Η καρδιά χτυπούσε σαν τρελή, τα λεπτά κυλούσαν βασανιστικά αργά και η αναμονή για τις τρεις επόμενες σειρές έμοιαζε εξουθενωτική. Σε κάθε εκκίνηση, το μυαλό ζωγράφιζε το χειρότερο σενάριο. Τι θα γινόταν αν κάποια ήταν πιο γρήγορη; Θα έμενε εκτός; Δεν ήρθε η πρόκριση στα 100, δεν θα ερχόταν και στα 200; Γιατί; Τι είχε κάνει λάθος; Τι πήγε στραβά; Το χάος των σκέψεων διέκοψε ένα αεράκι που έφερε στα χέρια το εισιτήριο πρόκρισης. Η θέση στα ημιτελικά της ανήκε.
Στην πρώτη της συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου κέρδισε μέσω των ρεπεσάζ την είσοδο της στην ημιτελική κούρσα των 200μ. Η νεαρή αθλήτρια μίλησε στο Metrosport.gr για το τι τελικά συνέβη στα 100μ και δεν ήρθε η πρόκριση, την αγωνία που είχε στην αναμονή στα ρεπεσάζ και την κούρσα των ημιτελικών των 200μ ενώ παράλληλα, εξέφρασε τον εύλογο προβληματισμό της για τους χρόνους που πήραν την πρόκριση και στις δύο κούρσες.
Επιπλέον, διηγήθηκε την εμπειρία του Παρισιού, τα συν και τα πλην της διαμονής στο Ολυμπιακό Χωριό και αναφέρθηκε στη νέα φίλη που απέκτησε, την Αριάδνη Αδαμοπούλου, και την αγκαλιά της Ολίβιας Φωτοπούλου.
Τι συνέβη στην κούρσα των 100μ;
«Η προετοιμασία στο Αντονί πήγε πολύ καλά και έκανα και ρεκόρ προπόνησης, οπότε περίμενα ένα νέο ατομικό. Το ήθελα. Ένιωθα πολύ καλά αλλά δε μου βγήκε. Ήμουν σωματικά καλά, ξεκίνησα καλά αλλά δεν ξέρω γιατί δε βγήκε. Στεναχωρήθηκα γιατί ήθελα να αποδώσω καλά για εμένα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήθελα να κάνω ρεκόρ».
Ωστόσο, βρέθηκαν στον ημιτελικό αθλήτριες με χειρότερο χρόνο από εσένα…
«Η αλήθεια είναι ότι πέρασαν τέσσερις κοπέλες με χειρότερο χρόνο από εμένα επειδή ήταν σε πιο εύκολη σειρά και είχαν την τρίτη καλύτερη επίδοση. Είναι μια αδικία. Αν είχα την τύχη να βρίσκομαι σε άλλη σειρά, ίσως ήμουν και εγώ στον ημιτελικό. Δηλαδή περνούν όσες έχουν την περισσότερη τύχη; Υπήρχαν άλλες δυο κοπέλες που το έπαθαν αυτό. Η μια είχε 11.13 και δεν πέρασε. Έπαθα σοκ. Αναρωτιόμουν πώς γίνεται να περάσουν στον τελικό αθλήτριες που ήταν συγκριτικά με εμάς τις τρεις πιο αργές. Δηλαδή πέρασε εκείνη με το 11.30 και όχι εκείνη με το 11.13. Τι ημιτελικός είναι αυτός; Δεν είναι οι πιο γρήγορες. Θα έπρεπε να περνούν οι καλύτεροι χρόνοι, όπως έγινε και στο Ευρωπαϊκό. Νομίζω θα ήταν πιο δίκαιο».
Αγωνίστηκες στο ρεπεσάζ των 200μ, τι γεύση σου άφησε; Βλέποντας την κούρσα ένιωσα ότι σε «άδειασε»…
«Από τη μια, το ρεπεσάζ είναι πολύ καλό γιατί δίνει την ευκαιρία ακόμη και στην τελευταία να τρέξει άλλη μια κούρσα. Κάποιες αθλήτριες με λιγότερη εμπειρία, το χρειάζονται και έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν και να ζήσουν όλη την εμπειρία ακόμη μια φορά. Από την άλλη, εγώ κουράστηκα, δεν είχα δυνάμεις. Καθόλου δυνάμεις. Στον ημιτελικό ήθελα να κάνω ατομικό ρεκόρ που αν δεν είχα κάνει την πρωινή κούρσα, ίσως και να έβγαινε. Ένιωθα καλά αλλά μετά το ρεπεσάζ, άδειασα».
Και πάλι είχαμε πρόκριση αθλήτριας με χειρότερο χρόνο από εσένα…
«Νιώθω άτυχη με τις σειρές που κληρώθηκα. Στη σειρά μου βγήκα τέταρτη και πέρασα με τον καλύτερο χρόνο γιατί είχα 22.99. Στην τελευταία κούρσα η πρώτη βγήκε με 23.08».
