Μπήκε από μικρή στο… παιχνίδι των ρίψεων και παρότι άρχισε με σφαίρα, ο δίσκος έγινε η μεγάλη της αδυναμία. Η Αρετή – Δέσποινα Φιλιππίδου επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και ετοιμάζεται για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα τέλος του μήνα στο «Καυτανζόγλειο».
Η «Ψηλή Σγουρομάλλα» μίλησε στο Metrosport.gr για τις σπουδές και τους αγώνες της στις ΗΠΑ, το ρεκόρ νεανίδων στη δισκοβολία και το μεγάλο της στόχο που είναι η Κολομβία.
Επιπλέον, αναφέρθηκε στις υποδομές, στα μυστικά του αθλήματος αλλά και στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και τις «κακές» εμπειρίες που είχε σε Τουρκία, Ταλίν και Αφρική με το φαγητό.
«Έγινα πιο δυνατή στις ΗΠΑ, έμαθα να αγωνίζομαι και ας μην κερδίζω»
Ήσουν στις ΗΠΑ Πώς είναι η εμπειρία αυτή; Τι έχεις αποκομίσει μέχρι;
«Δεν έχω τελειώσει ακόμη. Ολοκλήρωσα μόλις το πρώτο εξάμηνο των σπουδών μου. Φέτος, έκανα κινησιολογία και το επόμενο εξάμηνο επέλεξα να κάνω ψυχολογία, που με ενδιαφέρει και περισσότερο. Σκέφτομαι να επιστρέψω. Είναι ένας νέος τρόπος ζωής. Συνάντησα δυσκολίες και έμαθα να τις ξεπερνάω. Έγινα πιο σοβαρή και δυνατή».
Ήταν εύκολη η επιστροφή στην Ελλάδα;
«Γύρισα πριν λίγες μέρες και ακόμη δεν έχω προσαρμοστεί. Δυσκολεύομαι με το φαγητό, με τον ύπνο (γέλια)».
Οι προπονητές εκεί πώς είναι; Είναι κοντά στον αθλητή;
«Είναι πολύ κοντά! Είναι τόσο όμορφη η κατάσταση εκεί. Είμαστε σαν οικογένεια, σαν φίλοι. Μας πειράζουν, τους πειράζουμε».
Είχες πρόβλημα στην προσαρμογή;
«Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες αλλά ξεπεράστηκαν».
Με το φαγητό;
«Στην Αμερική δεν έχουν πράγματα όπως εδώ. Όλοι οι Έλληνες αθλητές που έχουν πάει έχουν πρόβλημα. Τρώνε μπέργκερ, λουκάνικα, μακαρόνια και δύσκολα βρίσκεις κάτι υγιεινό. Στο Πανεπιστήμιο τρώμε στα εστιατόρια ή φτιάχνουμε στα διαμερίσματα μας. Όταν πηγαίνουμε στους αγώνες τρώμε τσιπότλε, που είναι ρύζι, κρέας και λαχανικά».
Η στάση της οικογένειας σου ποια είναι;
«Με στηρίζουν πολύ. Χαίρονται και με βοηθούν όσο μπορούν».
Όταν τους είπες ότι θα πας στις ΗΠΑ πώς αντέδρασαν;
«Δεν τους το ανακοίνωσα. Το συζητούσαμε για ένα χρόνο, ψάχναμε πανεπιστήμια και προπονητές. Η μαμά δεν το πήρε πολύ καλά αλλά το δέχθηκε. Ο μπαμπάς ήξερε ότι θα πάω να φτιάξω τη ζωή μου αλλά μπορεί να τον ενόχλησε που θα έφευγα μακριά (γέλια)».
Πώς λειτουργεί το σύστημα στις ΗΠΑ;
«Το σύστημα είναι διαφορετικό με τον υπόλοιπο κόσμο. Για να μπορέσεις να φτάσεις στα ημιτελικά, θα πρέπει να έχεις μια καλή επίδοση και να είσαι μέσα στους 48 καλύτερους από την Περιφέρεια και στους τελικούς στους 12 καλύτερους από όλη τη χώρα. Οι πανεπιστημιακοί αγώνες είναι κάθε βδομάδα».
Τι έχεις αλλάξει για σένα;
«Έχω μάθει να αγωνίζομαι και ας μην κερδίζω»
«Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ακόμη το ρεκόρ»
Κατέρριψες το ρεκόρ νεανίδων στη δισκοβολία. Ήταν ο στόχος σου;
«Δεν ήταν στόχος μου. Ήξερα ότι θα κάνω ένα ρεκόρ αλλά δεν μπορούσα να προγραμματίσω το πότε. Ήμουν στο «σπίτι» μου, στο Καυτανζόγλειο, οι συνθήκες ήταν ιδανικές και το έκανα. Προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω ακόμη».
Στο Ταλίν ταλαιπωρήθηκες από μια ψύξη στο πλευρό. Η καλύτερη βολή σου ήταν στα 46.71μ.. Είσαι ικανοποιημένη;
«Όχι αλλά ξέρω ότι προσπαθήσαμε πολύ με κρέμες και μασάζ να καταπολεμήσουμε την ψύξη ώστε να μην με ενοχλεί τόσο και κατάφερα να αγωνισθώ. Εν τέλει, αυτό έγινε. Δεν μπορώ να πω ότι με πειράζει, ούτε ότι μου αρέσει».
Πώς ήταν η εμπειρία στο Ναϊρόμπι;
«Ήταν τέλεια. Το στάδιο ήταν τεράστιο, πολύ όμορφο. Γνώρισα νέους ανθρώπους. Δεν έχω κανένα παράπονο».
Οι εγκαταστάσεις εκεί σε εντυπωσίασαν;
«Μου άρεσαν πολύ! Το στάδιο ήταν καινούργιο, οι κερκίδες ήταν πολλές και η οργάνωση του ήταν εξαιρετική».
Είσαι ευχαριστημένη με την επίδοση σου;
«Όχι, ιδιαίτερα. Θα σου πω και πάλι, όμως, αυτή ήταν. Ήταν από τις πρώτες μου μεγάλες διοργανώσεις. Ο αγώνας αναβλήθηκε και την επόμενη που έγινε, έχασα τη συγκέντρωση μου. Θα ήθελα να μπω πιο δυνατά στον αγώνα».
«Το σώμα και το μυαλό πρέπει να είναι σε τέλεια αρμονία»
Ασχολείσαι με το δίσκο και τη σφαίρα. Ποιος σε παρακίνησε να ξεκινήσεις;
«Ο πατέρας μου, που είναι και προπονητής μου. Είδε από μικρή ηλικία ότι το σώμα μου ήταν κατάλληλο για ρίψεις και ξεκινήσαμε αρχικά με σφαίρα. Με το πέρασμα των χρόνων είδα ότι η σφαίρα δεν μου άρεσε και δοκιμάσαμε δίσκο. Μου άρεσε πολύ, ήρθαν και οι καλές επιδόσεις και συνεχίσαμε».
Δοκίμασες και άλλα αθλήματα;
«Όχι, μόνο δίσκο και σφαίρα».
Τι ιδιαίτερο έχει ο δίσκος και σε τράβηξε περισσότερο από τη σφαίρα;
«Ο δίσκος είναι πιο τεχνικό άθλημα, πιο όμορφο»
Κρύβει κάποια δυσκολία;
«Στα τεχνικά αθλήματα, για να βγάλεις μια τέλεια επίδοση πρέπει να είναι όλα τέλεια. Χρειάζεται να παρατηρήσεις και την παραμικρή λεπτομέρεια, το σώμα και το μυαλό να είναι στην τέλεια κατάσταση».
Τι σκέφτεσαι κάθε φορά που πετάς το δίσκο ή τη σφαίρα;
«Τη στιγμή που κάνω τη βολή δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα. Κάνω αυτό που ξέρω και δεν σκέφτομαι τίποτα».
«Οι υποδομές είναι καλές, υπάρχει και χώρος για ρίψεις»
Πόσες ώρες προπονείσαι καθημερινά;
«Προπονούμαι πέντε ημέρες για 2 με 2.5 ώρες»
Τι περιλαμβάνει η προπόνηση σου;
«Ξεκινάμε με ζέσταμα και διατάσεις. Μετά κάνουμε κάποιες βολές, μετά με στροφή. Αν κάνω κάτι λάθος, θα με δει ο προπονητής και θα μου δείξει πως να το διορθώσω. Άλλες μέρες κάνουμε μόνο βολές και άλλες βολές, βάρη και δουλεύουμε ταχυδυναμικά».
Είσαι ικανοποιημένη με τις υποδομές όπου προπονείσαι;
«Ναι. Είναι καλές σε σύγκριση με άλλες πόλεις που δεν έχουν κάτι. Υπάρχει χώρος για ρίψεις».
Είσαι ευχαριστημένη με όσα προσφέρονται από τον Αλέξανδρο Μακεδονίας;
«Ναι, φυσικά. Βοηθούν όσο μπορούν οι άνθρωποι. Δεν έχω κανένα παράπονο».
