Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή
Το βάδην είναι ένα ιδιαίτερο αγώνισμα του στίβου με πολύ καταπόνηση. Οι αγώνες του γίνονται εκτός ταρτάν και χρειάζεται μεγάλη συγκέντρωση. Το Metrosport.gr μίλησε με την 21χρονη βαδίστρια, Κυριακή Φιλτισάκου. Η νεαρή αθλήτρια που στα 20 της συμμετείχε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μας μίλησε για το ασημένιο μετάλλιο στο Μουσκάτ του Ομάν, τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισε αλλά και τη συνεργασία της με την έμπειρη Αντιγόνη Ντρισμπιώτη.
Το νέο μεγάλο ταλέντο του βάδην αναφέρθηκε επίσης στην προετοιμασία που κάνει με το γκρουπ της στο Αστρος Κυνουρίας, το πως από την ενόργανη κατέληξε στο βάδην ενώ έδειξε ξεκάθαρη προτίμηση στα 35 χλμ. Τέλος, μας αποκάλυψε τις δυσκολίες να συνδυάσει Πανεπιστήμιο με πρωταθλητισμό, το πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια της οικογένειάς της ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στις υποδομές που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα.
-Πριν λίγο καιρό τερμάτισες στην 11η θέση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Μουσκάτ. Τι σήμαινε για σένα αυτή η διοργάνωση και αυτή η θέση;
«Ηταν το πρώτο μου Παγκόσμιο γενικά, σε μικρότερες κατηγορίες δεν είχα πιάσει το όριο και έτσι ανυπομονούσα να πάω. Είχαμε στόχο το ομαδικό γι’ αυτό δεν κοιτούσα τόσο το ατομικό. Είμαι ενθουσιασμένη, είμαστε δεμένες με τα κορίτσια. Ήταν μια περιπέτεια στο Ομάν και ευτυχώς βγήκε το μετάλλιο (σ.σ. ασημένιο στο ομαδικό). Πριν τον αγώνα είχα στόχο να μπω 20άδα για να ξεπεράσω τον εαυτό μου και μετά τον αγώνα ήμουν απογοητευμένη γιατί ήθελα να τα πάω καλύτερα. Μου άφησε μια πίκρα στο ατομικό επίπεδο. Είναι δύσκολο να φτάσουμε την Κίνα που ήταν πρώτη, είναι υπερδύναμη».
-Ηταν δύσκολες οι καιρικές συνθήκες;
«Πάρα πολύ. Ζέστη και υγρασία, ήταν διαφορετικό το κλίμα στο Ομάν σε σχέση με την Ελλάδα. Δύο μέρες πριν τον αγώνα πήγαμε στους 30 βαθμούς, ήταν ένα σοκ για εμάς. Ήταν πολύ δύσκολη η διαδρομή, ήταν ανηφορική ενώ πάντα είναι σε ευθεία το βάδην. Δεν έπρεπε να εγκριθεί η διαδρομή και δεν φταίνε μόνο οι καιρικές συνθήκες. Η ανηφόρα με κατέστρεψε. Η μισή διαδρομή ήταν κατηφόρα και ανηφόρα, στην κατηφόρα προσπαθούσες να κοντράρεις και να μην ακυρωθείς, ήταν έντονη η κλίση».
-Εκτός από την προσωπική σου εμφάνιση, πήρατε το Ασημένιο Μετάλλιο στα 20χλμ. Βάδην Γυναικών. Πως ένιωσες;
«Εγώ το είχα καταλάβει πόσο καλά πηγαίναμε, στο 15ο χλμ τα είπαν στα μεγάφωνα, και επέμενα μέχρι τέλους γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Μας βγήκε όλο το άγχος και η πίεση, είχαμε βγει και πέρυσι στο Ευρωπαϊκό δεύτερες, το περίμενε ο περίγυρος μας, ο προπoνητής μας, η ομοσπονδία και οι κοντινοί μας άνθρωποι. Πήραμε μια ανακούφιση, μια χαρά, μια περηφάνεια. Ηταν δύσκολο όμως. Μία μέρα πριν είδαμε στην προπόνηση την διαδρομή. Σκέψου πως ο αγώνας ήταν στις 4 το μεσημέρι κάτω από αφόρητη ζέστη. Πιέστηκα στην προπόνηση και είδα ότι ήταν δύσκολη η διαδρομή. Στο τέλος όμως τα καταφέραμε».
