Οι τραυματικές εμπειρίες (ψυχικές/σωματικές) παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός σκύλου. Καταγράφονται στο μυαλό του, κι αν δεν τον βοηθήσουμε να τις ξεπεράσει, εκδηλώνει επιθετικές συμπεριφορές.
Μπορεί να φτάσει στο σημείο να δαγκώσει τον άνθρωπό του, προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του.
Προτού χαρακτηρίσουμε έναν σκύλο «επικίνδυνο» και τον ρίξουμε… στον Καιάδα, πρέπει να αναλογιστούμε τα βιώματά του και να καταλάβουμε πώς «σκέφτεται», τι «νιώθει».
Και χρειάζεται «βοήθεια, όχι ευθανασία», όπως τονίζει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη.
Για να κατανοήσουμε το γιατί ένας σκύλος μπορεί να δαγκώσει τον κηδεμόνα του, μας διηγείται μια ιστορία, την οποία έζησε από πολύ κοντά.
Ο Πάκος, από κουταβάκι και επί εννέα χρόνια, ζούσε δεμένος σε μια βάρκα δίπλα στη θάλασσα. Μέσα στο κρύο, τη βροχή, τον καύσωνα.
Πού και πού του έριχναν ένα ξεροκόμματο. Δίπλα του, ένα βρώμικο δοχείο με νερό, σχεδόν πάντα άδειο.
Ζούσε εκτεθειμένος στα παράσιτα, στις αρρώστιες. Ερχόταν αντιμέτωπος με αγριάδες, κλωτσιές…
Κάπως έτσι περνούσε η ζωή για τον Αραπάκο (έτσι τον έλεγαν τότε): ανία, μοναξιά, αδιαφορία, κακομεταχείριση/κακοποίηση και απομόνωση.
Δεν έτρεξε, δεν έπαιξε. Δεν ένιωσε ποτέ ένα χάδι, αλλά ούτε και μια στιγμή ελεύθερος. Δεν ήξερε τι σημαίνει ζεστασιά, αγκαλιά, αγάπη.
Υπέφερε σιωπηλά, υπέμενε μαρτυρικά και τα χρόνια περνούσαν, κάνοντας κύκλους γύρω από τα δύο μέτρα της αλυσίδας του…
Κάποια στιγμή έπεσε στο βλέμμα μιας «καλής νεράιδας», η οποία μαθαίνοντας τη θλιβερή ιστορία του, του έδωσε την ευκαιρία να ζήσει όπως αξίζει σε όλα τα πλάσματα.
Αφού τον πήγε στον κτηνίατρο, για την απαραίτητη περίθαλψη και φροντίδα, τον πήρε στο σπίτι της.
Γεράκος όντας και «ιδιαίτερος», λόγω της πολύ άσχημης ζωής του, δεν στάθηκε εύκολο να βρεθεί οικογένεια να τον υιοθετήσει.
Έμεινε μαζί της και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά για τον Αραπάκο, αφού βρήκε, επιτέλους, την αγάπη που είχε στερηθεί όλα τα χρόνια της άδικης ζωής του.
Μα κάποια ανύποπτη στιγμή, προφανώς κουβαλώντας κατάλοιπα του άσχημου παρελθόντος του, δάγκωσε την «καλή του νεράιδα»!
Άδικο θα πει κάποιος, για τον άνθρωπο που του χάρισε μια ζωή αληθινή και αξιοπρεπή.
Ναι, αλλά όχι μη φυσιολογικό για έναν σκύλο που έμαθε να ζει και να παλεύει ολομόναχος, και να αντεπεξέρχεται στις αντιξοότητες και τις κακουχίες με όποιο τρόπο τού υπαγόρευε η φύση του.
Ακόμα και μια απλή κίνηση για ένα χάδι, γι΄ αυτόν μπορεί να σήμαινε απειλή – είχε φάει ξύλο.
Το λουράκι για τη βόλτα, να σήμαινε σκλαβιά – ζούσε μόνιμα δεμένος.
Το περπάτημα και το σήκωμα του ποδιού να σήμαινε κλωτσιά – είχε φάει πολλές.
Ένας απλός ήχος (συνδυασμένος με κάτι πολύ άσχημο) να του δημιουργούσε τρόμο, κλπ, κλπ.
Δεν έμαθε να ζει με ανθρώπους. Δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί στην κοινωνία μας, και το «κακό» έγινε.
Το ένστικτό του, τού έλεγε να προστατέψει τον εαυτό του.
Και ο μόνος τρόπος που είχε, ήταν τα δόντια του…
Έπειτα από αυτό το περιστατικό, χαρακτηρίστηκε από τον περίγυρο «άκρως επικίνδυνος». Και δεν υπήρχε, πια, κανένας χώρος για τον Αραπάκο.
Αυτοί οι άνθρωποι, που στάθηκαν μόνο στο «γεγονός», και δεν θέλησαν να δουν τίποτα παραπέρα, είχαν έτοιμη τη συμβουλή και την απόφαση: ευθανασία!
