Το αναίτιο και ακατανόητο οπαδικό επεισόδιο της Λεωφόρου Δεκελείας πιστοποιεί για μια ακόμη φορά ότι το πρόβλημα δεν είναι το γήπεδο, αλλά η ίδια η κοινωνία.
Δύο αδέλφια που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε γήπεδο ποδοσφαίρου βρέθηκαν μεταμεσονύχτια κοντά στο γήπεδο της ΑΕΚ και κόντεψαν να πληρώσουν με τη ζωή τους τη λάθος στιγμή και τον λάθος τόπο. Η απρόκλητη επίθεση έγινε πράγματι γιατί οι επιτιθέμενοι πίστεψαν ότι τα αδέλφια ήταν φίλοι της ΑΕΚ, αλλά το περιστατικό εξηγεί επαρκώς γιατί τα μέτρα της κυβέρνησης με το κλείσιμο των γηπέδων ήταν εκ του περισσού.
Προ μηνός ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού Γιάννης Αλαφούζος τα είχε χαρακτηρίσει «βλακώδη». Τα κλειστά γήπεδα δεν δημιούργησαν συνθήκες εκτόνωσης της κοινωνικής βίας που παρεισφρέει στο ποδόσφαιρο. Αντίθετα, την επέτειναν.
Ο αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού Γιάννης Βρούτσης εξακολουθεί να συνδιαλέγεται με τους συμβουλάτορες του προκατόχου του και βιάστηκε να μιλήσει για γήπεδα – εστίες χουλιγκανισμού, τη στιγμή που το 85% των επεισοδίων είναι εξωγηπεδικά.
Παράλληλα κατ’ ουσίαν επανέφερε τα μέτρα Κοντονή, νομοθέτησε για να δείξει ότι δήθεν νομοθετεί και αποδεικνύεται ότι έκανε μια τρύπα στο νερό. Είχε δεσμευτεί ότι μέχρι τις 6 Μαρτίου όλα τα ελληνικά γήπεδα θα έχουν κάμερες υψηλής ευκρίνειας, λες και οι προηγούμενες δεν μπορούσαν να αποτυπώσουν εγκληματικές δραστηριότητες. Δύο από τα μεγαλύτερα στάδια της χώρας, το ΟΑΚΑ και το Πανθεσσαλικό, σήμερα δεν διαθέτουν καν κάμερες!
Ο κ. Βρούτσης είχε δεσμευτεί μαζί με τον υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής Δημήτρη Παπαστεργίου ότι μετά τις 9 Απριλίου ουδείς θα έμπαινε στο γήπεδο χωρίς ψηφιακό εισιτήριο. Ηδη ανακοίνωσαν ότι τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι θα ισχύει και το χάρτινο εισιτήριο! Η περίφημη ταυτοπροσωπία που ευαγγελίζονταν η κυβέρνηση πήγε περίπατο.
Το ζήτημα της κοινωνικής βίας στον αθλητισμό είναι σύνθετο και δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακού χαρακτήρα διακηρύξεις. Ούτε με διατάξεις που δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Η χώρα μας αδυνατεί να εφαρμόσει τη σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την αθλητική βία από το 2016. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν φροντίζει να συνεργαστεί με τους διεθνείς οργανισμούς που υποδεικνύει η ίδια η σύμβαση.
Eurojust και Europol παρακολουθούν αμήχανες την αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να βρει κοινό τόπο μαζί τους. Οσο διατηρείται αυτή η κατάσταση, μην περιμένετε καμία απολύτως βελτίωση σε μία από τις μεγαλύτερες μάστιγες της σύγχρονης κοινωνίας.