-Είσαι από τα μεγάλα ταλέντα του στίβου και αγωνίζεσαι μαζί με μεγάλες αθλήτριες όπως η Ντρισμπιώτη. Τι σου λέει για να σε συμβουλέψει;
«Η Αντιγόνη μένει στην Καρδίτσα, έχουμε τον ίδιο προπονητή, αλλά μαζί κάνουμε προπονήσεις μόνο στις προετοιμασίες μας. Δεν με συμβουλεύει πολύ γιατί δεν είμαστε ίδιοι χαρακτήρες, δεν έχουμε κάποιες συγκεκριμένες συμβουλές. Μόνο που είναι στην προπόνηση και στον αγώνα η Αντιγόνη, με βοηθάει. Πέρυσι που πήγαμε στο Τόκιο, αν δεν ήταν η Αντιγόνη δεν ξέρω τι θα έκανα, ήμουν η μικρότερη της αποστολής στον στίβο, ήμουν στα χαμένα, ήταν τρομακτικό. Της χρωστάω πολλά».
-Που κάνετε προετοιμασία;
«Στο Αστρος Κυνουρίας, από το 2020 που άλλαξα προπονητή εκεί κάνω προετοιμασία. Πηγαίνουμε Δεκέμβριο-Ιανουάριο, μένουμε όλοι μαζί στο σπίτι του προπονητή μας. Εκεί είναι καλύτερος ο καιρός, έχουμε βρει μια καλή διαδρομή. Ο κόουτς είναι από εκεί, κάνουμε εκεί Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά. Είναι δύσκολο γιατί εδώ και δύο χρόνια κάνω γιορτές μακριά από την οικογένειά μου αλλά πρέπει να γίνει».
-Πως ήταν η εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκιο;
«Το μυαλό μου ήταν μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες εδώ και καιρό. Δυστυχώς δεν ήταν όπως οι προηγούμενοι λόγω κόβιντ, μου το έλεγαν όσοι είχαν ξαναπάει ότι δεν ήταν το ίδιο. Τις πρώτες δύο εβδομάδες τρώγαμε μόνοι μας στο δωμάτιο μας, δεν επιτρεπόταν να βγούμε από το ξενοδοχείο παρά μόνο για προπόνηση και έτσι δεν γνωρίσαμε πολλούς αθλητές. Πήγα για λίγες ώρες στο ολυμπιακό χωριό γιατί ο αγώνας μου ήταν στο Σαπόρο. Ο αγώνας σαν αγώνας ήταν πολύ ωραίος, αν και δεν ήμουν στην κατάσταση που θα ήθελα. Αυτό συνέβη γιατί νωρίτερα στη χρονιά είχα ένα αγώνισμα στην Κ23 και στο 19ο χλμ λιποθύμησα. Με πήγαν στο νοσοκομείο στην Εσθονία και μου είπαν πως είχα κάποια προβλήματα στην καρδιά μου, έτσι έχασα προπονήσεις, γύρισα στην Ελλάδα για εξετάσεις, και πέρασα ξανά πολλές ώρες στο νοσοκομείο. Ετσι πήγα στην Ολυμπιάδα για την συμμετοχή και βγήκε κάτι καλό λόγω των γνώσεων του προπονητή μου. Ευτυχώς μπόρεσα να βγάλω τα 20 χλμ. αλλά θα ήθελα να μπει στην επόμενη ολυμπιάδα το 35άρι».
-Κατάφερες να συμμετάσχεις στην πρώτη σου Ολυμπιάδα σε μικρή ηλικία. Τώρα ποιος είναι ο επόμενος στόχος;
«Στο Ευρωπαϊκό στο Μόναχο θα κατέβω ή στα 20χλμ ή στα 35. Εχω υψηλούς στόχους, να πάρω μια πολύ καλή επίδοση και επειδή έχω περισσότερες πιθανότητες να διακριθώ, θα κρατήσω δυνάμεις στο Παγκόσμιο. Θα είναι μια δοκιμασία για μένα το Παγκόσμιο στο Ορεγκον το καλοκαίρι».
