Ο Βρετανός ποιητής Τζον Ντον είπε πως...«κανείς άνθρωπος δεν είναι νησί». Κάτι που με τον πλέον εμφαντικό τρόπο αποδεικνύεται τώρα με τον φονικό κορωνοϊό. Ο οποίος έστειλε το μήνυμα του σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, με την διεθνή κοινότητα που υπέστη ένα συντριπτικό πλήγμα να αντιδρά έστω και καθυστερημένα, αναγνωρίζοντας συγχρόνως την τραγική απρονοησία της κι εθελοτυφλία της.
Ήδη μπήκαμε στην εβδομάδα των Παθών, υποχρεωμένοι πλέον να προετοιμαστούμε ψυχολογικά και να οπλιστούμε με μεγάλη καρτερικότητα για να ζήσουμε αυτές τις Άγιες μέρες τελείως διαφορετικά από ότι είχαμε συνηθίσει.
Με την προσευχή μας στη σκιά ενός φόβου που κάποιες στιγμές σε παγώνει στην κυριολεξία και την ευχή μας να καταλήγει στην δραματική επίκληση προς το μεγαλοδύναμο να μας βοηθήσει να περάσουμε όρθιοι το μεγάλο κακό που μας βρήκε, κάπου στο βάθος ελπίζουμε ότι θα επιστρέψουμε στην κανονική μας ζωή περισσότερο δυνατοί και σοφοί, γνωρίζοντας μάλιστα και τον αληθινό χαρακτήρα των ανθρώπων που κυκλοφορούν γύρω μας.
Αυτό το τελευταίο θα επιδιώξω να το στηρίξω σε μια «σύγκριση» που διάβασα πρόσφατα και η οποία αφορούσε δύο επώνυμους Έλληνες: Τον Καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα και τον Πολιτικό Δημήτρη Παπαδημούλη. Ο πρώτος δίνει τη μάχη στην πρώτη γραμμή με τους συναδέλφους του επιστήμονες και ο δεύτερος μας εκπροσωπεί στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο:
«Στο ένα άκρο έχουμε τον πολιτικό ο οποίος με τη συμπεριφορά του επιβεβαίωσε πλήρως την εικόνα που είχαμε για αυτόν, αδειάζοντας τα σούπερ μάρκετ μόλις επέστρεψε από τις Βρυξέλλες (εκεί που εμείς τον στείλαμε) συμπεριφερόμενος με το συνήθη αλαζονικό του τρόπο και περιφρονώντας με κυνισμό τις εντυπώσεις που προκάλεσε στην κοινή γνώμη.
Στο άλλο άκρο έχουμε μια ευχάριστη έκπληξη από έναν επιστήμονα που εισέβαλε στην καθημερινότητα μας με πλούσιο βιογραφικό, χαμηλούς τόνους κι ένα λεπτό υπαινικτικό χιούμορ. Οι ιατρικοί συντάκτες που τον γνωρίζουν εδώ και χρόνια λένε τα καλύτερα. Εμείς βλέπουμε και ακούμε έναν άνθρωπο που δεν διστάζει να μας ταρακουνήσει, να μας προειδοποιήσει και να μας τρομάξει, κατορθώνοντας όμως την ίδια στιγμή να μας πείσει ότι η αντιμετώπιση αυτού του εφιάλτη είναι σε καλά χέρια.
Πολλοί είχαν επικρίνει τον Σωτήρη Τσιόδρα για κάποια ατολμία που είχε δείξει στο θέμα της εκκλησίας και το είχαν αποδώσει στο γεγονός ότι ο ίδιος είναι ψάλτης και δεν δίστασε να κάνει επτά παιδιά. Θα ήταν πράγματι ευχής έργο να είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή το πόσο επικίνδυνο ήταν να συνωστίζονται οι πιστοί στους Ναούς, όσο και να κοινωνούν με το ίδιο κουταλάκι. Εν πάση περιπτώσει όμως, αυτό ήταν δουλειά πρωτίστως του Αρχιεπισκόπου και ύστερα του Πρωθυπουργού. Οι λοιμοξιολόγοι έχουν άλλα καθήκοντα.
Τι είναι αυτό που μας έκανε να συμπαθήσουμε διαισθητικά τον 55χρονο Καθηγητή; Πρώτα από όλα η ηρεμία του και όταν αναφέρεται στους τραγικούς απολογισμούς αυτής της πανδημίας. Ύστερα το κύρος που περιβάλει αυτά που λέει: νιώθεις ότι δεν λέει ψέμματα, δεν κρύβει πράγματα, δεν παίζει παιχνίδια, δεν υποτιμά τη νοημοσύνη αυτών που τον ακούνε.
Ο Τσιόδρας είναι ανθρώπινος, είναι ξεκάθαρος, χωρίς να κρύβει την ενόχληση του όταν τον ρωτούν για παράδειγμα, αν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα γίνουμε Ιταλία». Την σύγκριση υπογράφω με τα δύο χέρια, φέρνοντας στο μυαλό μου την εικόνα του πολιτικού που αδειάζει τα ράφια του σούπερ μάρκετ, με τα γκαζαρισμένα καροτσάκια δίπλα του να τον κυκλώνουν.
ΥΓ: Η φετινή αγωνιστική σεζόν για τον Αχιλλέα Πούγγουρα ήταν η καλύτερη της καριέρας του. Ο Γιώργος Δώνης τον εμπιστεύτηκε, του έδωσε θέση βασικού και τον θεωρεί μόνιμο στην ενδεκάδα. Η εντυπωσιακή βελτίωση του δανεικού από τον ΠΑΟΚ αμυντικού, είχε σαν συνέπεια να υπάρχουν σήμερα προτάσεις στον Παναθhναϊκό από ευρωπαϊκές ομάδες για την απόκτηση του. Ο δανεισμός του Πούγγουρα και ο ερχομός στον ΠΑΟΚ τριτοκλασάτων αμυντικών που τον εκτόπισαν από το ρόστερ, αποδείχθηκε λαθεμένος. Η μόνη θετική κίνηση που συνόδευσε αυτή την παραχώρηση, ήταν το να θέσει ρήτρα με ένα σημαντικό (35%) ποσοστό μεταπώλησης ο ΠΑΟΚ.