Εχουν δίκιο όσοι λένε, εδώ και καιρό όχι τώρα, ότι αυτό που ζούμε δεν είναι... μερικό, έστω, lockdown, ότι δεν είναι περιοριστικά μέτρα αυτά.
Αν βγεις μια βόλτα στην Θεσσαλονίκη, η κίνηση παντού είναι όπως ακριβώς ήταν προ-κορωνοϊού. Στους δρόμους υπάρχουν... μποτιλιαρίσματα, στην παραλία... χαμός, στις εμπορικές οδούς της Θεσσαλονίκης ουρές για να κάνει ο κόσμος τις αγορές του.
Καταλαβαίνεις διαφορά σε σχέση με τον προ-Μαρτίου 2020 περίοδο μόνο μετά τις 9 το βράδυ. Τότε μόνο αισθάνεσαι ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει, διότι πραγματικά νεκρώνουν τα πάντα.
Το αισθανόμαστε όλοι μας ότι έχουμε... σκάσει, πλέον, ότι είναι ήδη πάρα πολύ μεγάλο το χρονικό διάστημα κατά το οποίο, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, έχουμε συμμορφωθεί με τις προτροπές για τήρηση μέτρων, για προσοχή, για κοινωνική αποστασιοποίηση, ώστε να βοηθήσουμε για να ελεγχθεί η πανδημία.
Η πανδημία, όμως, δεν έχει ελεγχθεί ακόμη. Και παρά το γεγονός ότι αυτό το... σκάσιμο, αυτή η πίεση για να ανοίξουν τομείς της οικονομίας που καταρρέει, να ανοίξουν τα σχολεία γιατί τα παιδιά κινδυνεύουν με κατάθλιψη, οδήγησε τις προηγούμενες ημέρες σε αποφάσεις για χαλάρωση, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα κρατήσει πολύ αυτή η άρση που υπήρξε.
Πολύ φοβάμαι ότι θα ξαναπάμε προς τα πίσω, ότι θα υποχρεωθεί η κυβέρνηση να ξανακλείσει κάποια από αυτά που άνοιξε.
Είναι προφανές ότι ένα μέρος της αύξησης των κρουσμάτων οφείλεται στο άνοιγμα των δημοτικών σχολείων. Αυτό θα μεγεθυνθεί με το άνοιγμα γυμνασίων και λυκείων στις περιοχές που δεν είναι “κόκκινες”, γυμνασίων στις “κόκκινες”.
Εγραφα χθες για τον αθλητισμό που... αργοπεθαίνει. Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι, ακόμη και με προσοχή, ακόμη και με πρωτόκολλα, ακόμη και με πολύ... σφιχτή λειτουργία των αθλητικών εγκαταστάσεων, να δοθεί “πράσινο” φως για τις προπονήσεις έστω.
Νομίζω ότι όλοι το αντιλαμβανόμαστε πως μέχρι το Πάσχα, τουλάχιστον, θα πάμε με μέτρα. Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα αποφύγουμε και ένα κλείσιμο, τριών εβδομάδων σύμφωνα με τις περισσότερες εκτιμήσεις, σαν εκείνο του Μαρτίου του 2020.
Δεν βοηθάει καθόλου και η κατάσταση με τα εμβόλια. Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν για έναν καταιγιστικό ρυθμό παραλαβής τους και εμβολιασμού του πληθυσμού και αντ΄αυτού οι φαρμακοβιομηχανίες τα προμηθεύουν με το σταγονόμετρο, με συνέπεια να είναι πολύ μικρός -παγκοσμίως όχι μόνο στην Ελλάδα- ο αριθμός αυτών που αποκτούν ανοσία.