Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή
Χείμαρρος. Αυτό ήταν η Ανδριάννα στην κουβέντα που κάναμε μαζί της, που διήρκησε σχεδόν δύο ώρες. Ενιωθες πως θέλει να τα βγάλει από μέσα της. Η Ανδριάννα Φέρρα είναι μια αθλήτρια που έχει περάσει πολλά κατά τη διάρκεια της πολυετούς της καριέρας, αλλά δεν τα έχει παρατήσει ποτέ. Ακόμη και όταν χρειάστηκε να κάνει τρία χειρουργεία για να επιστρέψει στα ταρτάν. Η 33χρονη σπρίντερ δεν μασάει τα λόγια της και το ίδιο έκανε όταν μίλησε στο Metrosport.gr.
Σε μια απολαυστική συνέντευξη αναφέρθηκε στην καριέρα της στον στίβο, μας διηγήθηκε τον απίθανο τρόπο που κατέληξε στον κλασικό αθλητισμό, μίλησε για τους τρεις τραυματισμούς της στον αχίλλειο τένοντα και το τελευταίο χειρουργείο στη Φινλανδία. Επίσης, αναφέρθηκε στις διακρίσεις της, τα χρόνια που έμεινε εκτός και την κατάθλιψη που πέρασε, τη μέρα που επέστρεψε, ενώ σχολίασε και την ανυπαρξία της Πολιτείας. Τέλος, αναφέρθηκε στον τρόπο που καταφέρνει να συνδυάζει την δουλειά της στην Αστυνομία και τον πρωταθλητισμό.
-Μετά από τρία χειρουργεία και σχεδόν τρία χρόνια εκτός δράσης, είσαι ευχαριστημένη με την επιστροφή στα ταρτάν και τη φετινή γεμάτη χρονιά;
«Συνολικά έχω κάνει τέσσερα χειρουργεία στον στίβο, πρόσθιαιος κνημιαίος, το 2013, το 2018 και το 2019, τα τρία ήταν στον αχίλλειο τένοντα. Τα πρώτα δύο δεν είχαν να αντιμετωπιστεί σωστά, έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να περπατήσω, οι πόνοι ήταν φρικτοί, το πόδι μου είχε οστικό οίδημα και μερική ρήξη αχιλλείου. Δεν με έπιαναν τα αντιφλεγμονώδη, πέρασα κατάθλιψη δυνατή, δεν έτρωγα, δεν είχα όρεξη να κοιμηθώ, να κάνω κάτι. Είχα φύγει από το φάσμα να τρέξω, δεν μπορούσα να περπατήσω καλά και σκεφτόμουν πως θα περπατήσω. Μέχρι το 2ο χειρουργείο με είχε πάρει από κάτω γιατί δεν ήξερα ακριβώς την ζημιά, το 3ο χειρουργείο μου το έκανε ο Φινλανδός γιατρός και αυτός το βρήκε. Διάβαζα και προσπαθούσα να καταλάβω τι έχω, είχα κάνει 30 μαγνητικές.
Το 2017 ήταν ο τελευταίος αγώνας μου στο Βαλκανικό στη Σερβία, δεν ολοκλήρωσα τον αγώνα 50μέτρα πριν τον τερματισμό. Το 2020 ξεκίνησα να ξανατρέξω, έκανα 200μ., το πόδι μου είχε ατροφήσει, είχα συνεχόμενα προβλήματα. Το σώμα μου δεν άντεχε επειδή είχα κάτσει τόσο καιρό, μπήκα στο Πανελλήνιο και βγήκα 3η στα 200μ., δεν το περίμενε κανένας, έτρεξα με ψυχή.
Το 2021 ήθελα να πάω στο 400άρι γιατί στο 200άρι έβγαζα πολλά προβλήματα, και ξαναέπιασα τους χρόνους του 2017. Φέτος ήταν μια χρονιά καλή, έκανα ατομικό ρεκόρ, τα πήγα αρκετά καλά, άρχισα να πρωταγωνιστώ ξανά. Αυτό που έκανα να επιστρέψω μετά από τρία χειρουργεία αχιλλείου ήταν απίστευτο, αν έλεγα πως δεν ήταν πετυχημένη η χρονιά, θα ήμουν αχάριστη. Ήμουν για πολύ καλύτερη απόδοση, το καλεντάρι δεν βοήθησε γιατί ήταν κοντά οι αγώνες και πάρα πολλοί. Η επίδοση που έκανα στον κλειστό στα 300μ. με έβαζε στις καλύτερες επιδόσεις στην Ευρώπη, αν και είχε καιρό να γίνει το αγώνισμα στην Ελλάδα στον κλειστό στίβο.