Όλοι τον φοβόντουσαν και, δυστυχώς, δεν υπήρχε καμιά ελπίδα γι΄ αυτόν.
Άδικο, πολύ άδικο!
Ερήμην του, καταδικάστηκε δύο φορές.
Η «καλή νεράιδα», συμπονετική και με κατανόηση, του βρήκε ελαφρυντικά, κι έψαχνε απεγνωσμένα να βρει μια λύση για τον αγαπημένο της Αραπάκο, γιατί κανείς πια δεν τον ήθελε. Ήταν ο σκύλος που δαγκώνει, ο επικίνδυνος, ο «στιγματισμένος» και καταδικασμένος.
Είναι λογικό, και το σέβομαι, να φοβούνται οι άνθρωποι έναν σκύλο που δαγκώνει.
Και «άδικο», θα πουν κάποιοι, να δαγκώνει τον άνθρωπο που τον φροντίζει και του δείχνει αγάπη.
Ναι, αλλά πόσο λογικό και δίκαιο είναι, άραγε, να ασκούν οι άνθρωποι την όποια εξουσία τους πάνω σε όλα αυτά τα ανυπεράσπιστα και αθώα πλάσματα, που είναι πραγματικά στο έλεός τους;
Έζησα από κοντά όλη αυτή την ιστορία και έβλεπα έναν ευαίσθητο άνθρωπο να αγωνιά για την τύχη που περίμενε τον Αραπάκο.
Τον πόνεσα πολύ αυτόν τον γεράκο και, κάπως έτσι, ο Πάκος βρέθηκε στο σπίτι μας, και προστέθηκε κι αυτός στη μεγάλη μας οικογένεια.
Έζησε πέντε χρόνια κοντά μας. Ήρεμος, ασφαλής, χαρούμενος και φιλικός με όλους.
Έτρεξε, έπαιξε με τα άλλα σκυλιά, κοιμόταν πάνω στον καναπέ, παρέα με τις γάτες. Πήγαινε μακρινές βόλτες καθημερινά και τις απολάμβανε.
Γυμναζόταν, κι ας τον ταλαιπωρούσαν τα αρθριτικά του. Έτρεχε πάντα με χαρά κοντά στους ανθρώπους για να πάρει ένα χάδι και μια αγκαλιά, και «ρουφούσε» την κάθε στιγμή της ζωής του.
Δεν έγινε κάτι «μαγικό»…
Παρατηρώντας τους φόβους και τις ανασφάλειές του, μελετώντας προσεκτικά τις συμπεριφορές/αντιδράσεις του, κατανοώντας και ερμηνεύοντάς τις, δίνοντάς του πάντα τον χρόνο και το χώρο που χρειαζόταν, και προσφέροντάς του ό,τι είχε ανάγκη, μπορέσαμε να τον βοηθήσουμε να προσαρμοστεί σιγά – σιγά, και να ζήσει όσο καλύτερα γινόταν.
Με σωστούς χειρισμούς, διαμόρφωση κατάλληλων συνθηκών, καμία απολύτως πίεση, πρόληψη όπου και όταν χρειάστηκε, κατανόηση, υπομονή και, κυρίως, σεβασμό σε αυτή του την «ιδιαιτερότητα», ο Πάκος ένιωσε ήρεμος και ασφαλής, κι άρχισε να βρίσκει ξανά την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους!
Όταν ένας σκύλος δαγκώσει, όλοι, ειδικοί και μη, έχουν άποψη και είναι πάντα, σχεδόν, εις βάρος του σκύλου.
Κι όμως, ο σκύλος δεν φταίει. Τα ανθρώπινα λάθη πληρώνει.
Η ευθανασία μπορεί να φαίνεται η «μοναδική», και, σίγουρα η πιο εύκολη, λύση, αλλά ας σκεφτούμε πόσο άδικο μπορεί να είναι αυτό για ένα αθώο πλάσμα. Να πληρώνει με τη ζωή του, χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτα!
Ο Πάκος ήταν ο λύκος (ένας επικίνδυνος σκύλος), που όλοι ζητούσαν την θανάτωσή του. Στη συνέχεια, όμως, έγινε αρνάκι. Ή, μήπως, ήταν ένα αθώο πλάσμα (αρνάκι), που κάποιοι στο παρελθόν με την άσχημη συμπεριφορά τους το είχαν μεταμορφώσει σε λύκο;
Τα συμπεράσματα δικά σας…
Ας είμαστε, λοιπόν, πιο επιεικείς, όταν ο σκύλος μάς δαγκώσει.
Πριν τον καταδικάσουμε, ας δούμε τι λάθος έχει γίνει και έφθασε σε αυτό το σημείο. Ας προσπαθήσουμε, με τη βοήθεια ενός ειδικού που έχει γνώσεις, αλλά και σέβεται τον σκύλο, να τον κάνουμε να ξανανιώσει ασφαλής και ήρεμος με ό,τι τον αγχώνει/φοβίζει.
πηγή: ygeiamou.gr