Οι στόχοι που οριοθετήθηκαν δεν συνάδουν με την αμυντική αποτελεσματικότητα του Αρη, ίσα-ίσα που τους κάνει να εμφανίζονται εξόχως μακρινοί γιατί όσοι παρακολούθησαν τους μέχρι στιγμής αγώνες του Αρη, προφανώς δεν εξεπλάγην από τα τρομερά αμυντικά κενά που έχουν οι «κίτρινοι» Δεν τα πλήρωσαν στον βαθμό που θα μπορούσαν να τους κοστίσουν στο πρώτο ημίχρονο, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο έβγαλαν μάτι.
Γιατί, όταν ο Αρης έχει την μπάλα στα πόδια του είναι μια ομάδα η οποία ξεχειλίζει από ποιότητα. Οταν όμως είναι σε φάση άμυνας, άπαντες κλείνονται σ’ ένα δωμάτιο πανικού και το πρόβλημα αρχίζει από την επιθετική γραμμή και καταλήγει στην αμυντική τετράδα όπου κυρίως χθες ήταν σε τραγική κατάσταση. Και συνέπεια της όλης κατάστασης ήταν αυτό που έγινε στο δεύτερο ημίχρονο γιατί στα δύο γκολ που σημείωσε ο Παναιτωλικός θα πρέπει να προσθέσει κανείς τα δύο χαμένα τετ α τετ του Καρέλη.
Ο Αρης έχει τεράστια μεσοαμυντικό πρόβλημα το οποίο μάλλον δεν μπορεί να λυθεί από τους υπάρχοντες αλλά από παίκτες οι οποίοι θα προσφέρουν τρεξίματα και ασφάλεια. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Μπούργος έβαλε δεύτερο αμυντικό χαφ (Πάπε Σέικ Ντιόπ) αλλά το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο. Οι δύο πλάγιοι μπακ (Εμπακατά, Πίρσμαν) ήταν συνεχώς ένα βήμα πίσω από τους προσωπικούς αντιπάλους του, γι’ αυτό εξάλλου ο Παναιτωλικός επέμεινε στη δημιουργία από τα άκρα.
Οι δε δύο στόπερ (Φαμπιάνο, Μπράμπετς) δεν θυμίζουν σε τίποτε το άλλοτε σταθερό δίδυμο που «κατάπινε» τις επιθέσεις του αντιπάλου και καλλιεργούσε αίσθημα ασφάλειας. Αυτά δεν έλαβαν χώρα μόνο χθες. Εγιναν και στα δύο παιχνίδια με την Γκόμελ, επαναλήφθηκαν με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ ενώ ο Λεβαδειακός στην πρεμιέρα είχε έξι φάσεις εντός μεγάλης περιοχής. Εν τέλει, είναι φανερό ότι πρόκειται για ένα συνεχιζόμενο πρόβλημα το οποίο απαιτεί λύση.
Υγ: Το αποτέλεσμα και η εικόνα του Αρη δεν αλλάζουν αυτό που όφειλαν να είχαν δει Παπαπέτρου και Γκάμαρης καθώς στο 29’ υπήρξε ξεκάθαρο χτύπημα του Αποστολάκη στον Ιτούρμπε εντός περιοχής και θα έπρεπε να είχε καταλογιστεί πέναλτι.