πορτογαλίας.
Τον ίδιο πολιτισμό, όμως, γιατί δεν μπορούμε να τον έχουμε εδώ, σ’ αυτή τη χώρα που δίδαξε πολιτισμό σε όλους τους λαούς σε όλο τον πλανήτη; Γιατί στην Ελλάδα να μετατρέπουμε τα γήπεδα σε κλουβιά για να μην πετάνε αντικείμενα και να μην μπαίνουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο οι αγριάνθρωποι; Γιατί δεν τολμάμε να επιτρέψουμε την παρουσία οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας στις κερκίδες της γηπεδούχου; Γιατί ψάχνουμε δύο μήνες γήπεδο για να γίνει ένας τελικός; Και γιατί αυτός ο ταλαίπωρος τελικός γίνεται τελικά κεκλεισμένων των θυρών;
Μόνο σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν αγριάνθρωποι; Οχι, βέβαια. Παντού υπάρχουν. Μόνο που όλοι οι “παντού” κατάφεραν με απλές κινήσεις να τους βγάλουν από τα γήπεδα. Κατάφεραν να περιφρουρήσουν το ποδόσφαιρο και να προστατεύσουν τους κανονικούς οπαδούς από τους διαταραγμένους. Εμείς, εν έτει 2023, ούτε καν το προσπαθούμε. Ούτε καν αντιγράφουμε για να εφαρμόσουμε τα ίδια ακριβώς μέτρα. Και ο λόγος είναι ένας: Η πολιτεία δεν τολμάει, οι ομάδες φοβούνται. Καμία κυβέρνηση δεν επιχείρησε ποτέ να επαναφέρει τον αυστηρό νόμο του Γιώργου Ορφανού, τον οποίο πρώτη ακύρωσε, όπως και τον ίδιο, η κυβέρνηση του ίδιου του κόμματός του.
Και καμία ηγεσία καμίας ομάδας δεν έχει το θάρρος να καταδιώξει τους ταραξίες, είτε επειδή τους θεωρεί πελάτες, είτε επειδή τρέμει μην τυχόν δημιουργήσουν μεγαλύτερα προβλήματα στην ομάδα, την οποία, υποτίθεται, αγαπούν. Λίγοι μεγαλομέτοχοι και πρόεδροι ομάδων κήρυξαν ανένδοτο αγώνα κατά των χούλιγκαν.
Ο Μιχάλης Τροχανάς και ο Ντέμης Νικολαίδης στην ΑΕΚ, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στον Παναθηναικό και… τέλος. Κανείς άλλος δεν σήκωσε ποτέ ανάστημα. Και κανείς δεν βρέθηκε να συνεχίσει στον δρόμο που άνοιξαν αυτοί οι τρεις. Μοιραίο ήταν να φτάσουμε σ’ αυτό το άθλιο σημείο. Να αποτελούμε, δηλαδή, εξαίρεση όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά και για όλη τη γη. Γιατί η παντελής έλλειψη πολιτισμού στο ποδόσφαιρο είναι, εδώ και πολύ καιρό, αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο.
ΥΓ. Δεν περιμένω, φυσικά, να βάλουν μυαλό οι δικοί μας διαταραγμένοι οπαδοί, παίρνοντας παράδειγμα από τον πολιτισμένο ποδοσφαιρικό κόσμο. Ούτε θέλουν, αλλά ούτε μπορούν. Είναι σα να λες σε κάποιον κακό ποδοσφαιριστή “δες όλους του αγώνες του Μέσι για να γίνεις κι εσύ σαν αυτόν”. Γίνεται; Δεν γίνεται. Περιμένω, όμως, από την πολιτεία και τις ίδιες τις ομάδες να τους πετάξουν επιτέλους έξω από τα γήπεδα.