Οι παλάμες, τα πέλματα, αλλά κυρίως οι άκρες των δακτύλων μας «ζαρώνουν» όταν μείνουν πολλή ώρα εκτεθειμένα μέσα στο νερό, με τους επιστήμονες να προσπαθούν εδώ και χρόνια να αποκωδικοποιήσουν αυτόν τον μηχανισμό του σώματος, ο οποίος μπορεί να κρούσει και καμπανάκι για προβλήματα υγείας.
Οι έρευνες που έχουν γίνει, δείχνουν πως το μούλιασμα στα δάχτυλα θεωρείται μια παθητική απόκριση του οργανισμού, καθώς τα ανώτερα στρώματα του δέρματος διογκώνονται και το νερό γεμίζει τα κύτταρα, μέσω μιας διαδικασίας που είναι γνωστή ως όσμωση. Δηλαδή τα μόρια του νερού κινούνται σε μια μεμβράνη για να εξισορροπήσουν τη συγκέντρωση των διαλυμάτων και στις δύο πλευρές. Ωστόσο, από το 1935, οι επιστήμονες υποπτεύονταν ότι η διαδικασία είναι κάτι περισσότερο από αυτό.
Οι γιατροί που μελετούσαν ασθενείς με τραυματισμούς στους οποίους είχε αποκοπεί το μέσο νεύρο - ένα από τα κύρια νεύρα που διατρέχουν το βραχίονα προς το χέρι - διαπίστωσαν ότι τα δάχτυλά τους δεν ζάρωναν. Μεταξύ των πολλών ρόλων του, το μέσο νεύρο βοηθά στον έλεγχο των λεγόμενων συμπαθητικών δραστηριοτήτων, όπως η εφίδρωση και η συστολή των αιμοφόρων αγγείων. Η ανακάλυψή τους υπέδειξε ότι το ζάρωμα των άκρων των δακτύλων που προκαλείται από το νερό, ελέγχεται από το νευρικό σύστημα.
Σε έρευνες που έχουν γίνει, έχει διαπιστωθεί επίσης ότι όσα άτομα έχουν βρεγμένα χέρια, μπορούν να σηκώσουν βρεγμένα αντικείμενα με την μισή δύναμη από όση θα χρειάζονταν σε περίπτωση που τα χέρια τους ήταν στεγνά.
Έτσι, θεωρούν ότι το ζάρωμα στα άκρα, είναι μια φυσική αντίδραση του οργανισμού, η οποία γίνεται για τρόπο επιβίωσης, καθώς φέρεται να στέλνεται σήμα στον εγκέφαλο, ότι πρέπει να βρει ένα τρόπο για να προσαρμοστεί σε «νέες συνθήκες».
Υπάρχουν κάποιες άλλες ενδιαφέρουσες ενδείξεις σχετικά με το πότε μπορεί να εμφανίστηκε αυτή η προσαρμογή στο είδος μας. Το τσαλάκωμα των άκρων των δακτύλων είναι λιγότερο έντονο στο αλμυρό νερό και διαρκεί περισσότερο απ' ό,τι στο γλυκό νερό. Αυτό ίσως σημαίνει πως μπορεί να είναι μια προσαρμογή που βοήθησε τους προγόνους μας να ζήσουν σε περιβάλλον γλυκού νερού και όχι κατά μήκος των ακτών.
Αλλά δεν υπάρχουν σαφείς απαντήσεις και υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν πως θα μπορούσε να είναι απλώς μια τυχαία φυσιολογική αντίδραση χωρίς προσαρμοστική λειτουργία.
Σύμφωνα με το BBC, το ζάρωμα των άκρων στο νερό μπορεί να αποκαλύψει και σημαντικές πληροφορίες για την υγεία μας.
Οι ρυτίδες σχηματίζονται περισσότερο σε άτομα με δερματικές παθήσεις όπως η ψωρίαση και η λεύκη, για παράδειγμα. Οι ασθενείς με κυστική ίνωση εμφανίζουν υπερβολική ρυτίδωση των παλαμών τους καθώς και των δακτύλων τους, και αυτό έχει παρατηρηθεί ακόμη και σε άτομα που είναι γενετικοί φορείς της νόσου. Οι ασθενείς που πάσχουν από διαβήτη τύπου 2 παρουσιάζουν επίσης αισθητά μειωμένα επίπεδα ρυτίδωσης του δέρματος όταν τα χέρια τους μένουν σε νερό.
Μειωμένη ζάρωση έχει παρατηρηθεί σε άτομα με καρδιακή ανεπάρκεια, ίσως λόγω κάποιας διαταραχής στον έλεγχο του καρδιαγγειακού τους συστήματος.
Το ασύμμετρο ζάρωμα των δακτύλων - όπου το ένα χέρι έχει λιγότερες ρυτίδες από το άλλο - έχει προταθεί ακόμη και ως πρώιμο σημάδι της νόσου του Πάρκινσον, καθώς υποδηλώνει ότι το νευρικό σύστημα δεν λειτουργεί σωστά στη μία πλευρά του σώματος.
Παρ΄ ότι το ερώτημα γιατί το κάνει αυτό το σώμα μας δεν έχει απαντηθεί πλήρως, βοηθάει στο να εντοπίσουν οι γιατροί κάποιο πρόβλημα υγείας.
Ethnos.gr