Ποδοσφαιρική ευρωπαϊκή γιορτή, έστω και με έναν χρόνο καθυστέρηση. Το metrosport.gr γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι σήκωσαν τη μεγάλη ευρωπαϊκή κούπα σε εθνικό επίπεδο.
Βουτιά στο παρελθόν, μάθημα ποδοσφαιρικής ιστορίας και “ωδή” στους αρχηγούς. Ηγετικές φυσιογνωμίες, ποδοσφαιριστές με τεράστιες ποδοσφαιρικές αρετές...
Ποιοι ήταν οι αρχηγοί, οι οποίοι έγραψαν ιστορία στα Euro; Ποιος ήταν ο νεότερος και ποιος ο μεγαλύτερος; Τι θέση κατέχει ο Θόδωρος Ζαγοράκης; Ενα special αφιέρωμα ενόψει Euro.
Χαρακτηριστικό επίσης; Πέντε από τους επτά τελευταίους “καπετάνιους”, οι οποίοι κέρδισαν το Euro ήταν 31!
Οι αρχηγοί που σήκωσαν το Euro
1960: Ιγκορ Νέτο (ΕΣΣΔ)
1964: Φεράν Ολιβέγια (Ισπανία)
1968: Τζατσίντο Φακέτι (Ιταλία)
1972: Φραντς Μπεκενμπάουερ (Δυτική Γερμανία)
1976: Αντον Οντρους (Τσεχοσλοβακία)
1980: Μπέρναρντ Ντιτς (Δυτική Γερμανία)
1984: Μισέλ Πλατινί (Γαλλία)
1988: Ρουντ Γκούλιτ (Ολλανδία)
1992: Λαρς Ολσεν (Δανία)
1996: Γιούργκεν Κλίνσμαν (Γερμανία)
2000: Ντιντιέ Ντεσάμπ (Γαλλία)
2004: Θεόδωρος Ζαγοράκης (Ελλάδα)
2008 και 2012: Ικερ Κασίγιας (Ισπανία)
2016: Κριστιάνο Ρονάλντο (Πορτογαλία)
Ο νεότερος
25 χρόνια και 298 ημέρες: Ρουντ Γκούλιτ
(Ολλανδία, 1988)
Ο παλαιότερος
32 χρόνια και 251 ημέρες: Θεόδωρος Ζαγοράκης
(Ελλάδα, 2004)
Ανά θέση
2: Τερματοφύλακες, 6: Αμυντικοί, 3: Μέσοι,
4: Επιθετικοί
Ανά σύλλογο
3 Ρεάλ Μαδρίτης, 2 Μπάγερν, 1 Σπάρτακ
Μόσχας, Μπαρτσελόνα, Ιντερ, Σλόβαν
Μπρατισλάβας, Ντούισμπουργκ, Γιουβέντους,
Μίλαν, Τράμπζονσπορ, Τσέλσι και ΑΕΚ.
1960: Νέτο (ΕΣΣΔ)
Οδήγησε τη χώρα του στη... δόξα τόσο στους
Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης το
1956, όσο και στο εναρκτήριο EURO της
ποδοσφαιρικής ιστορίας, στη Γαλλία.
Εμπνευσμένος ηγέτης, χαρισματικός
μέσος, εξαιρετικός ποδοσφαιριστής.
Αξιοσημείωτη η εξαιρετική του πράξη
στο Παγκόσμιο Κύπελλο της FIFA του 1962,
όταν είπε στον διαιτητή να απαγορεύσει
γκολ εναντίον της Ουρουγουάης, επειδή
η μπάλα είχε εισέλθει στο δίχτυ από
λάθος πλευρά! Η αφοσίωση του στη Σπάρτακ
Μόσχας, του έφερε πέντε Πρωταθλήματα
της ΕΣΣΔ και τρία εγχώρια Κύπελλα.
1964: Ολιβέγια (Ισπανία)
Αν και είχε μόνο 18 συμμετοχές για την εθνικής Ισπανίας, ο αμυντικός της Μπαρτσελόνα ήταν ο αρχηγός της χώρας του στο EURO του 1964 και εκείνος, ο οποίος άσκησε τον ρόλο του με πειθαρχία εντός γηπέδου.
Γεννημένος στην Καταλονία, ο Ολιβέγια πέρασε ολόκληρη την καριέρα του με την Μπάρτσα, κάνοντας 513 ανταγωνιστικές εμφανίσεις για τον σύλλογο από το 1956 έως το 1969.