Εκανα ατομικό ρεκόρ στα 400μ. στο Καυτανζόγλειο, βγήκα 2η, είχα μια κούραση. Ηταν συνεχόμενοι αγώνες, μέσα σε 1,5 μήνα ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι, το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ήταν η 9η κούρσα μου μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Οταν κυνηγάς το ράνκινγκ για το ευρωπαϊκό αυτά συμβαίνουν, αλλά θα μπορούσε να γίνει καλύτερος σχεδιασμός. Εχασα για ένα βαθμό την πρόκριση μου στα 400μ. στο ευρωπαϊκό, μια κούρσα μου στέρησε αυτή την πρόκριση, αν είχα καλύτερη επίδοση θα τα είχα καταφέρει. Το ευρωπαϊκό ήταν ο μεγάλος μου στόχος».
-Πόσο δύσκολο ήταν το διάστημα που έμεινες έξω;
«Μιλάμε γι’ αυτό και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Δεν θέλω να το θυμάμαι εκείνο το διάστημα. Εβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέφτη που δεν ήμουν εγώ, ήταν η χειρότερη εμπειρία μου στον αθλητισμό. Είχα τρία διαφορετικά προβλήματα και είχα γυρίσει πόσους γιατρούς στην Ελλάδα, είχα κάνει πόσες θεραπείες. Προσευχόμουν κάθε μέρα και να με φωτίσει ο Θεός για να πάρω μια σωστή απόφαση να με βοηθήσει να λύσει το πρόβλημά μου. Οταν θυμήθηκα έναν γιατρό που μου πρότεινε να πάω στη Φινλανδία, εκεί έπεσα πάρα πολύ. Το οικονομικό ήταν μεγάλο κομμάτι και δύσκολο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω έρθει για δουλειά, δεν μπορούσα να συνέλθω γιατί δεν μπορούσα να περπατήσω. Επαθα έναν τραυματισμό που δεν μπορούσα να επιστρέψω και με είχε επηρεάσει. Είχα πει πως στην Ελλάδα δεν θα αφήσω να με πειράξει γιατρός και όταν μπορέσω θα πάω στη Φινλανδία.
Με στήριξε πάρα πολύ η οικογένειά μου, ήθελα να κάνω την επέμβαση για να μπορώ να μην πονάω πολύ. Όταν πήγα στη Φινλανδία, τελείωσε το χειρουργείο, ήρθαν οι γιατροί να με δουν, γιατρέ θα σταματήσω να πονάω ήταν η πρώτη ερώτηση μου. Ο γιατρός γέλασε, όχι θα σταματήσεις να πονάς αλλά θα ξανατρέξεις μου είπε. Εβαλα τα κλάματα, δεν το πίστευα, με κάλυπτε γιατί θα σταματούσα να πονάω. Η κατάθλιψη ήταν μια απόρροια γιατί ξαφνικά δεν είχα πόδι και δεν μπορούσα να βρω λύση για να το γιατρέψω, μου πήρε δύο χρόνια για να βρω λύση.
Ο Φινλανδός μου είπε πως το πρώτο χειρουργείο ήταν μη σωστά αντιμετωπίσιμο, και το δεύτερο ήταν άχρηστο. Αν είχες έρθει εδώ από την αρχή μου είπε, θα είχες ξαναγυρίσει στους έξι μήνες. Χρειαζόμουν βοήθεια μέχρι και να περπατήσω. Αυτό με έσωσε για να επανέλθω, ήθελε τρομακτικό πείσμα, κανείς δεν μου έχει πει πως θα έκανα το ίδιο, όλοι μου λένε πως θα τα είχαν παρατήσει. Στα δύο χρόνια που ήμουν τραυματίας, έκανα ζωή αθλήτριας, δεν ξενυχτούσα, απλά δεν μπορούσα να τρέξω. Επαιξε σημαντικό ρόλο».