-Ποιες θεωρείς σημαντικότερες διακρίσεις για σένα;
«Την 11η στο Παγκόσμιο Κύπελλο και την 29η στους Ολυμπιακούς, ενώ έχω βγει και 7η στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο στο 35άρι. Και στο Κ20 ευρωπαϊκό είχα βγει 5η στο 10άρι».
«Μετά από ενόργανη και κολύμβηση, κατέληξα στο βάδην»
-Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον αθλητισμό και το βάδην;
«Με τον αθλητισμό ξεκίνησα πάρα πολύ μικρή, με έγραψαν οι γονείς μου ενόργανη στα 4 αλλά λόγω πειθαρχίας με έδιωξαν. Ημουν ατίθασο παιδάκι, είχα μια τρέλα, στα 6 μου μου είπαν δεν πάει άλλο. Στα 6-8 με έγραψαν κολύμβηση, μου άρεσε αλλά ήμουν πολύ κακή, δύο χρόνια ήμουν στο ίδιο επίπεδο. Ετσι παράλληλα στα 7 ξεκίνησα στον στίβο, μου άρεσε και ξεχώρισα. Βάδην ξεκίνησα στην ηλικία των 12. Νωρίτερα έκανα μήκος, ύψος και ταχύτητες. Μετά ξεχώριζα στην αντοχή, ήμουν καλή στα 1000 μ. και έτσι πήγα στο βάδην. Στην τεχνική του βάδην είναι να το έχεις, αυτό το σπάσιμο της λεκάνης. Ήθελε βελτίωση εννοείται και έχω πολλά περιθώρια μπροστά μου για να βελτιωθώ».
-Ποια ήταν η έμπνευσή σου;
«Στην ομάδα που ήμουν, μας έδειξαν όλα τα αθλήματα και μας έδειξαν και το βάδην, ήταν λίγο περίεργο, το σχολίαζαν και τα παιδάκια και με πείραξε. Γνώρισα το βάδην στα 10, στα 12 ήρθε ο τότε ομοσπονδιακός και νυν προπονητής μου (σ.σ. Ναπολέων Κεφαλόπουλος), είχε έρθει μου έδειξε πως γίνεται σωστά και μου είπε πως ξεχωρίζω και πως πρέπει να κάνω σίγουρα βάδην».
-Τι προτιμάς; 3 χλμ ή 20 χλμ ή 35χλμ; Και πόσο δύσκολο είναι να καταφέρεις να προσαρμοστείς σε εντελώς διαφορετικά αγωνίσματα;
«Από θέμα ευκολίας μου αρέσει το 3άρι, γιατί μπαίνεις κάνεις 5 στροφές και φεύγεις. Είναι λίγο για όσο είμαστε συνηθισμένοι, είναι 12 λεπτά ενώ οι άλλοι αγώνες μας είναι 3 ώρες. Δεν είναι επίσημο για παγκόσμιο, γίνεται μόνο στην Ελλάδα στον κλειστό στίβο.
Από τα άλλα προτιμώ τα 35 χλμ και ας είναι πιο ζόρικο, είναι διαφορετικά στο μυαλό μου γιατί είναι λίγο πιο αργά τα χιλιόμετρα. Θέλει άλλη τακτική και δεν με κουράζουν τόσο πολύ. Προσπαθώ να είμαι καλή και στα δύο και όταν μεγαλώσω θα επιλέξω ένα από τα δύο, ή τα 20 ή τα 35. Στο ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο δεν μπορώ να τρέξω 35άρι και στα δύο, γιατί είναι μεγάλη καταπόνηση μέσα σε ένα μήνα. Οπότε θα τρέξω το ένα στο παγκόσμιο και το άλλο στο ευρωπαϊκό.