Η νίκη 5-0 εναντίον του Βελγίου στις
Βρυξέλλες τον Μάρτιο του 1957 σηματοδότησε
τον πρώτο του αγώνα, ενώ ο τελευταίος
του ήταν στην ήττα με 2-0 από την Αγγλία,
τον Δεκέμβριο του 1965.
1968: Φακέτι (Ιταλία)
Από τα μεγαλύτερα αριστερά μπακ, που έχει δει το ποδόσφαιρο. Ο Φακέτι ήταν η “καρδιά και η ψυχή” της Ιντερ για σχεδόν μισό αιώνα. Εκανε 634 επίσημες συναντήσεις, σημειώνοντας 75 γκολ, για τους “Nerazzurri”, ενώ, με το Νο10 στην πλάτη του, ήταν αρχηγός με την Ιταλία το 1968 στο EURO.
Ηταν ο άνθρωπος, ο οποίος πήρε τη σωστή απόφαση στο κέρμα, μετά από τη λευκή ισοπαλία της Ιταλίας με τη Σοβιετική Ενωση, επιτρέποντας στους “οικοδεσπότες” να προχωρήσουν στον τελικό. Ταχύς, πολύ δυνατός, διέθετε ενέργεια για να βγάζει όλο το παιχνίδι σε υψηλό τέμπο και ήταν πολύ καλός στα ανασταλτικά καθήκοντά του.
Τα 1.91 εκατοστά του κορμιού του, τον
βοηθούσαν και στο ψηλό παιχνίδι.
1972: Μπεκενμπάουερ (Δυτική Γερμανία)
Από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Η ζωή του μοιάζει με παραμύθι. Επιβεβαίωσε την παρουσία του στη διεθνή σκηνή, όταν σήκωσε με την τότε Δυτική Γερμανία, τον πρώτο της τίτλο στο EURO.
Δύο χρόνια αργότερα, πρόσθεσε και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στη συλλογή της χώρας του. Ο Μπεκενμπάουερ οδήγησε επίσης τον σύλλογο της πατρίδας του, τη Μπάγερν Μονάχου, σε χατ-τρικ κατακτήσεων στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (από το 1974 ως και το 1976) και ήταν δύο φορές Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς, το 1972, αλλά και το 1976.
1976: Οντρους (Τσεχοσλοβακία)
Επικεφαλής της ενιαίας τότε Τσεχοσλοβακίας
στην κατάκτηση του τροπαίου στη
Γιουγκοσλαβία το 1976. Εξαιρετικός απέναντι
στην Ολλανδία, αλλά και με αντίπαλο τη
Δυτική Γερμανία, ήταν κυρίαρχη φιγούρα,
ειδικά στον αέρα. Σημείωσε το εναρκτήριο
γκολ εναντίον των Ολλανδών με επιβλητική
κεφαλιά. Ηταν στην καλύτερη ενδεκάδα
του Euro, ενώ σκόραρε και στα πέναλτι, στον
τελικό κόντρα στους Δυτικογερμανούς.
1980: Ντιτς (Δυτική Γερμανία)
Ηγέτης και απαραίτητο “συστατικό” της πρωταθλητικής ομάδας του Ντέρβαλ. Κεντρικός αμυντικός και λίμπερο με το περιβραχιόνιο. Εμφανίστηκε στην Εθνική το 1974 (μετά το Μουντιάλ) και αποχώρησε το 1981 με 53 ματς στο ενεργητικό του. Η μοίρα έμελλε να σηκώσει πρώτος το τρόπαιο του EURO το 1980.
Σε συλλογικό επίπεδο φόρεσε για 12 χρόνια τη φανέλα της Ντούισμπουργκ (1970-1982) και για πέντε αυτή της Σάλκε.
«Ζέβρα» ήταν
το προσωνύμιό του, εξαιτίας μίας μασκότ
στη Ντούισμπουργκ. Φτωχή σε τίτλους η
συλλογική του πορεία, καθώς και αυτή
του προπονητή αργότερα.
1984: Πλατινί (Γαλλία)
Ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες, όταν ήταν αρχηγός στο πρώτο διεθνές τρόπαιο των Γάλλων, σημειώνοντας τέρμα και στους πέντε αγώνες (εννιά γκολ συνολικά), συμπεριλαμβανομένων των “back-to-back” χατ-τρικ εναντίον Βελγίου και Γιουγκοσλαβίας στους ομίλους.
Τα άλλα τρία γκολ του επιτελικού μέσου ήταν όλα σε νίκες, συμπεριλαμβανομένων αυτών στον ημιτελικό, αλλά και στον τελικό εναντίον της Ισπανίας.
