Είναι αλήθεια ότι το «κεκλεισμένων των θυρών» στέρησε το «κάτι παραπάνω» σε συγκεκριμένες ομάδες που διέθεταν ιδιαίτερα σκληρές έδρες, με δεδομένη την αδιαμφισβήτητη λαοφιλία τους. Ανάμεσα σε αυτές και πάνω από όλες ο ΠΑΟΚ, του οποίου οι οπαδοί με το μεγάλο πάθος και τον ανεπανάληπτο τρόπο στήριξης της ομάδας τους, κατάφεραν να υποχρεώσουν όχι μόνο τους πανέλληνες αλλά και τους Ευρωπαίους να υποκλιθούν στο φαινόμενο της θρυλικής έδρας τους.
Δεν πάει πολύς χρόνος που σε διαγωνισμό ευρωπαϊκού επιπέδου ένας σύνδεσμος του δικέφαλου (Θύρα 4) αναδείχθηκε ο κορυφαίος. Σε βάθος χρόνου η Τούμπα με την πυρρακτωμένη οπαδική μάζα να μην διαφέρει σε τίποτε από μία ηφαιστειογεννή λάβα, «διαμόρφωσε» έναν ποδοσφαιρικό θρύλο ο οποίος αποτέλεσε και την αστείρευτη πηγή έμπνευσης και πώρωσης των οπαδών της ομάδας, αλλά και αναφοράς σε παγκόσμιο επίπεδο. Η έδρα που από μόνη της έλεγε και λέει τα πάντα για τις εκατοντάδες χιλιάδες φίλους του συλλόγου.
Ο «ναός» - κατά τους ένθερμους και πιστούς – ήταν πάντοτε ένα από τα ιερά και όσια τους, τα οποία σεβόντουσαν και υπερασπιζόντουσαν. Το δέος που προκαλούσε στους αντιπάλους σαν έδρα η Τούμπα, ήταν ένας λόγος παραπάνω για να νιώθουν αυτό το σεβασμό. Επιστρέφοντας ωστόσο στο σήμερα και επιχειρώντας να προσεγγίσουμε την κατάσταση με την πανδημία να βάζει αμπάρες στα γήπεδα, διαπιστώνουμε ότι οι «έδρες» έχασαν κάπως την «επιρροή τους».
Ιδιαίτερα οι σκληρές. Μερικές όμως από τις τελευταίες διατήρησαν την αύρα τους και οι φιλοξενούμενοι νιώθουν την ίδια πίεση και τον ίδιο φόβο όπως και παλιά. Δυστυχώς ανάμεσα τους αυτή τη στιγμή δεν είναι η έδρα του ΠΑΟΚ. Η θρυλική Τούμπα, η έδρα φόβητρο και δέους έχασε το ειδικό βάρος και την μυθική σχεδόν «επίδραση» της. Κι αυτό αποτυπώνεται στη συμπεριφορά τόσο των γηπεδούχων όσο και των φιλοξενούμενων. Με λίγη προσοχή διακρίνεις εύκολα μια χαλαρότητα και η εικόνα που έρχεται μπροστά σου δείχνει δύο «ξένους». Την ομάδα και την θρυλική έδρα.
Η απουσία δυνατού συναισθήματος και δεσίματος είναι εμφανής. Η αύρα του «ναού» και της συνύπαρξης κάπου χάνονται στην ανίχνευση. Μεγάλη και σοβαρή αλλαγή που όλοι την βλέπουν αλλά και κανείς δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για να αλλάξει κάτι. Και όμως η διαδικασία είναι τόσο απλή και η αποκατάσταση ακόμη πιο εύκολη. Δεν χρειάζεται κόπος για να επιτευχθεί αυτή η πολυτιμότατη επανασύνδεση ομάδας και έδρας. Είναι αλήθεια ότι από τη στιγμή που έφυγε και ο Δημητράκης Πέλκας – γέννημα και θρέμμα του ΠΑΟΚ – λιγόστεψαν εκείνοι που θα μπορούσαν να αναλάβουν μια τέτοια πρωτοβουλία. Από την πλευρά της διοίκησης δεν υπάρχει τέτοια προοπτική.
Αλήθεια τι απομένει; Μόνον ο Ουρουγουανός κόουτς ίσως και ο μεγαλομέτοχος. Ποιος από τους δύο και αν γίνεται και οι δύο μαζί συνεργαζόμενοι να κινηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Χρειάζεται η επανασύνδεση όπως και η προσπάθεια από μέρους όλων να εμπνευστούν, ακόμη και να πορωθούν από ότι σημαντικό εκπέμπει αυτή η θρυλική έδρα. Σε σύνδεση βέβαια και με την αναθέρμανση των κινήτρων και ιδιαίτερα του ΠΑΟΚτσήδικου DNA. Η Τούμπα πρέπει να ξαναγίνει Τούμπα. Αν γίνεται και από αύριο το βράδυ.
ΥΓ: Νέα παράσταση με διανομή σανού δωρεάν. Ο πρωταθλητής μας αποκλείστηκε από την 10η ομάδα στη βαθμολογία του αγγλικού πρωταθλήματος, η οποία και στον επαναληπτικό έκανε αγγαρεία έχοντας απέναντι της μια ομάδα που την είχε αποτελειώσει μέσα στην έδρα της από τον πρώτο γύρο. Αυτή η Άρσεναλ μετριότατη και άνευρη ήταν ίσως ο πιο εύκολος αντίπαλος.
Η μιντιακή κοινότητα (λίγδα) όμως επιχείρησε να την αναβαθμίσει και να την αναγάγει σε μία ομάδα τεράστιου μεγέθους και δυνατοτήτων. Δεν ξέρουμε τι γνώμη σχημάτισε η... αγέλη από τη στιγμή που είδε και τα δύο παιχνίδια. Στο πρώτο να μην υπάρχει θρύλος και στο δεύτερο να μην υπάρχουν οι Εγγλέζοι.
Οι οποίοι σημειωτέον έχασαν παρά το χάλι τους και τέσσερα ανεπανάληπτα τετ α τετ. Εκείνο που λησμόνησαν να μας πουν οι Θαναηλάκηδες είναι πως αυτή η ομάδα που την ανέβασαν στον ουρανό, κάποια άλλη ελληνική ομάδα (ο ΠΑΟΚ) την απέκλεισε όταν κατέκτησε το νταμπλ (κύπελλο και πρωτάθλημα Αγγλίας), και όχι στο μαύρο χάλι που είχε τώρα.