Εθνική Ελλάδας: Αξίζει μια μεγάλη διοργάνωση και σε αυτή τη γενιά

Μην πείτε ότι η χθεσινή εθνική στο δε σας ξύπνησε συναισθήματα προηγούμενων δεκαετιών; Δεν ξέρω τι λένε οι Ισπανοί, ουτε με ενδιαφέρει η κατοχή μπάλας. Τα έχουμε... λύσει αυτά από εποχής Euro Πορτογαλίας.

Δεν περιμένω άλλωστε από την εθνική να παίξει μπαλάρα μέσα στην Ισπανία, ούτε θέλω τιμητικές ήττες. Μπορείς να πάρεις αποτέλεσμα και να σε κατηγορούν για αντι-ποδόσφαιρο; Κάντο! Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Αυτό που ήθελαν όλοι οι Ελληνες να δουν, το είδαν χθες. Η εθνική τους ομάδα, να ξαναγίνεται... ΟΜΑΔΑ.

Αυτό μας έλειπε ξεκάθαρα στη μετα-Σάντος εποχή. Όταν φεύγει μια μεγάλη προσωπικότητα, είτε από μια ομάδα, είτε από μια οποιαδήποτε συλλογικότητα είναι πιθανό να φύγει μαζί και η συνοχή, η συσπείρωση και ο καθένας να... φτιάξει το δικό του «καπετανάτο». Χάθηκε πάλι αυτό το αίσθημα πως η ομάδα ειναι πάνω απ' όλα, ο σεβασμός στον προπονητή και στο σύνολο.

Στο κλίμα αυτής της αποδιοργάνωσης έπαιξε ρόλο δυστυχώς και η παρουσία κάποιων διεθνών που καλώς ή κακώς έθεσαν εαυτόν εκτός εθνικής και μάλλον έκαναν... καλό και στους ίδιους, αλλά κυρίως στο εθνικό μας συγκρότημα, που απαλλαγμένο από συγκεκριμένα βαρίδια μπορεί να κοιτάξει μπροστά.

Η χθεσινή εικόνα μου γέννησε ένα συναίσθημα: Ναι, και σε αυτή τη γενιά αξίζει μια μεγάλη διοργάνωση! Του χρόνου θα συμπληρώσουμε 8 χρόνια από την τελευταία παρουσία σε Μουντιάλ (2014 Βραζιλία), στην οποία από τους νυν διεθνείς μας ήταν ελάχιστοι. Χρειάζεται και η εμπειρία, αλλά και ο ενθουσιασμός να αναγεννηθεί από τις στάχτες της και πάλι. Πιο συμβολική ημερομηνία από τη χθεσινή θα μπορούσε άραγε να βρεθεί;

Βλαχοδήμος, Διούδης, Τσιμίκας, Μαυροπάνος, Γιαννούλης, Ανδρούτσος, Μπακάκης, Πέλκας, Σιώπης, Λημνιός, Μπουχαλάκης, Μασούρας, Φορτούνης, Μάνταλος, Γιακουμάκης λίγο πολύ ο καθένας στην ίδια γενιά, μαζί με τους νεαρότερους Παυλίδη, Τζόλη, Δουβίκα και άλλα παιδιά, αλλά και την παρουσία των ακόμη πιο έμπειρων Zέκα, Τζαβέλλα, Κ. Παπαδόπουλου κλπ, πρέπει να θυμηθούν τούτο: Πως αξίζει στη γενιά τους να ζήσουν αυτό που έζησαν και οι ποδοσφαιρικοί τους πατέρες. Δεν ξέρω αν τους φθάνουν σε ποδοσφαιρική αξία, ας τους μοιάσουν όμως σε αυτό που κατάφεραν να δημιουργήσουν εκείνοι, μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Στέκομαι λίγο στον παίκτη, αλλά και στην προσωπικότητα Κάρλος Ζέκα. Αυτό το παιδί είναι η απόδειξη πως Έλληνας δε γεννιέσαι μόνο, αλλά... γίνεσαι κιόλας. Τέτοιο χαφ να παίζει με πάθος, αυταπάρνηση, εξυπνάδα, να κάνει πολυδιάστατη δουλειά στο γήπεδο, προσωπικά είχα να δω πολύ καιρό. Μπορεί πραγματικά να ηγηθεί στο χτίσιμο αυτής της ομάδας.

Με τέτοια ψυχολογία, λοιπόν, να προχωρήσουν οι διεθνείς και με δεδομένο πως πλέον ο Φαντ Σχιπ γνωρίζει καλά το ρόστερ του και τους ρόλους που πρέπει να δώσει στον καθένα, ας πιστέψουμε όλοι (κυρίως τα παιδιά της εθνικής) πως ΝΑΙ, ΜΠΟΡΕΙ αυτή η εθνική, αρκεί να γίνει, όπως είδαμε χθες, ΟΜΑΔΑ.