Μετά από 35, σχεδόν, χρόνια ως αθλητικός συντάκτης, αποφάσισα να παρακολουθήσω έναν τελικό κυπέλλου Ελλάδας ως θεατής, χωρίς να έχω καμία επαγγελματική υποχρέωση, χωρίς να χρειάζεται να γράψω ή να πω κάτι σχετικά με το γεγονός.
Βρέθηκα στο ΟΑΚΑ παρέα με τον γιο μου. Από νωρίς, σχετικά. Περίπου δύο ώρες πριν ξεκινήσει ο τελικός μπήκαμε στο γήπεδο. Η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη. Πόσον καιρό είχαμε να δούμε τόσον κόσμο σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα; Πόσον καιρό είχαμε να δούμε έναν τελικό κυπέλλου με περισσότερους από 50.000 ανθρώπους στο γήπεδο;
Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που ταξίδεψαν 500 χιλιόμετρα για να υποστηρίξουν την ομάδα τους και να την βοηθήσουν για να κατακτήσει ένα ακόμη τρόπαιο τα τελευταία χρόνια, οι οπαδοί του ΠΑΟ που λαχταρούσαν να δούνε τη δική τους να βγάζει το κεφάλι από το νερό κι από τις οριακές συνθήκες στις οποίες ζει εδώ και καιρό, μακριά από τίτλους και επιτυχίες, η Ζόζεφιν που έδινε έναν καταπληκτικό ρυθμό με τα τραγούδια της.
Δεν σας το κρύβω ότι πίστεψα πως θα βλέπαμε έναν τελικό που σε τίποτε δεν θα θύμιζε τους τελικούς των προηγούμενων χρόνων, με τις εντάσεις, τα επεισόδια, τις καταστροφές.
Έπεσα έξω... Πάρα πολύ έξω... Διαψεύστηκα... Όλες αυτές οι όμορφες εικόνες, πάρα πολύ γρήγορα έδωσαν τη θέση τους στις -συνήθεις- θλιβερές. Οι οπαδοί του ΠΑΟ να επιχειρούν να σπάσουν τα διαχωριστικά και να κινηθούν προς την πλευρά των οπαδών του ΠΑΟΚ, την αστυνομία να ρίχνει δακρυγόνα, κάποια στιγμή ορισμένοι οπαδοί κι από τις δύο πλευρές να ξεφεύγουν και να φτάνουν ως το ταρτάν του ΟΑΚΑ για να παίξουν ξύλο, ο διαιτητής να διακόπτει τον αγώνα και να καλεί τις ομάδες να αποσυρθούν στα αποδυτήρια, να απειλεί ότι θα διακόψει οριστικά τον τελικό.
Μέχρι και ποδοσφαιριστή (Αϊτόρ) είδαμε -αυτό δεν είναι από τα συνήθη- να προκαλεί τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας (ΠΑΟΚ) δείχνοντάς τους τα γεννητικά όργανά του μετά το τέρμα που πέτυχε.
Άκουσα από πάρα πολλούς ανθρώπους γύρω μου να λένε αυτό που και προσωπικά λέω, εδώ και χρόνια. «Δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουμε...»
Δυστυχώς, αυτοί οι 100, 200, 500 ανεγκέφαλοι, δεν ξέρω πόσοι ακριβώς ήταν, ανάμεσα σε 50.000 ανθρώπους, θα έχουν πάντα τον τρόπο να κάνουν την ζημιά, να τινάζουν στον αέρα ό,τι ωραίο πάει να δημιουργηθεί και το θέλει η μεγάλη πλειοψηφία.
Και, δυστυχώς, θα το πετυχαίνουν, διότι, όπως αποδεικνύεται, δεν υπάρχει κανείς για να τους σταματήσει. Ούτε η αστυνομία, η οποία πολλές φορές τα κάνει χειρότερα τα πράγματα με τις αντιδράσεις της, ούτε κανένας άλλος...