Γράφει ο Θάνος Μπούζας
Τζίμας! Τα αγωνιστικά του προσόντα αποκαλύφθηκαν εν μέρει στους φιλάθλους του ΠΑΟΚ στα λίγα λεπτά συμμετοχής του. Ο Ιωνικός μάζεψε τη μπάλα από τα δίχτυα του ενώ στα Γιάννενα παραλίγο να χαρίσει στον ΠΑΟΚ 2 βαθμούς επιπλέον. Μπορεί με δουλειά να φτάσει ψηλά. Χρειάζεται να συνδυάσει δυο χαρακτηριστικά που είναι εντελώς αντιφατικά.
Αυτό της ταπεινοφροσύνης αλλά και του ποδοσφαιρικού φονιά μέσα στο γήπεδο. Τελευταία φορά το είχαμε δει στο πρόσωπο του Κωστίκου. Δεν συγκρίνουμε ούτε παίκτες, ούτε σωματοδομή απλά προοπτικές χαρακτήρα. Δημιουργούμε μια εικόνα στο μέλλον για να χτίσουμε την ελπίδα μας. Ο Τζίμας έδειξε με το χαμόγελό του ότι η ελπίδα που μας δίνουν τα νέα παιδιά δεν χάθηκε με το τραγικό δυστύχημα.
Ότι αν και φέρουμε ευθύνες για ότι συνέβη, διότι συνέβη υπό την ανοχή μας, τα νέα παιδιά δεν θα χάσουν το δρόμο τους. Η πλειοψηφία τους είναι πολύ καλύτερα δομημένη όσο αφορά τον χαρακτήρα τους απ’ ότι ήμασταν εμείς στην ηλικία τους. Την Κυριακή πολλοί από εμάς θεωρούσαν ότι πράττουν ένα είδους προδοσία πηγαίνοντας στο γήπεδο.
Ότι αυτές τις στιγμές δεν πρέπει να διασκεδάζεις αλλά να προβληματίζεσαι. Ακόμη και να αυτοτιμωρείσαι. Κι όμως η αύρα του γηπέδου είναι ζώσα. Μεταβάλλεται ανάλογα με τις συνθήκες και σου αποπνέει άλλου είδους συναισθήματα τα οποία και ριζώνουν αμέσως στην ψυχή σου. Ήταν πολύ περίεργη και απρόσμενη η εναλλαγή τους.
Μόλις περάσαμε το κατώφλι του γηπέδου νιώσαμε ότι εκεί έπρεπε να βρισκόμαστε. Διότι το γήπεδο εκτός από ποδόσφαιρο αποτέλεσε και την πιο αυθόρμητη ειρηνική και μαζί επεμβατική διαδήλωση εναντίον ενός άθλιου κατεστημένου που μπορεί να δολοφονεί με τον τρόπο του αθώες ψυχές. Το χαμόγελο του Τζίμα μας θύμισε τα χαμόγελα όλων αυτών που χάθηκαν.
Ίσως η σύγκριση να μην είναι δόκιμη ή συμβατή. Όμως αυτό μας βγήκε προς τα έξω. Υπάρχουν ακόμη παιδιά που χαμογελάνε. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που νιώσαμε ότι ένα αόρατο δυστοπικό χέρι έσβησε δια παντός με γόμα το χαμόγελο από τα χείλη τους. Ευτυχώς δε συνέβη αυτό το ζωντανό όνειρο. Εμείς θα επιστρέψουμε στη ζωή μας με μια μόνη ελπίδα. Και η ελπίδα δεν έχει να κάνει με το αν θα τιμωρηθούν ή όχι οι ένοχοι αλλά αν εμείς θα κάνουμε επιτέλους κάτι ώστε να συνεχίσουμε να βλέπουμε παιδιά σαν τον Τζίμα να χαμογελάνε αυθόρμητα!