Στην προετοιμασία φορτώνουμε πολλά χιλιόμετρα ανεξαρτήτως πόσο θα τρέξουμε. Ετσι δεν είναι δύσκολη η προσαρμογή μου, απλά 1-2 βδομάδες πριν βάζουμε ή ταχύτητες ή χιλιόμετρα ανάλογα το αγώνισμα».
-Πόσο συγκέντρωση θέλει το 35άρι;
«Σίγουρα θέλει συγκέντρωση. Χρειάζεται τακτική καθώς είναι 3 ώρες αγώνες. Αν πας γρήγορα στην αρχή και αν δεν πάρεις σωστά τα υγρά σου μπορεί ο αγώνας να μην βγει όπως θέλεις».
-Tι προπόνηση απαιτεί το καθένα; Πόσες ώρες προπόνησης κάνεις;
«Η προετοιμασία είναι ίδια πάνω κάτω και ανάλογα τι αγώνα έχουμε προσαρμόζουμε το πρόγραμμα. Στην προετοιμασία κάνω διπλές προπονήσεις από δύο ώρες. Μέσα στην χρονιά κάνουμε μία προπόνηση από δύο ώρες την ημέρα. Κάνουμε στο Ζάππειο, έχουμε βρει μια διαδρομή 1000μ.».
«Δεν υπάρχουν υποδομές στην Ελλάδα, χωρίς την οικογένειά μου δεν θα ήμουν εδώ»
-Υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές στην Ελλάδα για να προπονείσαι σωστά;
«Δεν υπάρχουν ούτε οι υποδομές, ούτε στήριξη, δυστυχώς. Αν είχαμε τις υποδομές άλλων χωρών θα ήμασταν πιο ψηλά, η Πολιτεία δίνει κάποια βοήθεια και μετά η Ομοσπονδία την μοιράζει χωρίζει. Νομίζω πως πρέπει να υπάρχει περισσότερη αξιοκρατία, να δίνουν περισσότερη σημασία σε όλα τα αθλήματα αλλά και σε όσα δίνουν επιτυχίες.
-Εχεις κάποιο γούρι ή κάνεις κάποιο τελετουργικό πριν τους αγώνες;
«Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο, ίσως κάνω ένα συγκεκριμένο χτένισμα πριν από τους αγώνες».
-Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσεις τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο;
«Ημουν στην ΑΣΟΕ αλλά δεν προλάβαινα λόγω του στίβου. Εχασα εντελώς επαφή γιατί δεν είχα καθόλου χρόνο. Μετά την Ολυμπιάδα πήρε υποτροφία και σπουδάζω πλέον φυσική αγωγή στο Γαλλικό Κολέγιο. Είναι αρκετά δύσκολο, τώρα είναι πιο κοντά αυτό που σπουδάζω με αυτό που κάνω στον αθλητισμό. Ευτυχώς κάναμε και τα διαδικτυακά μαθήματα γιατί δεν έχω άπειρο χρόνο, συνήθως όταν είναι η εποχή της εξεταστικής εγώ λείπω. Σκέψου τα μαθήματα Δεκέμβριο-Γενάρη τα έκανα διαδικτυακά στο Αστρος γιατί ήμουν σε προετοιμασία».
-Πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια της οικογένειάς σου για να τα καταφέρεις;
«Ηταν πάρα πολύ σημαντική. Είμαι πολύ κοντά τους, με στήριξαν και οικονομικά και ψυχολογικά. Χωρίς αυτούς δεν θα είχα φτάσει εδώ, ο αδερφός μου μου δίνει κίνητρο μόνο που υπάρχει. Και το αγόρι μου με έχει στηρίξει πολύ».
-Θεωρείς πως η Πολιτεία βοηθάει τους αθλητές στίβου όσο χρειάζεται;
«Οσο χρειάζεται όχι, δεν ξέρω αν μπορεί ή όχι».
-Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιο παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό στον στίβο;
«Θα του έλεγα πως θέλει πολύ προπόνηση, είναι κάτι πολύ δύσκολο, αν το θέλει πραγματικά, όλα γίνονται, είναι ένας χώρος που δεν σου χαρίζεται τίποτα».