Έπιανε το χέρι της θείας της, αδελφής της μητέρας της, στο διπλανό κρεβάτι της Μονάδας Αυξημένης Φροντίδας του Νοσοκομείου Γιαννιτσών και της έδινε κουράγιο στη μόνη γλώσσα που μπορούσε να καταλάβει, τη νοηματική. Της έλεγε ποια φάρμακα να παίρνει και μετέφραζε στους γιατρούς πώς αισθανόταν. Ήξερε πολύ καλά ότι η εκ γενετής κωφάλαλη 93χρονη θεία της την έχει απόλυτη ανάγκη για να δώσει τη μάχη με τον κορωνοϊό.
Ασθενής και η ίδια με covid-19 δεν έφυγε δίπλα από τη θεία της στο νοσοκομείο, ακόμα και όταν οι γιατροί της είπαν ότι είναι καλά, έχει αναρρώσει και μπορεί να πάει στο σπίτι της. Η απάντησή της στους γιατρούς ήταν «ή μαζί θα πεθάνουμε ή μαζί θα βγούμε από εδώ». Η μοίρα είχε καλά σχέδια για τις δύο γυναίκες, αφού σήμερα βρίσκονται στο σπίτι τους, στην Κρύα Βρύση Πέλλας, έχοντας νικήσει το «θεριό» της πανδημίας.
Σε μία άκρως ανθρώπινη ιστορία, που εκτυλίχθηκε σχεδόν ολόκληρο τον περασμένο Απρίλιο, στο νοσοκομείο Γιαννιτσών, ήταν πρωταγωνίστριες η 76χρονη Ρεβέκκα Ελευθερίου και η εκ γενετής κωφάλαλη θεία της, 93χρονη Μαρία Αναστασιάδου, η οποία δεν έκανε ποτέ δική της οικογένεια. Η δεύτερη δεν άκουσε ποτέ της ανθρώπινη λαλιά και σε όλη της τη ζωή μπορούσε να επικοινωνήσει με τους γύρω της μόνο με τη βοήθεια της ανιψιάς της, που γνωρίζει τη νοηματική. Τώρα που έδινε τη δυσκολότερη μάχη της ζωής της, τη μάχη με τον κορωνοϊό, η ανιψιά της ήταν και πάλι ο φύλακας – άγγελός της.
Ασθένησαν δύο μέρες πριν κάνουν το εμβόλιο
Όπως λέει ο γιος της 76χρονης Ρεβέκκας, Γιώργος Ελευθερίου, στις 26 Μαρτίου, δύο μέρες πριν οι δύο γυναίκες κάνουν το εμβόλιο για τον κορωνοϊό, τον πήρε τηλέφωνο η μητέρα του και του είπε ότι εμφανίζει κάποια συμπτώματα covid-19.
«Μου είπε στο τηλέφωνο ότι έχει ισχυρό πονοκέφαλο και ότι ανέβασε πυρετό 37,1. Της έκανα rapid τεστ και βγήκε θετική. Στη συνέχεια κάναμε και στις δύο γυναίκες μοριακό τεστ, αφού μένουν μαζί και βγήκαν και αυτά θετικά. Μίλησα με τον οικογενειακό μας γιατρό και κατόπιν συμβουλής του μεταφέρθηκαν και οι δύο γυναίκες στο νοσοκομείο των Γιαννιτσών», λέει ο κ. Ελευθερίου.
Αρχικά βαρύτερα συμπτώματα εμφάνισε η νεότερη, η κ. Ρεβέκκα, αλλά μετά από μία εβδομάδα η κατάστασή της σταθεροποιήθηκε και άρχισε αισθητά να βελτιώνεται. Μετά από έντεκα ημέρες νοσηλείας οι θεράποντες γιατροί είπαν στην κ. Ρεβέκκα ότι είναι καλά και ότι μπορεί να πάει στο σπίτι της. Η ίδια αρνήθηκε κατηγορηματικά κάτι τέτοιο, αφού ούτε στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό της να αφήσει μόνη την κωφάλαλη θεία της, της οποίας η κατάσταση ήταν χειρότερη. Άλλωστε, χωρίς αυτήν η θεία της δε θα μπορούσε να επικοινωνήσει εύκολα με κανέναν στο νοσοκομείο κι έτσι θα αυξάνονταν κατά πάρα πολύ οι κίνδυνοι για τη ζωή της.
«Έλεγε στους γιατρούς, ‘’δεν πηγαίνω πουθενά. Ή μαζί θα βγούμε από εδώ ή μαζί θα πεθάνουμε. Αν θέλετε να με διώξετε από το νοσοκομείο, καλέστε την αστυνομία’’. Με πήρε τηλέφωνο ο διοικητής του νοσοκομείου και μου εξέθεσε την κατάσταση. Του απάντησα ότι η μητέρα μου έχει σώας τα φρένας, απόλυτη διαύγεια και μπορεί να επιλέξει εκείνη, για το τι θα κάνει. Η προσπάθεια όλου του προσωπικού του νοσοκομείου ήταν συγκινητική. Τέτοια διαχείριση της κατάστασης φαντάζομαι ότι δεν κάνουν ούτε στο… Ωνάσειο και σε άλλα μεγάλα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας», σημειώνει στο ethnos.gr ο κ. Ελευθερίου.
Τελικά οι δύο γυναίκες έμειναν μαζί στο νοσοκομείο συνολικά 26 μέρες, αφού τότε οι θεράποντες γιατροί έκριναν ότι έχει γίνει καλά και η 93χρονη. «Οι ίδιοι οι γιατροί μου είπαν ότι χωρίς τη βοήθεια της μητέρας μου, η γιαγιά θα πέθαινε. Εκτός του ότι πάσχει από πολλά και βαριά υποκείμενα νοσήματα, δεν θα μπορούσαν να συνεννοηθούν μαζί της. Η γιαγιά δεν άκουσε ποτέ της ανθρώπινη φωνή. Επικοινωνεί και ζει μόνο με τη φροντίδα της μητέρας μου», υπογραμμίζει ο κ. Ελευθερίου.
«Έπαιξε καθοριστικό ρόλο η ανιψιά για να ζήσει η θεία»
Στην άκρως συγκινητική ιστορία των δύο γυναικών, αλλά και στην επίσης συγκινητική προσπάθεια που κατέλαβαν οι θεράποντες γιατροί και όλο το προσωπικό του νοσοκομείου, αναφέρεται στο ethnos.gr ο διοικητής του νοσοκομείου Γιαννιτσών, Βαγγέλης Λόγγος.
«Η παρουσία της ανιψιάς έπαιξε καθοριστικό ρόλο, ώστε να ζήσει η γιαγιά. Η ψυχολογία παίζει τεράστιο ρόλο και τέτοιοι ασθενείς εμπιστεύονται μόνο δικούς τους ανθρώπους. Η ανιψιά ήταν ταυτόχρονα και ασθενής και συνοδός. Όλοι μας βιώσαμε μία ιδιαίτερα συγκινητική ιστορία, αφού η ανιψιά ήταν ‘’δεμένη’’ στη φροντίδα της θείας της. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις και οι γιατροί, οι νοσηλευτές αλλά και όλο το προσωπικό του νοσοκομείου κάνουν μία τεράστια υπέρβαση», τονίζει ο κ. Λόγγος.
πηγή: ethnos.gr