Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες όλη αυτή την συζήτηση που γίνεται για την φορολογία. Βλέπω κάθε μέρα στα τηλεοπτικά πάνελ τους εκπροσώπους των κομμάτων να «σκοτώνονται» για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να φορολογηθούν οι επιχειρήσεις με μεγαλύτερους συντελεστές, αν πρέπει ή δεν πρέπει να αλλάξει ο τρόπος φορολόγησης των μερισμάτων για τους μετόχους των επιχειρήσεων, αν φορολογούνται όπως θα έπρεπε ή όχι τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων.
Πολύ καλά κάνουν και συζητάνε για όλα αυτά. Είναι πολύ σοβαρά θέματα, τα οποία δικαίως απασχολούν και οφείλουν τα κόμματα να έχουν θέσεις και να τις καταθέτουν στη δημόσια συζήτηση, προκειμένου να γνωρίζουν οι πολίτες και να συνεκτιμήσουν όταν θα έρθει η ώρα να πάνε μπροστά στην κάλπη για να επιλέξουν αυτόν που θεωρούν καταλληλότερο για να κυβερνήσει τη χώρα.
Όμως, όσο μεγάλο θέμα κι αν είναι ο τρόπος φορολόγησης των επιχειρήσεων στην Ελλάδα, δεν είναι το μεγαλύτερο. Κατά την προσωπική μου άποψη το κορυφαίο θέμα, σχετικά με την φορολογία, στην πατρίδα μας, είναι η φορολόγηση των μισθωτών. Η οποία είναι ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΗ. Ο μισθωτός είναι το μόνιμο θύμα, είναι αυτός που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της φοροδιαφυγής, να φορτωθεί στις πλάτες του βάρη που άλλοι όφειλαν να σηκώνουν.
Το κράτος, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση στην Ελλάδα, ενδιαφέρεται μόνο για όσα εισπράττει ο μισθωτός. Αδιαφορεί για το πόσα ξοδεύει. Φορολογεί τον μισθωτό λες και όλο το εισόδημά του είναι... ΚΕΡΔΟΣ. Λες και αυτός ο άνθρωπος δεν έχει έξοδα, λες και δεν έχει ανάγκες, λες και δεν έχει υποχρεώσεις, λες και δεν πληρώνει φως, νερό, τηλέφωνο, θέρμανση, ενοίκιο, δόση δανείου, φροντιστήρια για τα παιδιά του, λες και δεν βάζει βενζίνη στο αυτοκίνητό του για να πάει στη δουλειά του. Κι ένα σωρό άλλες δαπάνες. Σε αντίθεση με την επιχείρηση, σε οποιαδήποτε μορφή, ή τον ελεύθερο επαγγελματία και τον αυτοαπασχολούμενο, οι οποίοι αφαιρούν τις δαπάνες από το εισόδημά τους και φορολογούνται στο ποσό που μένει.
Προσέξετε, για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι κακώς για τις επιχειρήσεις, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αυτοαπασχολούμενους υπάρχει η δυνατότητα να εκπίπτουν οι δαπάνες τους.
Λέω ότι το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τους μισθωτούς. Διότι αυτό είναι ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Δυστυχώς, όμως, κανείς δεν μιλάει γι' αυτό το θέμα. Κανείς δεν το αναδεικνύει. Κανείς δεν βάζει στο προεκλογικό κάδρο.
Ξέρετε κάτι; Σε ό,τι με αφορά, δεν πρόκειται να πανηγυρίσω αν μια κυβέρνηση μου πει ότι αύξησε τα φορολογικά της έσοδα επειδή πήρε όσα έπρεπε από την φορολόγηση των επιχειρήσεων, τα οποία προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τα έπαιρναν.
Θα πανηγυρίσω όταν μια κυβέρνηση μειώσει τους συντελεστές φορολόγησης των μισθωτών και θα ψηφίσω με... δέκα χέρια την κυβέρνηση που θα φορολογεί τους μισθωτούς στο ποσό που θα μένει όταν από το εισόδημά τους αφαιρεθούν τα έξοδά τους.
Είναι αδιανόητο μια οικογένεια με δύο παιδιά, με εισόδημα 25.000 ευρώ το χρόνο, που είναι αμφίβολο αν της φτάνουν για να καλύψει τις -απολύτως απαραίτητες- ανάγκες της, να φορολογείται για 25.000 ευρώ, χωρίς να αφαιρούνται τα έξοδά της, ενώ είναι βέβαιο ότι δεν της έχει περισσέψει ούτε ένα ευρώ...