Εχοντας την κορυφαία βαθμολογία στη Serie A για τους Ιταλούς πρωταθλητές της Γιουβέντους λίγο πριν από το τουρνουά, ο Πλατινί διατήρησε το “Ballon d' Or” και έγινε ο πρώτος, ο οποίος το κέρδισε για τρία σερί χρόνια. Εβαλε 41 γκολ σε 71 αγώνες εθνικής ομάδας.
Μετά την αποχώρησή του ως παίκτης, ο Πλατινί ήταν για τέσσερα χρόνια ο προπονητής της εθνικής ομάδας της Γαλλίας ενώ το 2007, εξελέγη πρόεδρος της UEFA θέση την οποία κράτησε ως το 2015.
Το 2019 του φόρεσαν χειροπέδες, με κατηγορίες, οι οποίες αφορούσαν διαφθορά για την ανάθεση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022 στο Κατάρ.
1988: Γκούλιτ (Ολλανδία)
Ο μοναδικός αρχηγός της εθνικής Ολλανδίας, ο οποίος έχει σηκώσει τρόπαιο διοργάνωσης. Ηταν από τους παικταράδες εκείνης της εποχής. Συνέθεσε τη μαγική τριπλέτα με τους Ράικαρντ και Φαν Μπάστεν σε Ολλανδία και Μίλαν.
Ο Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς το 1987. Επιβλητικός, δυνατός, με ταχύτητα και γκολ ενέπνευσε τη Μίλαν στον πρώτο τίτλο του Πρωταθλήματος και αρχηγός των “οράνιε” στο πρώτο μεγάλο διεθνές τρόπαιο του 1988, με οδηγό το πρώτο γκολ στον τελικό ενάντια στη Σοβιετική Ενωση με καρφωτή κεφαλιά.
Κατέκτησε δύο Ευρωπαϊκά Κύπελλα με τη Μίλαν και κατέληξε επίσης με τρία “σκουντέτο”, ενώ πήρε φυσικά τίτλους και στην Eredivisie. Τελείωσε τη διεθνή του καριέρα, με 66 συμμετοχές και 17 γκολ, το 1994.
1992: Ολσεν (Δανία)
Οδήγησε από την Τουρκία στη Σκανδιναβία, όταν έμαθε για την απόφαση συμμετοχής της χώρας του, στο Euro το 1992, όταν αποφασίστηκε να μην παίξει η Γιουγκοσλαβία.
Το πάθος και η ηγεσία του κεντρικού μέσου – παίζοντας κάθε λεπτό στη Σουηδία – βοήθησε και ενέπνευσε τους Δανούς στην πιο απίθανη επιτυχία μέχρι και πριν από την κατάκτηση του Euro από την Εθνική μας ομάδας.
Ο Ολσεν ήταν στην Τραμπζονσπόρ, όταν δέχθηκε το τηλεφώνημα για το Euro, αφού μετακόμισε εκεί μετά από καταπληκτική εξάχρονη καριέρα στην Μπρόντμπι, που απέδωσε πέντε Πρωταθλήματα.
Τελείωσε την καριέρα του με 84 παρουσίες στην εθνική, συμπεριλαμβανομένου ενός ρεκόρ 69 ματς ως “captain”. Ηταν προπονητής των Νήσων Φερόε, στις ντροπιαστικές ήττες της εθνικής μας το 2015.
1996: Κλίνσμαν (Γερμανία)
Λαμπρή καριέρα, που ενσωμάτωσε τη... δόξα του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1990 και 47 διεθνή γκολ σε 108 ματς. Ασφαλώς, το EURO '96 ήταν επίσης από τις καλύτερες στιγμές του Κλίνσμαν.
Με τον Ματέους τραυματία, ήταν ο αρχηγός της ομάδας στα γήπεδα της Αγγλίας και οδήγησε με το παράδειγμά του, τους συμπαίκτες του.
Το τέλος ήταν
χαρούμενο μετά από μια σεζόν στην οποία
είχε πετύχει επίσης και 15 γκολ στη νίκη
της Μπάγερν στο Κύπελλο UEFA. Ο χαρισματικός
αρχηγός πέτυχε τρία γκολ σ’ εκείνο το
τουρνουά.
2000: Ντεσάμπ (Γαλλία)
Σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο για τη Γαλλία, αρχικά ως ποδοσφαιριστής, ο μέσος Ντεσάμπ πρόσθεσε στον θρύλο του δύο χρόνια αργότερα και το Euro, ενώ επιπλέον κατά τη διάρκεια εκείνου του τουρνουά, είχε γίνει ο πρώτος Γάλλος, ο οποίος έφτασε στον “αιώνα” των διεθνών συμμετοχών.
