Μία υπέροχη βραδιά. Ο Λουτσέσκου και οι παίκτες του σφράγισαν την μέχρι εδώ ευρωπαϊκή (και όχι μόνο) διαδρομή τους και προσπάθεια τους με εντυπωσιακό τρόπο, διατηρώντας το αήττητο μαζί με την πρωτιά και καταρρίπτοντας στην κυριολεξία μια σειρά από ρεκόρ για ελληνικές ομάδες σε διεθνές επίπεδο. Οι ενθουσιασμένοι ΠΑΟΚτσήδες προσπαθούν - με ιδιαίτερη περηφάνια όμως – να συγκρατήσουν το πόσες φορές αναφέρεται από χθες σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, ότι η ομάδα τους κατάφερε να ξεπεράσει όλους τους άλλους, σε διακρίσεις εκτός των συνόρων.
Το είναι… η πρώτη και η μόνη ομάδα που πέτυχε… «αυτό και αυτό»… και ότι άλλο είναι συγκρίσιμο και αξιομνημόνευτο, τους συναρπάζει. Ναι, οι αετοί του βορρά έχουν ένα μεγάλο διάστημα που εκπλήσσουν με τις ψηλές πτήσεις τους. Χθες στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου, ολοκλήρωσαν έναν σπουδαίο κύκλο μιας μεγάλης προσπάθειας, η οποία καλώς εχόντων των πραγμάτων και κόντρα στα απρόβλεπτα και μυστηριώδη που βιώνει το ελληνικό ποδόσφαιρο, αποσκοπεί στην προσέγγιση και την κατάκτηση όλων των στόχων της χρονιάς. Δυστυχώς αυτά τα μυστηριώδη και απρόβλεπτα που εμφανίστηκαν, πλήττουν μονοδιάστατα τον δικέφαλο, αφαιρώντας του σταθερές προοπτικές, που τις είχε εξασφαλίσει μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
Αναφερόμαστε όπως αντιλαμβάνεστε στα... οριζόντια μέτρα, τα οποία κατά γενική ομολογία και παραδοχή αλλοιώνουν κατά τρόπο κυνικό την ισονομία και τις ίσες ευκαιρίες του πρωταθλήματος. Θα τολμούσαμε να υποστηρίξουμε πως ο ΠΑΟΚ είναι το μεγάλο θύμα τους. Όταν διεκδικείς το πρωτάθλημα και έχεις δώσει τα πλέον κρίσιμα παιχνίδια για τον τίτλο και μάλιστα με τους τρεις ανταγωνιστές σου εκτός έδρας και έρχονται τώρα να σε ληστέψουν στην κυριολεξία στερώντας σου αυτό που οι άλλοι απόλαυσαν, δηλαδή την έδρα τους, αυτό τα λέει όλα. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε παραπάνω.
Ας απομακρυνθούμε όμως από αυτήν την απρόσμενη και μυστηριώδη εξέλιξη, επισημαίνοντας όμως ότι οι περισσότεροι, με πρώτους τους ευνοούμενους τρεις του ΠΟΚ, την αποδέχθηκαν (δια της σιωπής τους) και ας πούμε δυο κουβέντες για τη χθεσινή βραδιά, την οποία εισαγωγικά την χαρακτηρίσαμε υπέροχη, απλά και μόνο για να πρωτοτυπήσουμε, από τη στιγμή που γίναμε στερεότυποι και είχαμε αρκετές φορές τη λέξη «μαγική» σε παρόμοιες θριαμβευτικές παραστάσεις των αετών.
Όλα κύλησαν ονειρικά χθες στην Τούμπα. Εξαιρετική εμφάνιση, θριαμβευτική επικράτηση και η αποθέωση που ήρθε φυσιολογικά, συνοδευόμενη όμως με την υπόσχεση από μέρους του κόουτς και των παικτών του, ότι θα συνεχίσουν με το ίδιο πάθος και με την ίδια πυξίδα. Όσοι ανησύχησαν για το rotation λόγω του δύσκολου Κυριακάτικου παιχνιδιού, ηρέμησαν πολύ γρήγορα. Ο Ραζβάν το διαχειρίστηκε με πολύ άνεση το θέμα και ως εκ τούτου μόνο θετικά ήταν τα όσα και ο ίδιος αποκόμισε. Οι περισσότεροι από τους παίκτες που χρησιμοποίησε προσπάθησαν και πέτυχαν η βραδιά να κυλήσει προς τη σωστή κατεύθυνση.
Στο αγωνιστικό κομμάτι οι πάντες απόλαυσαν και πάλι Τάισον, Κωνσταντέλια, Ντεσπόντοφ, Κετζιόρα και Μιχαηλίδη. Είδαν με ενθουσιασμό την επανεμφάνιση του Μπάμπα, αλλά και τα μηνύματα που έστειλε το δεύτερο παιχνίδι του Μάρκος Αντόνιο.
«Αποχαιρετώντας» τον Στράτο Βουζούκο
«Έφυγε» αναπάντεχα ένας από τους τελευταίους Μοϊκανούς της «ασπρόμαυρης ορθόδοξης φυλής». Βαρύ το πένθος και μεγάλη η θλίψη. Ιδιαίτερα για όλους εμάς που για μια ολόκληρη ζωή – πολλές δεκαετίες – είχαμε τη μεγάλη τύχη να είμαστε κοντά του. Φίλοι σχεδόν αδερφικοί. Στράτος και Χρήστος Βουζούκος:
Τα δύο από τα τρία αγαπημένα αδέρφια, ταυτισμένα σε απόλυτο βαθμό και με πάθος στην αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ. Αποτελούσαν ένα δίδυμο - πρότυπο με την συμπεριφορά τους και την αρμονική και ιδανική αδελφική τους σχέση. Ο Χρήστος έμεινε μόνος του. Στον πόνο και στην παρηγοριά του προστρέχουμε όλοι εμείς ολόψυχα. Ήταν αξιαγάπητος για όλους μας ο αδερφός του. Προσωπικά δεν θα ξεχάσω κάποιες στιγμές ανάμεσα μας, με τον λεβεντόκορμο και χαμογελαστό Στράτο, να μου σφίγγει με ιδιαίτερη δύναμη το χέρι και να με «προειδοποιεί», ότι το να διαφωνώ μαζί του στις ελεύθερες συζητήσεις για τον αγαπημένο μας ΠΑΟΚ, ήταν ένα ρίσκο.
Καμιά φορά στα δύσκολα με αγκάλιαζε και προστατευτικά μου έλεγε: «Εδώ είμαι εγώ, μην φοβάσαι τίποτα». Στρατιώτης πραγματικός του ΠΑΟΚ. Διοικητικός παράγοντας, μακριά από ίντριγκες, παρασκήνια και μικροψυχίες. Θα λείψει σε όλους. Στην οικογένεια του, ιδιαίτερα στον ομογάλακτο αγαπημένο αδερφό του Χρήστο, σε εμάς τους φίλους του, αλλά και στο σύνολο της μεγάλης ΠΑΟΚτσήδικης οικογένειας. Τον ΠΑΟΚ τον αγαπούσε και τον υπηρέτησε με ήθος, συνέπεια και ανιδιοτέλεια. Καλό ταξίδι φίλε. Ο μεγαλοδύναμος ας αναπαύσει την ψυχή σου, που ήταν γεμάτη από καλοσύνη και αγάπη για όλους.