Πύρινη κόλαση. Ένας μαρτυρικός Γολγοθάς πάνω στην... «κατάμαυρη ράχη» της πατρίδας μας. Στάχτες και αποκαϊδια, περιουσίες και όνειρα μιας ζωής. Προσπαθείς να πλησιάσεις την τραγωδία και χάνεσαι στα ερεβώδη σκοτάδια θλιβερών και σκληρών συναισθημάτων που σε ανταριάζουν ψυχικά και πολλές φορές σου κόβουν την ανάσα.
«Καίγεται η πατρίδα» κι εσύ θεατής να θέλεις αλλά να μην μπορείς να βοηθήσεις, γιατί δεν είσαι εκεί στον τόπο του μαρτυρίου, δίπλα στους ήρωες που όρθωσαν το ανάστημα της ψυχής τους μέχρι τον ουρανό για να αντιμετωπίσουν το θεριό.
Κρατώντας ωστόσο την άκρη του νήματος από ένα πυρωμένο κουβάρι, περνάς μέσα από ένα λαβύρινθο αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων, αναζητώντας φως και κάποιες εξηγήσεις για το μεγάλο κακό.
Διαβάζοντας το τι έχει ή μπορεί να έχει σχέση με την πηγή και τα αίτια της τραγωδίας, επιλέγω σχόλια, ειδήσεις και σενάρια αληθοφανή ή όχι και στέκομαι μόνο σε εκείνα που κάπως πλησιάζουν σε αυτό που θέλω.
Διαβάστε το πρώτο: «Πάνω από 1000 πόλεις, περιφέρειες, χώρες και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έχουν κηρύξει κατάσταση ανάγκης. Λόγω κλιματικής κρίσης. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο στην προσπάθεια της αποτροπής της βίαιης κλιματικής κρίσης που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη. Και η διεθνής συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα; Το ευρωπαϊκό Green Deal;
Τα βήματα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά τα κάνουμε πολύ αργά. Με βάση τις υπάρχουσες δεσμεύσεις, η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας, θα ξεπεράσει τους 2,3 βαθμούς, ίσως και τους 4,5, κάτι που σημαίνει απόλυτη καταστροφή.
Η κλιματική αλλαγή αλλαζει τα πάντα». Μαζί με τις εξηγήσεις που αναζητούσα «εισέπραξα» και την εφιαλτική απειλή. Συνεχίζοντας τη προσπάθεια μου να βρω κάτι διαφορετικό που θα μπορούσε να έχει αποκλειστική σχέση με το δράμα της πατρίδας μου, έπεσα σε ένα σχόλιο παραπλήσιο του προηγούμενου, που όμως επικεντρώνεται στο δράμα της πατρίδας μας.
Σας το παραθέτω αυτούσιο, κρίνοντας ότι θα βοηθήσει όλους όσους νοιαζόμαστε για τη μοίρα της πολύπαθης πατρίδας μας, για να βρούμε τα σωστά μας χνάρια και την εθνική μας πυξίδα. Διαβάστε το: «Οι φωτιές που έχουν εκδηλωθεί τις τελευταίες ημέρες σε όλη την Ελλάδα, δεν ήρθαν από το πουθενά. Ούτε αποτελούν προϊόντα μη ελεγχόμενων καταστάσεων όπως είναι για παράδειγμα οι σεισμοί. Ανεξάρτητα από την πηγή της ανάφλεξης που μπορεί να έχει ή να μην έχει σχέση με τον άνθρωπο, η ένταση, η διάρκεια και οι συνέπειες των πυρκαγιών, συνδέονται ευθέως με την κυρίαρχη κρίση της εποχής μας, το μεγάλο κίνδυνο για τον πλανήτη, την τρομακτική απειλή για το μέλλον των παιδιών μας: την κλιματική αλλαγή. Τα μηνύματα υποτιμήθηκαν. Οι κομιστές τους αγνοήθηκαν ή και χλευάστηκαν. Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είχαμε προειδοποιηθεί: Η υπερθέρμανση της Γης πολλαπλασιάζει και οξύνει τα ακραία φαινόμενα. Όσο δεν αλλάζουμε τον τρόπο της ζωής μας, όσο δεν προωθούμε μια πράσινη ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον, οι καύσωνες θα αυξάνονται, οι πλημμύρες και οι φωτιές θα πολλαπλασιάζονται. Και αν αυτή τη φορά δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές, θα θρηνήσουμε την επόμενη. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Πέρα όμως από τις παγκόσμιες απαντήσεις με στόχο την συγκράτηση της αύξησης των θερμοκρασιών, χρειάζονται και τοπικές απαντήσεις ώστε να προλαμβάνονται στο βαθμό του δυνατού οι κρίσεις και να μετριάζονται οι συνέπειες τους. Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται είναι μικροκομματικές αντιπαραθέσεις. Το καλοκαίρι που διανύουμε είναι δύσκολο. Η εκδίκηση της φύσης για τη βλάβη που της έχουμε προκαλέσει έχει μετατρέψει την καθημερινότητα σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης».
Στον επίλογο μας, εύχομαι και προσεύχομαι ο Θεός να δώσει δύναμη και κουράγιο στους λεβεντόψυχους που πήραν στα χέρια τους την ευθύνη να αντιμετωπίσουν και να υποτάξουν τον τρόμο και να διώξουν την απειλή.
Και σε ότι έχει σχέση με τα θύματα της πύρινης κόλασης, επίσης προσευχόμαστε κι ευχόμαστε γρήγορα να επανέλθουν στην κανονικότητα της ζωής τους, με ταχύτατη και δίκαιη αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν από την επέλαση της πύρινης λαίλαπας.