Πριν καλά, καλά ταφούν οι νεκροί της εθνικής τραγωδίας… Πριν στεγνώσει το αίμα τους στις λαμαρίνες… Πριν χαθεί η μυρωδιά του θανάτου τους… Πριν ολοκληρωθεί το τυπικό (επειδή ουσιαστικά η βαθιά του πληγή θα κλείσει…) τριήμερο εθνικό πένθος… Πριν τελειώσουν οι έρευνες στα συντρίμμια και στα αποκαΐδια στην Κοιλάδα των (αδικοχαμένων) ψυχών… Πριν τελέψουν οι ψυχρές διαδικασίες για την καταγραφή των απωλειών…
Αφηνιασμένοι για εξουσία, τυφλωμένοι από κομματικό πάθος, αλαφιασμένοι για σύγκρουση… Πάσης φύσης πολιτικοί ξεχύθηκαν στις τηλεοπτικές αρένες! «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», αναφέρει το, κατά Ιωάννην, Ιερόν Ευαγγέλιον. Αυτή ήταν η απάντηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστου, όταν προσέτρεξαν σ' αυτόν υποκριτές, Γραμματείς και Φαρισαίοι.
Έσυραν μια γυναίκα συλληφθείσα επ' αυτοφώρω μοιχευομένη και του είπαν: «Σύμφωνα με το νόμο, ο Μωυσής προσέταξε ημάς να λιθοβολούνται αυτές, εσύ τι λέγεις;». «Όποιος από εσάς είναι αναμάρτητος, πρώτος να ρίξει τον λίθον σε αυτήν, ήταν η απάντηση Του! Ποιος λοιπόν, από όλους αυτούς τους Γραμματείς και Φαρισαίους είναι αναμάρτητος, για να λιθοβολήσει το αμαρτωλό Κράτος μας; Εξάλλου όλοι αυτοί το συνθέτουν. Όλοι αυτοί κατά καιρούς – κατά κανόνα, τουλάχιστον – το διαφεντεύουν. Κι όλοι εμείς; Τι κάνουμε όλοι εμείς;
Βλέπουμε τα τρένα να περνούν. Μέχρι που ένα δεν πέρασε ποτέ… Κι επιτρέψτε μας, σας παρακαλούμε πολύ, να θεωρούμε πως, λίγο ή πολύ, φταίμε όλοι γι’ αυτήν την εθνική τραγωδία. Δίχως αυτό το πολυφορεμένο «φταίμε όλοι», να έχει μήτε καν υποψία σχέσης με εκείνη την εμετική ανοησία «μαζί τα φάγαμε»!
Ο Ελληνισμός απανταχού της γης προσδοκά από την Δικαιοσύνη του τόπου μας, να μπήξει βαθιά στο μαχαίρι. Στο… μεδούλι της λειτουργίας του Δημοσίου να φθάσει. Κι όχι μόνο να αποκαλυφθεί η πάσα αλήθεια αλλά… Να τιμωρηθούν παραδειγματικά, οι ένοχοι. Όχι όπως στη Μάντρα, όχι όπως στο Μάτι, όχι όπως στις δυο προηγούμενες ανθρωποθυσίες εκεί στα Τέμπη κι όχι όπως σε άλλες εθνικές τραγωδίες… Να επιβληθούν τιμωρίες αποτρεπτικές για άλλες παραλείψεις κι ελλείψεις κι άλλα ανθρώπινα λάθη. Ναι, παραδειγματικά να τιμωρηθούν οι ένοχοι.
Για να εκπληρωθεί η υποχρέωση όλων μας προς τις νεότερες γενεές… Ποτέ ξανά! Η εθνική υποχρέωση του… Ποτέ ξανά! Η τιμωρία αυτή βέβαια, δε θα φέρει τους αδικοχαμένους συνανθρώπους μας. Δε θα γιάνει τις πληγές στις ψυχές των χαροκαμένων δικών τους. Αυτές δε θα γιάνουν ποτέ. Ο Θεός να τους δίνει κουράγιο… Οι μη αναμάρτητοι λοιπόν, πολιτικοί έβγαλαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια τους. Άρχισαν να μαχαιρώνει (διακριτικά κατ’ αρχήν κι ωμά στη συνέχεια) ο ένας τον άλλον.
Τούτο μέχρι εξόντωσης στις ραδιοτηλεοπτικές αρένες… Ο θάνατος σου η ζωή μου, βλέπετε είναι ο νόμος τους… Αγνοώντας την ευρειών διαστάσεων κοινή γνώμη. Αυτή, η οποία απαιτεί εθνική ενότητα και κοινωνική συναίνεση. Και για το «γιατί» και για το «ποτέ ξανά»! Τα έχουμε ξαναπεί. Και μετά τις δύο εθνικές τραγωδίες (με τα αετόπουλα του «δικέφαλου» και με τα παιδόπουλα από το Μακροχώρι) στα Τέμπη, στον Άγιο Κωνσταντίνο, στην Πάρο, στη Μάνδρα, στο Μάτι. Δυστυχώς η ζωή μας αναγκάζει να τα πούμε θρηνώντας πάλι. Αυτά λοιπόν, όχι μόνο για σήμερα. Για πάντα… Κι ας συνεχίζεται η ζωή από αύριο και στα γήπεδα. Το θέμα όμως, είναι πως συνεχίζεται. Εμείς πάντως, θεωρούμε (μπορεί και να ονειροβατούμε…) πως δε θα είναι πλέον, η ίδια. Για πόσο καιρό; Ο χρόνος θα δείξει.