Είναι προφανές ότι η ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Το καταλάβαμε, νομίζω, ακόμη καλύτερα μετά το ναυάγιο που υπήρξε στην συνεδρίαση του Eurogroup, το οποίο ξεκίνησε το απόγευμα της Τρίτης και διακόπηκε οριστικά -προηγήθηκαν και προσωρινές διακοπές- χωρίς να υπάρξει αποτέλεσμα, τα ξημερώματα της Τετάρτης.
Κρίνοντας απ' όσα υπάρχουν ως πληροφορίες για την στάση που κράτησαν κάποιοι από τους εταίρους, είναι ξεκάθαρο ότι για Γερμανούς, Ολλανδούς, Αυστριακούς και Φινλανδούς, η λέξη... αλληλεγγύη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους, σε αντίθεση με την λέξη... εκμετάλλευση, η οποία μοιάζει να είναι η αγαπημένη τους.
Οπως και με την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας, που οδήγησε κάποιες χώρες, ανάμεσα στις οποίες, φυσικά, και την Ελλάδα, στον δανεισμό και τα μνημόνια, μέσω των οποίων η Γερμανία και κάποιες άλλες χώρες κέρδισαν πολλά χρήματα καθώς δανειζόταν από τις αγορές με μηδενικά επιτόκια και δάνειζαν στην συνέχεια εμάς με υψηλότερα, έτσι και τώρα θέλουν να κάνουν το ίδιο.
Γι' αυτό και δεν δέχονται την έκδοση ευρω-ομολόγου, συνεχίζουν να αρνούνται την αμοιβαιοποίηση του χρέους. Δεν είναι τόσο ο φόβος τους, και ιδιαίτερα της Γερμανίας, ότι η Ιταλία, η Ισπανία, η Γαλλία ή η Ελλάδα, θα εξασφαλίσουν μεγάλη ρευστότητα και θα αρχίσουν τις αδικαιολόγητες σπατάλες.
Το πρόβλημά τους είναι ότι μέσα από μια κοινή οικονομική στρατηγική, μέσα από μια κοινή έκδοση ομολόγου για όλες τις χώρες, θα χαθεί για την Γερμανία, πρωτίστως, το πλεονέκτημα να δανείζεται από τις αγορές πολύ φθηνότερα από κάθε άλλη χώρα στην Ευρώπη.
Ναι, αλλά, όταν η Ευρώπη είναι απέναντι σε μια πρωτοφανή υγειονομική και οικονομική κρίση, δεν μπορεί το μείζον για την Γερμανία να είναι τα συμφέροντά της. Δεν μπορεί να αδιαφορεί για το πρόβλημα των εταίρων της, ούτε να τους σπρώχνει σε εργαλεία τα οποία θα τους μεγαλώσουν το πρόβλημά τους αντί να το αντιμετωπίσουν.
Δεν γίνεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να λέει ευθέως ότι θα χρειαστεί 1,5 τρις ευρώ για να αντιμετωπιστεί η κρίση και η Γερμανία να λέει ότι φτάνουν 500 δις ευρώ, όταν είναι γνωστό πως αυτό το ποσό μπορεί να μην φτάσει ούτε για την Ιταλία.
Ολα αυτά είναι, μάλλον, που οδήγησαν τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών να φωνάζει “ντροπή” και τους Ιταλούς να αγανακτήσουν και να αποφευχθεί την τελευταία στιγμή να πιαστούν στα χέρια με τους Ολλανδούς που ισχυριζόταν ότι είναι απλά μια υγειονομική κρίση αυτό που ζούμε, θέση η οποία ήταν ο βασικός λόγος που οδηγήθηκε σε ναυάγιο το Eurogroup.
Αν αυτές οι ανάλγητες, εκτός πραγματικότητας, προκλητικές θέσεις Γερμανών, Ολλανδών και της παρέας τους δεν φύγουν από το τραπέζι, δεν θα κινδυνέψει μόνο η ενότητα της Ε.Ε, αλλά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στο σύνολό του...