Ηταν επίσης νικητής του
UEFA Champions League το 1992-93 και δύο φορές εγχώριος
πρωταθλητής με τη Μαρσέιγ, αλλά και
τρεις με τη Γιουβέντους, ο Ντεσάμπ
αποσύρθηκε το 2001. Κατέκτησε το Μουντιάλ
και ως προπονητής το 2018. Τεράστιες
επιτυχίες...
2004: Θεόδωρος Ζαγοράκης (Ελλάδα)
Ψηφίστηκε ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του τουρνουά, το 2004. Ο έμπειρος μέσος δεν σκόραρε στον τελικό – άλλωστε το πρώτο του γκολ για την Ελλάδα ήρθε στο 101ο παιχνίδι του έναντι της Δανίας επτά μήνες αργότερα – αλλά παρ' όλα αυτά ήταν αποτελεσματικός και σημαντικότατο “γρανάζι” στη μηχανή του Ρεχάγκελ. Ηταν εκ των ηγετών του “πειρατικού”. "Παρών" σε όλα τα ματς του Euro.
Ο Ζαγοράκης δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, κατά τη διάρκεια της περιόδου σε Καβάλα, ΠΑΟΚ, Λέστερ και ΑΕΚ, ότι θα έφτανε εκείνος και οι συμπαίκτες του σε ένα ποδοσφαιρικό “έπος” και σε τόσο μεγάλη, στην κυριολεξία απίστευτη ποδοσφαιρική χαρά. Αποσύρθηκε το 2007 με 120 αγώνες στην Εθνική.
Πέρα από το θαύμα του 2004, κατέκτησε και το Κύπελλο με την ΑΕΚ, το 2002. Είναι πλέον ο νέος πρόεδρος της Ε.Π.Ο.
2008 και 2012: Κασίγιας (Ισπανία)
Δίχως να είναι ιδιαίτερα ψηλός (1.82μ.), υπήρξε ολοκληρωμένος τερματοφύλακας, πολύ καλός στις εξόδους, στις αποκρούσεις, αλλά και με την μπάλα στα πόδια.
Ψύχραιμος, έμπειρος, σταθερός και με ηγετικά στοιχεία. Υπηρέτησε πολλά χρόνια τη Ρεάλ Μαδρίτης και την εθνική Ισπανίας και έσπασε κάθε ρεκόρ.
Ο Κασίγιας “κληρονόμησε” το περιβραχιόνιο του “captain” την παραμονή του EURO 2008 και οδήγησε τους Ισπανούς άψογα. Στα προημιτελικά με αντίπαλο την Ιταλία, τα 120 λεπτά έληξαν χωρίς γκολ και στη διαδικασία των πέναλτι, ο Κασίγιας πραγματοποίησε δυο εντυπωσιακές επεμβάσεις στις εκτελέσεις των Ντε Ρόσι και Ντι Νατάλε, δίνοντας την πρόκριση στην ομάδα του. Κράτησε απαραβίαστη την εστία του και στα τρία νοκ-άουτ ματς.
Φυσικά, πέρα από τα δύο EURO, γνώρισε την απόλυτη χαρά, αφού πήρε και το Μουντιάλ, το 2010.
2016: Ρονάλντο (Πορτογαλία)
Τα τρία γκολ, η επιμονή, αλλά και η αποφασιστικότητα του Ρονάλντο οδήγησαν την Πορτογαλία στον τελευταίο τελικό, στο Παρίσι και στη δικαίωση. Εγινε ο πρώτος παίκτης, ο οποίος σκόραρε σε τέσσερα Euro, αν και δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την παρουσία του στον τελικό, αφού έγινε αναγκαστική αλλαγή. Τραυματίστηκε νωρίς, παρακολούθησε το υπόλοιπο του παιχνιδιού από τον πάγκο, ζώντας όμως το κάθε λεπτό. Εχει πάρει Πρωταθλήματα με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ Μαδρίτης και Γιουβέντους, ενώ έχει στο παλμαρέ και πέντε Champions League. Πέντε φορές πήρε τη Χρυσή Μπάλα, με άπειρα ατομικά βραβεία και ρεκόρ. Ονομάστηκε ως ο κορυφαίος Πορτογάλος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών το 2015, από την πορτογαλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Είναι ο πρώτος σκόρερ της εθνικής Πορτογαλίας με 103 γκολ, αλλά και πρώτος σε συμμετοχές με 173 εμφανίσεις σε επτά μεγάλες διοργανώσεις.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook