Οι αρρυθμίες των δικαιοδοτικών οργάνων του ελληνικού ποδοσφαίρου έπαψαν να ξαφνιάζουν τους υπερεθνικούς. Έχουν γίνει ρουτίνα και αποτελούν μόνιμο θέμα συζήτησης στην Ελβετία ως «το ελληνικό πρόβλημα».
Θα περίμενε κανείς να δίδεται προτεραιότητα στο ζήτημα της διαιτησίας. Κι όμως: Τόσο η FIFA, όσο και η UEFA, έχουν εντοπίσει ως δυσεπίλυτο ζήτημα τις τεράστιες καθυστερήσεις των πειθαρχικών αποφάσεων. Παράλληλα ενοχλούνται ιδιαίτερα με το γεγονός ότι οι περισσότερες οικονομικές αντιδικίες του ελληνικού ποδοσφαίρου καταλήγουν είτε στη FIFA είτε στο CΑΣ.
Η δυστοκία της ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τη νομοθεσία. Το 2015 έγινε μια αλλαγή – τομή με την αποκλειστική χρησιμοποίηση τακτικών δικαστών και εν ενεργεία εισαγγελέων.
Εκείνη την εποχή επιβάλλονταν. Όμως τώρα που οι συνθήκες έχουν αλλάξει και πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε τα δικαιοδοτικά όργανα της ΕΠΟ και των Λιγκών να εκδίδουν γρήγορες αποφάσεις.
Οι περισσότεροι τακτικοί δικαστές που υπηρετούν στην ποδοσφαιρική δικαιοσύνη έχουν μεγάλο φόρτο εργασίας στα κανονικά δικαστήρια. Το εντόπισε και ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης. Ήδη συζητείται η ένταξη καθηγητών αθλητικού δικαίου και έμπειρων περί το αθλητικό δίκαιο δικαστών στις επιτροπές της Ομοσπονδίας.
Κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελέσει και τη λύση του προβλήματος; Ασφαλώς και όχι. Από μόνο του δεν δημιουργεί ασφαλή διαδρομή. Χρειάζονται κι άλλες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εδράζονται στις σχέσεις των αθλητικών δικαστών με τους ποδοσφαιρικούς φορείς.
Κερδίζει έδαφος η άποψη ότι τα μέλη των πειθαρχικών επιτροπών πρέπει να πληρώνονται από το κράτος και όχι από την ΕΠΟ. Επίσης να συνεδριάζουν στο φυσικό τους χώρο, στην Ευελπίδων ή στο Εφετείο και όχι στην Ομοσπονδία.
Αυτές οι δύο παράμετροι θα δώσουν τη δυνατότητα απεξάρτησης των αθλητικών δικαστών από διάφορους ποδοσφαιρικούς παράγοντες που νομίζουν ότι μπορούν να επηρεάσουν πρόσωπα και καταστάσεις. Παράλληλα θα εδραιώσουν την πεποίθηση της κοινής γνώμης ότι η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη μπορεί πλέον να εκδίδει αποφάσεις με απόλυτη διαφάνεια και ανεξαρτησία.
Το ζήτημα των γρήγορων ρυθμών απόδοσης δικαιοσύνης δεν είναι ποδοσφαιρικό. Αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Και κυρίως είναι ζήτημα νοοτροπίας, κουλτούρας και αντίληψης. Ακόμη και οι δικαστές πρέπει να πειστούν ότι η νέα εποχή δεν μπορεί να υποδέχεται «βολεψάκηδες».