«Μου αρέσει πολύ ο κλειστός στίβος, τρελάθηκα με την επίδοση στους Βαλκανικούς»
-Η τελευταία διοργάνωση που συμμετείχες ήταν το Ευρωπαϊκό του Μονάχου όπου συμμετείχες στην σκυταλοδρομία των 400μ. Είσαι ευχαριστημένη; Πιστεύεις πως επηρεαστήκατε από την απουσία της Βασιλείου;
«Όπως πήραν τροπή τα πράγματα, είμαι ευχαριστημένη, η ομάδα έκανε υπερπροσπάθεια. Σκέψου πως τα πήγαμε καλά χωρίς να είναι εκεί η Βασιλείου (σ.σ. λόγω υγείας) που είναι σημαντική στον κορμό της ομάδας. Οταν τρέχεις με άλλες χώρες πολύ δυνατές αθλήτριες, ξέρουμε ποιες είναι οι καλές, να βγάζεις ένα φετινό ατομικό ρεκόρ στη μεγαλύτερη διοργάνωση της χρονιάς αποτελεί από μόνο του επιτυχία για μένα. Η Βασιλείου είναι ο κορμός της ομάδας της σκυταλοδρομίας, αν η Ειρήνη ήταν σε θέση να τρέξει όπως ήταν φέτος, η ομάδα θα είχε διαφορετική σύνθεση, θα ήταν πολύ πιο δυνατή. Με μια Γναφάκη στην κατάσταση που ήταν, με τη Μουρτά που ήταν σε καλή κατάσταση, θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στον τελικό. Η Κορίνα έκανε ένα τρελό come back, είχε πολλά προβλήματα και ένα πρόβλημα στο πέλμα την άφησε εκτός προπονήσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα και κατάφερε σε ούτε μήνα να είναι στο Ευρωπαϊκό και να προσπεράσει αθλήτριες που το πάλευαν όλη τη χρονιά. Εκανε αξιόλογη προσπάθεια η Κορίνα (σ.σ. Πολίτη).
-Στα τέλη Ιουνίου βγήκες 2η στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στα 400μ. στη Θεσσαλονίκη με ατομικό ρεκόρ στα 53.19. Ηταν από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα σου;
«Το κυνηγούσα καιρό, το 2017 είχα βγει 3η και μετά τον τραυματισμό είχα βγει 2η. Χρυσό μετάλλιο έχω πάρει το 2017 και φέτος στα 400μ. στον κλειστό στίβο, έκανα 54.25 αλλά έχω ρεκόρ 53.92. Η μεγάλη απόλαυση ήταν το 2020, στο Πανελλήνιο βγήκα 3η στα 200μ. από την αργή σειρά. Ηταν μια κούρσα μετά από απραξία, είχα μπροστά μου Σπανουδάκη-Πολίτη και την Βασιλείου στην 4η. Πανηγύριζα γιατί επέστρεψα, όχι γιατί πέρασα την Βασιλείου. Ήταν η στιγμή που είπα Ανδριάννα επέστρεψες».
-Τον Ιούνιο στην Τουρκία πήρες δύο βαλκανικά μετάλλια και εξασφάλισες τη συμμετοχή σου στο Μόναχο. Είχες αγχωθεί; Πως το έζησες;
«Πήρα δύο χρυσά, ένα στα 4x100 και ένα στα 4x400μ. Ηταν μια κούρσα που θέλαμε να βγάλουμε τον μέσο όρο, είχαμε μια καλή επίδοση ήδη από πέρυσι από τη Ρουμανία, χρειαζόμασταν κάτω από 3.35, κάναμε 3.33.65 και τρελάθηκα. Τα δώσαμε όλα, κόντεψα να λιποθυμήσω, ήταν και υψόμετρο και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Αγχώθηκα αλλά δεν το επέτρεψα να με κυριεύσει. Τα είχα υπολογίσει και έβλεπα τι χρειαζόμαστε, όταν πήρα τη σκυτάλη είπα πως πρέπει να κάνω αυτό που ξέρω για να κάνω την επίδοση, δεν το περιμέναμε, αλλά το θέλαμε πολύ και βγήκε».