Ποια τα συναισθήματα σου την ώρα που περίμενες να μάθεις αν θα βρισκόσουν στο ρεπεσάζ;
«Είναι το χειρότερο συναίσθημα. Σκεφτόμουν όλα τα κακά εκείνη την ώρα (γέλια). Είναι πολύ αγχωτικό. Αγχώθηκα περισσότερο και από τον αγώνα. Έτρεχα στην πρώτη σειρά και περίμενα τις επόμενες σειρές».
Στο τέλος παρακολουθήσαμε την αγκαλιά σου με την Ολίβια Φωτοπούλου. Ποια η σχέση σας;
«Η Ολίβια είναι ψυχούλα. Όπως και στη Ρώμη, έτσι και στο Παρίσι, με αγκάλιασε και μου έλεγε δεν πειράζει, προχωράμε μετά τα 100. Θα πάμε καλύτερα στα 200. Θα προκριθούμε εκεί. Ήταν μια όμορφη στιγμή. Τρέχουμε μαζί σε όλους τους αγώνες, έχουμε πολύ καλές σχέσεις».
Τι σου είπε η προπονήτρια σου μετά το τέλος των προσπαθειών σου;
«Κάναμε μια αγκαλιά και μου είπε ότι με αγαπά».
Έχεις παραδεχθεί ότι αγχώνεσαι. Πώς διαχειρίστηκες το άγχος σου;
«Αγχωνόμουν περισσότερο στο ζέσταμα πριν τον αγώνα. Δεν μου είχε συμβεί σε άλλους αγώνες. Φόρεσα ακουστικά και άκουγα μουσική. Με βοήθησε να χαλαρώσω».
Τι κρατάς από την πρώτη παρουσία σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Είμαι ικανοποιημένη γιατί πέρασα στον ημιτελικό. Είχα βάλει στόχο να περάσω ημιτελικό. Είναι λίγο περίεργο γιατί είμαι ικανοποιημένη που πέρασα στον ημιτελικό αλλά δεν είμαι ευχαριστημένη που δεν έκανα ρεκόρ».
Τι εντύπωση σου άφησε η διαμονή στο Ολυμπιακό Χωριό;
«Στο Ολυμπιακό Χωριό ήταν σα πανηγύρι (γέλια). Υπήρχαν θετικά και αρνητικά. Οι εγκαταστάσεις ήταν τέλειες. Τα κρεβάτια με το χαρτόνι ήταν πολύ καλά. Δεν είχα κάποιο πρόβλημα. Είχε τα πάντα. Εκεί βρίσκονται αθλητές από όλο τον κόσμο, οπότε μπορείς να μιλήσεις μαζί τους και να ανταλλάξεις pin. Όμως, το εστιατόριο ήταν μακριά και έπρεπε να περιμένεις κάθε φορά που ήθελες να φας. Για όλη τη διαδικασία χρειαζόσουν περίπου 1.5 ώρα και αυτό είναι πρόβλημα γιατί μειωνόταν ο χρόνος ξεκούρασης. Είχε τα πάντα από φαγητό αλλά δεν ήταν και τόσο νόστιμα. Είχε «σπιτάκια» που έδιναν κρουασάν, καφέ, κόκα κόλα, μπέργκερ. Πρέπει να είσαι πολύ συγκρατημένος για να μη δοκιμάσεις (γέλια)».
Ποια ήταν η αφορμή για να μιλήσετε πρώτη φορά με την Αριάδνη;
«Με την Αριάδνη ήμασταν μαζί και στο Ευρωπαϊκό της Ρώμης. Δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα εκεί και μιλήσαμε όταν χρειάστηκα μια μελατονίνη. Αυτό ήταν η αφορμή για να αρχίσουμε να λέμε τα τυπικά. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήρθαμε πιο κοντά, κάναμε αστεία, γελούσαμε όλη την ώρα, δέσαμε. Απορώ τι κάνει χωρίς εμένα (γέλια)».
Η παρουσία του κόσμου στις κερκίδες σε επηρέασε;
«Ήταν κάτι πολύ ωραίο αλλά πρέπει να έχεις εμπειρία. Πέρυσι στη Βουδαπέστη έτρεξα με τόσο κόσμο και η δεύτερη φορά ήταν τώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν μαγική η ατμόσφαιρα στο γήπεδο όταν μπαίνεις αλλά δεν με βοηθάει να συγκεντρωθώ τόσο την ώρα της εκκίνησης. Γίνεται χαμός. Χάνομαι μέσα στο στάδιο. Ειδικά όταν είμαι στην εκκίνηση και το κοινό ζητωκραυγάζει για μια καλή επίδοση άλλου αθλητή που γίνεται σε άλλο αγώνισμα παράλληλα, αποσυντονίζομαι ακόμη περισσότερο. Θα το δουλέψω, όμως, για να μπορώ να το διαχειριστώ».