«Επόμενος στόχος η Κολομβία, στην Αφρική δεν μπορούσαμε να φάμε και να πιούμε νερό»
Πώς είναι ο μπαμπάς σου ως προπονητής;
«Είναι υποστηρικτός. Ξέρει πως να με κάνει να σκέφτομαι την περίοδο των αγώνων. Με κάνει πιο αισιόδοξη. Συγκρούσεις υπάρχουν αλλά είναι λογικό όταν δεν είσαι ο ίδιος χαρακτήρας. Πριν μπω στο παιχνίδι μου λέει να τα δώσω όλα και να είμαι χαλαρή».
Πώς αντιμετωπίζεις την ήττα;
«Πριν ένα χρόνο, μου έπαιρνε λίγο διάστημα να το συνειδητοποιήσω. Από τη στιγμή που πήγα στην Αμερική και είδα ότι οι επιδόσεις είναι αρκετά μεγάλες, κατάλαβα ότι είναι κάτι φυσιολογικό. Δεν μπορούμε να τα πηγαίνουμε πάντα καλά».
Πριν τη ρίψη, κάνεις κάτι ιδιαίτερο;
«Πριν μπω στη βαλβίδα, κάνω κάτι για να τονώσω τα πόδια μου, είτε δύο πηδηματάκια είτε τα χτυπάω. Κάνω μια αναθεώρηση για το τι πρέπει να κάνω. Μόλις μπω στον κύκλο δεν σκέφτομαι τίποτα».
Πώς χαλαρώνεις πριν από κάθε αγώνα;
«Ακούω μουσική. Προσπαθώ να ελέγξω το άγχος, το οποίο εξαφανίζεται την ημέρα του αγώνα (γέλια). Αγχώνομαι τις προηγούμενες ημέρες αλλά εκείνη την ημέρα δεν έχω τίποτα».
Έχεις βιώσει κάποια ιδιαίτερη εμπειρία στα ταξίδια σου;
«Στο Βαλκανικό το φαγητό δεν ήταν καλό. Στην Τουρκία δεν μπορούσαμε να το φάμε, μας ενοχλούσε το στομάχι. Στο Ταλίν το φαγητό ήταν άνοστο. Στην Αφρική είχαμε θέμα με το φαγητό και το νερό. Είχαμε προβλήματα με το στομάχι μας. Προσπαθούσαμε να το διορθώσουμε αλλά λίγα πράγματα έγιναν. Είχαμε κάνει κάποια προετοιμασία αλλά την πατήσαμε σε μικρά πράγματα. Για παράδειγμα, χρησιμοποιούσαμε νερό για να πλένουμε τα δόντια μας και το κουταλάκι που μας έβαλαν παγωτό ήταν μέσα σε ποτήρι με νερό βρύσης. Μπορεί και να μας πείραξε αυτό. Ευτυχώς, πέρασε».
Έχει μείνει κάποιος αγώνας στη μνήμη σου;
«Σίγουρα το ρεκόρ στο Πανελλήνιο. Έκανα έναν ήρεμο αγώνα και, όπως είπε και ο προπονητής μου, είχα ενέργεια και καλή διάθεση».
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
«Επόμενος στόχος είναι η Κολομβία. Θα πάμε εκεί με στόχο να κάνουμε μια καλή επίδοση και ίσως και ένα μετάλλιο. Τέλος του μήνα θα είμαι και στο Πανελλήνιο».
Tips για Αρετή
Έχεις κάποιο πρότυπο; «Πιστεύω την Πέρκοβιτς. Σε εκείνη θα έλεγα ότι προσπαθώ να μοιάσω. Μου αρέσει η τεχνική της, η εμπειρία και η ένταση».
Στον ελεύθερο σου χρόνο τι κάνεις; «Ξεκουράζομαι, κοιμάμαι, βρίσκομαι με τους φίλους μου».
Αγαπημένο φαγητό: «Κάνω υγιεινή διατροφή. Μου αρέσουν τα κρεατικά και τα ρεβίθια».
Αγαπημένο χρώμα: «Μαύρο και μωβ».
Κατοικίδιο: «Έχω δύο μικρά σκυλάκια, τα οποία είναι εδώ. Δεν τα έχω πάρει μαζί μου γιατί είναι μεγάλο το ταξίδι».
Αγαπημένη ταινία: «Δεν έχω κάποια. Μου αρέσει να βλέπω κυρίως ταινίες δράσης».
Αγαπημένο τραγούδι: «Ακούω αμερικάνικο hip hop».
Πώς θα σε περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη: «Όλοι με λένε ψηλή σγουρομάλλα ή Αμερικάνα. Στις ΗΠΑ με έλεγαν Ελληνίδα Θεά και κάποιος προπονητής μου με φώναζε «τη» από το Αρετή (γέλια)».