-Τον Φεβρουάριο έκανες 54.11 στο 400άρι στον κλειστό στο ΣΕΦ, σε ημερίδα. Προτιμάς ανοιχτό ή κλειστό στίβο; Τι σου δίνει το καθένα;
«Μου αρέσει πολύ ο κλειστός, δεν το κρύβω, είναι πιο δύσκολος, πέφτουν αγκωνιές γιατί συγκλίνεις σε μια διαδρομή. Μου αρέσει πολύ και το ΣΕΦ, είναι από τα καλύτερα στάδια. Εχω τρέξει σε μίτινγκ στο εξωτερικό, τα στάδια τους τα κλειστά δεν μου αρέσουν καθόλου, εκτός από το Βελιγράδι που είναι καταπληκτικό».
«Όταν μου είπαν πάμε στίβο, είπα τι είναι αυτό; - Το 2016 πίστεψα πως θα πάω στην Ολυμπιάδα»
-Πως και πότε ξεκίνησες τον στίβο; Ποιο ήταν το ερέθισμα;
«Εγώ ήμουν 11 χρονών όταν ξεκίνησα στίβο, στην 6η δημοτικού, μου άρεσε ο αθλητισμός. Είχα κάνει ρυθμική, ενόργανη, το καλύτερο μάθημα ήταν η γυμναστική στο σχολείο. Εντελώς τυχαία ξεκίνησα στίβο. Είχα μια παιδική φίλη την Πασχαλιά Γρηγοράκου και ήταν στο ίδιο mood με μένα. Μου είπε θέλεις να πάμε αθλητικό γυμνάσιο, της λέω τι είναι αυτό. Μου λέει Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή τις δύο πρώτες ώρες θα κάνουμε γυμναστική. Της είπα εντάξει και ξεκινήσαμε, αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Έπρεπε να επιλέξω ένα άθλημα, έπαιζα ποδόσφαιρο γιατί μεγάλωσα σε μια γειτονιά μόνο με αγόρια και έπρεπε να μάθω ποδόσφαιρο. Της είπα ποδόσφαιρο, είπε δεν έχει. Στη συνέχεια λέω μπάσκετ, λέει δεν έχει γυναικών. Μετά εκείνη μου πρότεινε βόλει, αλλά εγώ δεν ήθελα.
Και μου λέει πάμε στίβο, λέω τι είναι αυτό (σ.σ. γέλια); Λέει αυτό που τρέχουν και είπα πάμε να τρέξουμε. Στο αθλητικό μετά μας είπαν πως πρέπει να γραφτούμε σε ένα σύλλογο, επειδή είμαι από Πειραιά με πήρε ο μπαμπάς μου στο Καραϊσκάκη που είχε στίβο και από 11 χρονών είμαι στον Ολυμπιακό.
Ηταν δύσκολο να κάνω προπονήσεις από 5 το πρωί και στο αθλητικό γυμνάσιο, η προπονήτριά μου (σ.σ. Στέλλα Νικολαΐδου) μου είπε να σταματήσω και να συνεχίσω μόνο στον σύλλογο. Η μεγάλη καψούρα μου είναι το μήκος αλλά δεν το έχω κάνει, λίγο όταν ήμουν μικρή».
-Εχεις δοκιμάσει άλλα αγωνίσματα στον στίβο; Πως κατέληξες στις ταχύτητες;
«Περίπου στα 13-14 στις παγκορασίδες κατέληξα στις ταχύτητες. Σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχουν 200 και 400μέτρα, υπάρχουν 150 και 300 και τα 600 μέτρα, στην Κατερίνη κρέμασα όλη την ομάδα και δεν έτρεξα την σκυταλοδρομία. Οταν μου έλεγαν να κάνω αντοχή ήταν λες και με σκότωναν και έτσι πήγαινα πιο κάτω στα μέτρα, δεν ήθελα να αλλάξω την προπονήτρια μου. Θα σου εξομολογηθώ κάτι. Εχω πάρει μετάλλιο στο μήκος, το πρώτο μου κύπελλο το έχω πάρει σε τρίαθλο, κάθε βράδυ το κοιτούσα να δω αν είναι εκεί».
