Ο χρόνος πίσω δεν γυρνά κι αυτό αντιλήφθηκε ο Αρης λίγα δευτερόλεπτα μετά τη λήξη του αγώνα στο «Κλ. Βικελίδης» και την ολοκλήρωση μιας τιτάνιας προσπάθειας η οποία δυστυχώς δεν συνάντησε την ουσία.
Οι «κίτρινοι» προφανώς κατάλαβαν το μέγεθος του λάθους στο οποίο υπέπεσαν στο Τελ Αββ δίνοντας το δικαίωμα στη Μακάμπι να πάρει το ασφαλές (όπως αποδείχθηκε) 2-0 πάνω στο οποίο πάτησε για να προκριθεί. Λάθος σαν αυτό που έκανε χθες ο Γιάκουμπ Μπράμπετς εκεί που η φωτιά είχε ανάψει στο χορτάρι του γηπέδου με τον Αρη να είχε κάνει το ένα από τα δύο βήματα που χρειαζόταν και τη Μακάμπι να θύμιζε ζαλισμένο μποξέρ στο ρινγκ ο οποίος δεν άντεχε άλλα χτύπημα. Κρίμα.
Κρίμα γιατί ο Αρης άξιζε να στείλει το παιχνίδι στην παράταση προχωρώντας σε κατάθεση ψυχής. Δίχως ιδιαίτερες τακτικές προσαρμογές αλλά με κινητήριο δύναμη το συναίσθημα και την ενέργεια που του έδωσαν οι 20.000 και πλέον φίλαθλοί του. Γιατί πήγε το παιχνίδι εκεί που ήθελε κι ενδεχομένως είχε σχεδιάσει, έχοντας ρίξει τη Μακάμπι στα σχοινιά. Φάνηκε όμως και η διαφορά ποιότητας ασχέτως του ότι ο Άντρε Γκρέι εξιλεώθηκε με το τρομερό τακουνάκι στον Ντουκουρέ στο 2-1. Ο Ζάχαβι δεν λάθεψε.
Ο Αρης ολοκληρώνει με άδοξο τρόπο την ευρωπαϊκή πορεία του, όμοιο μ’ αυτόν πριν από τρία χρόνια απέναντι στη Μόλντε όπου και τότε πλήρωσε τα λάθη του πρώτου αγώνα στη Νορβηγία. Προφανώς δεν άξιζε αυτόν τον αποκλεισμό αλλά τον χρόνο πίσω δεν κατάφερε να γυρίσει.
Παρά την απόλυτα επιθετική φιλοσοφία του Χερμάν Μπούργος η οποία του βγήκε στο χορτάρι, ειδικά από τη στιγμή που μπήκε ο Μάνου Γκαρθία στο γήπεδο. Δεν του βγήκαν κάποιες αλλαγές αλλά επί τούτου δεν φταίει. Σίγουρα περίμενε από τους Ματέο Γκαρσία, Καμάτσο να είχαν συμβάλλει στην ενίσχυση της πίεσης. Ο δεύτερος ήταν τσαπατσούλης και ο πρώτος… άφαντος.