Η επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη-Τσέφεριν πλασαρίστηκε επικοινωνιακά με την πεπατημένη της κυβέρνησης: Ο πρωθυπουργός πάντα παρεμβαίνει άμεσα και έχει λύσεις για όλα. Ακόμη και για την οπαδική (κατ' ουσίαν κοινωνική) βία.
Μόνο που δεν είναι το πρώτο τους ραντεβού. Έχουν προηγηθεί άλλα δύο στο Μαξίμου, ένα το 2020 και ένα το 2022. Με συνυποσχετικά, μνημόνια, ολιστικές και προπάντων ευχολόγια. Αποτέλεσμα; Μηδέν!
Η Ελλάδα είναι η χώρα ή του γάμου ή της κηδείας. Και κυρίως η χώρα του τυχαίου. Ο πρόεδρος της UEFA θα βρίσκεται υποχρεωτικά στην Αθήνα την Τετάρτη λόγω τελικού ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ. Θα σκέφτηκε το ευφυές κυβερνητικό επιτελείο: Δεν τον καλούμε και στο Μαξίμου, τώρα που σφίξανε τα γάλατα; Και ως κερασάκι στην τούρτα φέρνουμε καπάκι τους ιδιοκτήτες των Big4 για φωτογραφίες και κάμερες.
Αλήθεια, μπορεί να βοηθήσει ο πανούργος Σλοβένος δικηγόρος στην αντιμετώπισή της αθλητικής βίας; Όχι! Η ίδια, η UEFA, έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι αυτό το ζήτημα ανήκει στους διεθνείς και τοπικούς οργανισμούς πρόληψης, καταστολής και κυρώσεων. Στην Αστυνομία και στη Δικαιοσύνη.
Η Ευρωπαϊκή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, αλλά και η FIFA, περιορίζονται σε ένα μνημόνιο συνεργασίας με αυτές,τις δύο κρατικές εξουσίες, μέσα,από τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Κομισιόν που υπεγράφη το 2018.
Δεν αποτελεί σύμπτωση η άρνηση Ινφαντίνο να μετάσχει στο επικοινωνιακό σώου της Τετάρτης. Να χαλάσει τις διακοπές του για να έρθει στην Αθήνα; Για ποιον λόγο; Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας γνωρίζει ότι τα,θέματα της αθλητικής βίας και των χειραγωγημσνων αγώνων ανήκουν στη σφαίρα της δικαιοδοσίας, της Europol, της Eurojust και των εθνικών αρχών. Όχι της ποδοσφαιρικής κοινότητας.
Κι αυτό διότι πρόκειται για κοινωνικά ζητήματα. Κατά συνέπεια για εξόχως πολιτικά. Μόνο που στην Ελλάδα όλα αυτά τα αφήνουμε στην τύχη (ή καλύτερα στη "διακριτική παρακολούθηση"). Ακόμα και τις ζωές νέων ανθρώπων.