-Το αγώνισμά σου πλέον είναι τα 400μ. Τρέχεις όμως και στα 100μ. και 200μ. αν χρειαστεί. Τι σε έκανε να αφοσιωθείς στο 400άρι;
«Το 2008 έκανα 400μέτρα για να μπω στην σκυταλοδρομία για την πρόκριση στην Ολυμπιάδα, έτρεξα 54.09 και προερχόμουν από τραυματισμό. Νιώθω πως το 400άρι και τα 200άρι είναι αυτά που μου ταιριάζουν, δεν έχω την έκρηξη που χρειάζεται το 100άρι. Είμαι της παρατεταμένης ταχύτητας, μπορώ να δουλέψω την αντοχή μου, άσχετα που δεν μου αρέσει. Δεν έχω την εμπειρία ακόμη στο 400άρι, για την Ελλάδα έχω μια αξιόλογη επίδοση, στο 200άρι είχα κουραστεί με τους τραυματισμούς, είναι πιο ήπιο αλλά πιο δύσκολο στην προπόνηση».
-Τι απολαμβάνεις περισσότερο; Το αγώνισμά σου μόνη σου ή τη σκυταλοδρομία;
«Τη σκυτάλη, δεν υπάρχει. Είναι άλλο πράγμα. Δεν υπάρχουν συναισθήματα να το περιγράψεις, στο ατομικό έχεις άλλο άγχος, στο ομαδικό έχεις άλλο άγχος. Στο ατομικό τα καταφέρνεις όλα μόνος σου, στη σκυταλοδρομία τρέχουν όλοι αυτό που μπορούν γιατί είναι σαν το σώμα να λύνει, δεν ξέρω πως συμβαίνει αυτό. Εχει άλλο παλμό η σκυτάλη. Ο κλασικός αθλητισμός είναι μοναχικό αγώνισμα, με την σκυτάλη βιώνεις την συλλογικότητα. Με την Κορίνα κάναμε μαζί προπόνηση για να βελτιωθούμε».
-Εχεις συμμετάσχει σε Μεσογειακούς Αγώνες, σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (2 φορές), σε παγκόσμιο (Ενόπλων δύο φορές) και μένουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες;
«Εχω συμμετάσχει και σε δύο Παγκόσμια Ενόπλων. Το 2011 στη Βραζιλία βγήκα 4η στα 200μ. Το 2015 στην Κορέα βγήκα 5η στα 200μ. Ηταν πολύ δυνατές κούρσες, στο εξωτερικό τους έχουν διορισμένους στα σώματα ασφαλείας τους αθλητές και τους υποχρεώνουν να τρέξουν στα Παγκόσμια Ενόπλων. Μην νομίζεις πως είναι εύκολη διοργάνωση. Το 2008 που διορίστηκα στην αστυνομία σταμάτησα τα 400 μέτρα, γιατί ήταν πολύ δύσκολο.
Το 2016 έτρεχα 200 μέτρα και ήταν το όριο μου ήταν 10 εκατοστά από το ατομικό ρεκόρ. Τότε ήμουν σε τρομακτική κατάσταση, δεν πρέπει να έχω υπάρξει σε τέτοια κατάσταση. Είχα ένα τροχαίο όταν πήγα στο φαρμακείο να πάρω βιταμίνες, δεν έσπασα κάτι αλλά είχα πρόβλημα με την μέση μου για έξι μήνες. Τότε πίστεψα πως θα πάω στην Ολυμπιάδα.
Μου μένει ένα Παγκόσμιο και μια Ολυμπιάδα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού είναι κοντά αλλά οι χρόνοι έχουν κατέβει. Για να γίνει κάτι πρέπει πρώτα να το πιστέψεις, αλλιώς δεν θα γίνει. Αλλά πως να καταφέρεις να πας σε μια Ολυμπιάδα. Δεν έχουμε υποδομές στην Ελλάδα, δεν έχουμε εγκαταστάσεις, δεν έχουμε αποκαταστάσεις. Η Τζένγκο και ο Φραντζεσκάκης έφτασαν να παίρνουν μετάλλιο ενώ προπονούνται σε χωράφια. Δεν υπάρχει στήριξη από πουθενά, αν δεν είχα τη δουλειά μου δεν θα μπορούσα να κάνω πρωταθλητισμό. Δεν μπορεί να μας θυμούνται μόνο στις καλές επιδόσεις και στα μετάλλια».
