«Κολλημένος» με το βάθρο! Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης, έχει κάτι σαν μαγνήτη για τα μετάλλια. Άρχισε να ασχολείται με το μπότσια από το 2002. Πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία. Κι όμως... Έχει κερδίσει πάνω από 30 μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα και επτά σε Παραολυμπιακούς αγώνες τόσο σε ατομικό, όσο και ομαδικό επίπεδο. Σήμερα, είναι 44 ετών και συνεχίζει αυτήν την παράδοση, να βρίσκεται δηλαδή στις πρώτες θέσεις στους Παραολυμπιακούς Αγώνες...από το 2008!
Ο χάλκινος Παραολυμπιονίκης του Παρισιού μίλησε στο Metrosport.gr για το συναίσθημα της χαράς ενός μεταλλίου, την αφιέρωση στη μητέρα του, την οποία έχασε πρόσφατα, αλλά και τις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου αγωνίσματος.
Συνέντευξη: Χρήστος Περδίκης
«Όσο ψηλά
και να είσαι θέλεις πρέπει να πας
ψηλότερα»
«Η αλήθεια είναι, πως θέλει πολύ προσπάθεια καθημερινά. Δεν αρκεί να είσαι εκεί, που ήσουν, αλλά πρέπει να πας πιο ψηλά. Παρά πολλοί αθλητές, καθώς έτσι είναι και ο ανταγωνισμός σε όλα τα αθλήματα, θα σε ξεπεράσουν ή θα επιχειρήσουν να σε ξεπεράσουν. Όλοι θέλουν να κερδίσουν, κι αυτό είναι και το φυσιολογικό στη ζωή. Σε δυο ημέρες θα επιστρέψω ξανά στην προπόνηση, καθώς έχουμε σε λίγο καιρό το Πανελλήνιο πρωτάθλημα στην Αθήνα».
«Το πιο
σημαντικό είναι να έχεις διάρκεια-Δεν υπάρχουν δώρα»
«Η εξάσκηση και η συνέπεια είναι νομίζω σε κάθε αγώνισμα οι βασικότερες αρχές. Το πιο σημαντικό είναι να παραμείνεις στην κορυφή. Τίποτα δεν είναι τυχαίο ακόμα κι όταν γίνεται για μια φορά και δεν ξαναγίνεται. Δεν υπάρχουν δώρα. Υπάρχουν αθλητές, που έκαναν μια μεγάλη νίκη και μετά... έκαναν κοιλιά, αλλά βεβαίως και το αντίθετο. Όταν δουλεύεις για κάτι, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να τα καταφέρεις και ο κάθε αγώνας θέλει δουλειά από πριν».
«Αφιερώνω
το μετάλλιο στη μητέρα μου, που έφυγε
το καλοκαίρι»
«Πρώτα αφιερώνω το μετάλλιο σε όλους τους Έλληνες, που με στηρίζουν και δέχομαι όλα αυτά τα μηνύματα. Μετά, στη γυναίκα μου και την κόρη μας, που είναι μαζί μου σε κάθε αγώνα. Θα ήθελα να το αφιερώσω ωστόσο και στη μητέρα μου, που έφυγε μέσα στο καλοκαίρι και ήταν ένα ΣΟΚ για μένα. Αυτό το μετάλλιο... είναι για τη μητέρα μου πάνω από όλα».
«Τα μπότσια είναι αγώνισμα τακτικής και συνδυάζει σκάκι με μπόουλινγκ»
«Στο άθλημα του μπότσια συμμετέχουν αθλητές με νευρο-μυικές βλάβες, που προκαλούν βαρύ περιορισμό της κίνησης σε όλα τα άκρα και τον κορμό, καθώς και με κινητικές δυσλειτουργίες. Το άθλημα απαιτεί αυτοσυγκέντρωση, συντονισμό, δυνατότητα ελέγχου των μυών, ακρίβεια, ομαδικότητα, συνεργασία και στρατηγική.
Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες. Εγώ σε αυτή, που αγωνίζομαι, χρησιμοποιούμε τραμπάλα για να σπρώξουμε την μπάλα. Το αγώνισμα είναι ένας συνδυασμός μπόουλινγκ με σκάκι. Σχετικά με το σκάκι έχει πολύ τακτική, καθώς δε θέλεις μόνο να πάνε οι δικές σου μπάλες μακριά, αλλά να εξουδετερώσεις παράλληλα και τον αντίπαλο. Μπόουλινγκ είναι, γιατί σπρώχνεις την μπάλα είτε με τα χέρια είτε με την τσουλήθρα και προσπαθείς να χτυπήσεις την μπάλα.
Το μπότσια παίζεται ατομικά, σε ζευγάρια ή σε ομάδες των τριών. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να ρίξουν οι παίκτες την πλαστική μπάλα (σε σχήμα πορτοκαλιού) τους (χρώματος κόκκινου ή μπλε) όσο πιο κοντά μπορούν στη λευκή μπάλα – στόχο που καλείται “jack”. Η λευκή μπάλα ρίχνεται πρώτη, ενώ στη συνέχεια οι ομάδες ρίχνουν εναλλάξ τις μπάλες τους.
Οι μπάλες προωθούνται με τα χέρια, τα πόδια, ή -εάν η αναπηρία του συμμετέχοντα είναι σοβαρή- με μία βοηθητική συσκευή. Στο τέλος του κάθε γύρου, ο διαιτητής μετράει την απόσταση που έχουν οι μπάλες των ομάδων από την μπάλα – στόχο και δίνει ένα βαθμό για κάθε μπάλα που είναι πιο κοντά στην μπάλα στόχο από την κοντινότερη μπάλα του αντιπάλου.
Θέλει υπομονή, ως αγώνισμα και ας μην κρατάει πολύ. Είναι στην ίδια κατηγορία αθλημάτων με το Κέρλινγκ, που γίνεται στο πάγο. Δεν είναι τόσο διαδεδομένα στην Ελλάδα δυστυχώς και υπάγονται στην παραολυμπιακή επιτροπή τα παραολυμπιακά αγωνίσματα εκτός των ομαδικών αθλημάτων».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news