-Ποιες θεωρείς σημαντικότερες διακρίσεις σου;
«Σίγουρα την 4η και την 5η θέση στο Παγκόσμιο Ενόπλων, στην ουσία είναι σαν Ολυμπιάδα Ενόπλων. Επειδή είναι Ενόπλων δεν σημαίνει πως δεν έχει δυνατές αθλήτριες. Εκανα μεγάλη προσπάθεια για να τα καταφέρω. Μετά σημαντικότερη διάκριση ήταν η πρώτη κούρσα μετά τα χειρουργεία, το Πανελλήνιο το 2020, ήταν σημαντικό αν θα μπορούσα να συνεχίσω ή να σταματήσω.
Σκέψου πως στον κόβιντ δεν μπορούσαμε να προπονηθούμε. Μας πετούσαν έξω από τα στάδια, το οξύμωρο ήταν πως το πρωί στην υπηρεσία ήμουν στα στάδια και το απόγευμα έψαχνα γήπεδο για να προπονηθώ. Μέχρι και στην Πάρνηθα πήγα για να προπονηθώ».
-Εχεις κάνει πολλά ταξίδια με τον στίβο. Ποιο ταξίδι ξεχωρίζεις και γιατί; Θυμάσαι κάποια ιδιαίτερη ιστορία που δεν έχεις μοιραστεί;
«Κάθε χώρα είναι μοναδική, έχει τη δική της ομορφιά. Ένα σκηνικό θυμάμαι στην Ταϊλάνδη, σε ένα Παγκόσμιο Πανεπιστημίων όσο ήμουν στα ΤΕΦΑΑ, είχαμε πάει σε ένα εμπορικό κέντρο, μου άρεσε ένα κινητό και ρώτησα πόσο έχει, τσακώνονταν οι δύο μαγαζάτορες ποιος θα το δώσει πιο φτηνά, και τους είπα πως όποιος αποφασίσει να μου το δώσει πιο φτηνά, πείτε μου να το αγοράσω (σ.σ. γέλια).
Επίσης, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ενόπλων το 2015 στην Κορέα, ήμουν μαζί με την Κρίστυ Αναγνωστοπούλου, στο δωμάτιο εμείς οι δύο και άλλες 7-8 Πολωνές, σαν στρατόπεδο ήταν. Μας έφεραν μαξιλάρι από δίχτυ, με κομμένα φυσοκάλαμα, της είπα να βάλουμε πετσέτες για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε. Δίπλα μας έμενε η Ρόχας, πρωταθλήτρια στο τριπλούν. Το Ευρωπαϊκό στο Μόναχο ήταν ξεχωριστή εμπειρία, η διοργάνωση ήταν τρομερή, απίστευτα γυμναστήρια, τρομερή οργάνωση, είχαμε τα πάντα».
«Ποια Πολιτεία; Εδώ δεν έχουμε στάδια να προπονηθούμε»
-Τι σημαίνει για σένα ο προπονητής σου, Ανδρέας Λιναρδάτος;
«Είμαι έξι μήνες μαζί του, μετά το Βαλκανικό του κλειστού άλλαξα προπονητή. Για τον πρώην προπονητή (σ.σ. Τζήκο) έχω να πω πως με στήριξε πάρα πολύ, με βοήθησε πολύ για να επανέλθω, αλλά έκανε τον κύκλο της η προπονητική μας σχέση. Ο Λιναρδάτος γνωρίζει το 400άρι, ήταν παλιός αθλητής, έχω όραμα μαζί του, συζητάμε πολλά, τα βρίσκουμε σε πολλά σημεία. Ο προπονητής σου πρέπει να έχει το ίδιο όραμα μαζί σου. Με έχει μάθει σαν αθλήτρια, ήταν και φίλος πριν γίνει προπονητής. είναι σημαντικό στο γκρουπ να έχεις κάποιον, εγώ έχω τη Μαρίτα Αργυρού, δεν βγαίνει μόνος σου η προπόνηση στα 400μ.».
-Πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια της οικογένειάς σου για να τα καταφέρεις;
«Δεν το συζητώ. Ηταν εξαιρετικά σημαντική, αν δεν την είχα την οικογένειά μου δεν θα μπορούσα να είχα ανταπεξέλθει, σημαντικό ρόλο παίζει η μητέρα μου. Είναι μαμά, φίλη, κολλητή, ψυχολόγος. Πέρασα ένα δύσκολο σοκ με τη μητέρα μου γιατί διαγνώστηκε με καρκίνο και μου κόπηκαν τα πόδια. Επρεπε να συγκεντρωθώ και να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να τρέξω για τη μητέρα μου για να είναι το ίδιο μαχήτρια με μένα, που είναι έτσι και αλλιώς. Ο μπαμπάς είναι πάντα κοντά μου, με στηρίζει σε όλα. Ο μπαμπάς είναι ο χορηγός μου (σ.σ. γέλια). Με καμαρώνει, με θαυμάζει».
-Σας βοηθάει η Πολιτεία;
«Εδώ δεν έχουμε στάδια να κάνουμε προπόνηση, ποια Πολιτεία; Δεν βοηθάει η Πολιτεία. Αν έχει βοηθήσει και βοηθάει, το κάνει σε κάποιους επιλεκτικά. Δεν γίνεται να έχεις βγει Πρωταθλήτρια Ευρώπης (σ.σ. Αντιγόνη Ντρισμπιώτη) και να μην έχεις επαγγελματική αποκατάσταση, δεν γίνεται αυτό. Εγώ που αγωνίζομαι για το εθνόσημο, είναι σαν να μην έχω κάνει τίποτα.
Στο εξωτερικό τους έχουν στα πούπουλα. Να παίρνει ένας αθλητής μετάλλιο και να μην μπορεί να διοριστεί. Εμένα ποιος θα με βοηθήσει για να κάνω προετοιμασία σε ένα πιο ζεστό κλίμα; Εχει γίνει είδος πολυτελείας ο πρωταθλητισμός. Ακόμη στην Ελλάδα σκεφτόμαστε που να τρέξουμε, γιατί δεν έχουμε γήπεδα».
-Εκτός από πρωταθλήτρια είσαι και αστυνομικός. Πόσο εύκολο είναι να τα συνδυάσεις;
«Οσο ήμουν στη ΔΙΑΣ και στο τμήμα ήταν φρικτά δύσκολο γιατί έπρεπε να πάω να κάνω προπόνηση, αν ήθελα να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Πλέον είμαι στην Υπηρεσία Φυσικής Αγωγής στην Αστυνομία, λόγω των διακρίσεων μου και λόγω των απαιτήσεων, κατάφερα να πάρω μετάθεση και να κάνω πιο σωστά τις προπονήσεις μου και να συνδυάσω και την Φυσική Αγωγή στην Αστυνομία. Όταν έχεις την τιμή να εκπροσωπείς τη χώρα σου, είναι τιμητικό να το συνδυάσεις. Αυτή η υπηρεσία κάνει πάρα πολλά, παρότι μπορεί να μην φαίνεται στην καθημερινότητα. Το ελάχιστο που πρέπει να έχεις μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών γυναικών για να μπεις σε αυτή την υπηρεσία».
-Παλιότερα σπούδαζες και στα ΤΕΦΑΑ και στη Σχολή Αστυφυλάκων. Τι ήταν πιο δύσκολο, πρωταθλητισμός και Πανεπιστήμιο ή πρωταθλητισμός και υπηρεσία;
«Όταν βγήκα από τη Σχολή Αστυφυλάκων και τα πρώτα 6 χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Όταν έβρισκα χρόνο, έκανα προπόνηση μέχρι και στον στίβο μάχης. Ζήτησα από την διοικητή να με βάζει πρωινή σκοπιά για να πηγαίνω το απόγευμα προπόνηση».