Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή
Χαμογελαστή, ειλικρινής, ντροπαλή. Αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αν κάποιος μου ζητούσε να χαρακτηρίσω την Ελίνα Τζένγκο. Η νεαρή Ελληνίδα πρωταθλήτρια στο ακόντιο μίλησε στο Metrosport.gr σε μια απολαυστική συνέντευξη. Κουβεντιάσαμε για τους τελευταίους αγώνες πριν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου, το Ορεγκον και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο Καυτανζόγλειο, την γύρισα πίσω στις αναμνήσεις της από το Ναϊρόμπι και το Μπουένος Αϊρες και θυμήθηκε την δηλητηρίαση που έπαθε αλλά και τον τρόπο που κατάλαβε πως προκρίθηκε στην Ολυμπιάδα Νέων.
H Ελίνα Τζένγκο αναφέρθηκε στο πότε και πως ξεκίνησε τον ακοντισμό, σχολίασε την σχέση της με τον προπονητή της, εξήρε τις προσπάθειες της οικογένειάς της για να έχει τα πάντα ενώ δεν μάσησε τα λόγια της για τις εγκαταστάσεις στην Καλλικράτεια Χαλκιδικής όπου προπονείται. Ξεχώρισε την επίδοσή της στην Οστράβα καθώς την ανέβασε επίπεδο, παραδέχθηκε πως δυσκολεύεται να συνδυάσει πρωταθλητισμό και Πανεπιστήμιο, τόνισε πως η Πολιτεία δεν ασχολείται με τους αθλητές στίβου και θυμήθηκε την κοροϊδία όταν επέστρεφε από την Ολυμπιάδα Νέων στην Αργεντινή ενώ μας είπε τι θα ήθελε να έχει πετύχει όταν σταματήσει τον αθλητισμό.
-Γεια σου Ελίνα. Πως αισθάνεσαι μετά την 2η θέση (61.66μ.) στο Μίτινγκ της Ουγγαρίας και 5η (61.72μ.) στο Diamond League της Πολωνίας; Ετοιμη για το Ευρωπαϊκό;
«Είμαι πολύ ικανοποιημένη με τις επιδόσεις μου, γιατί δεν είχα δείξει σταθερότητα την φετινή χρονιά, είχα σκαμπανεβάσματα και οφείλεται στην τεχνική. Με βοήθησαν πολύ οι δύο αγώνες να ξεμπλοκάρω, είμαι έτοιμη για το Μόναχο. Υπήρχε χρόνος να ξεκουραστώ και να προετοιμαστώ».
-Πριν μερικές εβδομάδες στο Ορεγκον δεν κατάφερες να μπεις στον τελικό του ακοντίου (57,00μ). Πως ένιωσες εκεί;
«Δεν μου άφησε καλή γεύση το Ορεγκον, αλλά ήταν τρελή εμπειρία. Ήταν μεγάλο κατόρθωμα που κατάφερα να φτάσω σε τέτοιο επίπεδο, ήμασταν πιο νωρίς στις ΗΠΑ, θα προετοιμαζόμασταν. Τελικά ότι έκατσα τόσο πολύ με πίεσε, αυτός ο μήνας, Μου βγήκε στον αγώνα. Μπήκα θολωμένη, έβαζα μόνο δύναμη, με πολλούς αγώνες ξεμπλοκάρεις».
-Ο πρώτος στόχος στο Μόναχο; Να μπεις στον τελικό και στη συνέχεια να διεκδικήσεις ό,τι καλύτερο μπορείς;
«Κάθε φορά λέω άλλα και γίνονται άλλα (σ.σ. γέλια). Θέλω να ευχαριστηθώ τον αγώνα και ας βγω και τελευταία. Με πειράζει όταν ρίχνω τα μέτρα αλλά τα ρίχνω χάλια. Θέλω να φτάσω στον τελικό και να πάρω μετάλλιο, ποιος αθλητής δεν θα το ήθελε».
«Στην Κένυα έπαθα δηλητηρίαση, ένας δημοσιογράφος μου έδωσε χαρτομάντηλο και μου είπε πως πάω στην Ολυμπιάδα»
-Τον Ιούνιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στη Θεσσαλονίκη χρειάστηκες μια καλή βολή στον τελικό στα 59,95μ. (σ.σ. έκανε και τις υπόλοιπες) για να πάρεις το χρυσό για 3η συνεχόμενη φορά. Το περίμενες ότι θα γίνει τόσο εύκολα;
«Δεν το σκέφτηκα ποτέ. Γενικά ποτέ δεν σκέφτομαι τις άλλες επιδόσεις των κοριτσιών, γιατί δεν είμαι ρομπότ. Ημουν συγκεντρωμένη να πετύχω τον στόχο μου και τα κατάφερα».
-Το 2021 στο Ναϊρόμπι έκανες βολή στα 59,60μ. και πήρες το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κ20. Ησουν ευχαριστημένη ή ήθελες κάτι καλύτερο;
«Στην Κένυα έπαθα δηλητηρίαση μία μέρα πριν τον αγώνα, έπιασε μεγάλο μπουρίνι, μας σταμάτησαν μία ώρα τον αγώνα. Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ, δεν έφταιγε μόνο αυτό γιατί το 59,60μ. το έριξα στην τελευταία βολή. Μάλλον δεν έκανα κάτι καλό τεχνικά. Ηξερα ότι μπορούσα να πάρω το χρυσό, δεν μου βγήκε, αλλά προφανώς είμαι ευχαριστημένη και χαρούμενη γιατί πήρα μετάλλιο. Σε τέτοια διοργάνωση ό,τι επίδοση και να κάνεις πρέπει να είσαι ευχαριστημένος με το μετάλλιο».
-Την ίδια χρονιά (νωρίτερα) είχες πάρει το χρυσό στο Ταλίν στο Ευρωπαϊκό Κ20. Πως το έζησες;
«Απίστευτη χαρά ένιωσα, είναι ένα χρυσό μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, σε προηγούμενα ευρωπαϊκά δεν είχα πάρει κάτι και ήταν τρομερή η χαρά μου. Το ευχαριστήθηκα πολύ. Ένιωθα τέλεια. Μου έδωσε αυτοπεποίθηση και άλλαξε ο τρόπος σκέψης για το πως θέλω να αγωνίζομαι στο μέλλον».
-Νωρίτερα (2018) πήρες χρυσό μετάλλιο στην Ολυμπιάδα Νέων. Ηταν το πρώτο διεθνές μετάλλιό σου; Ηταν ο προάγγελος του τι θα ακολουθήσει με τις επιτυχίες σου;
«Για να πάμε στην Ολυμπιάδα, έπρεπε στο Ευρωπαϊκό Κ18 (στην Ουγγαρία) νωρίτερα να πάμε στην 7άδα, και εγώ βγήκα 7η . Θα σου πω μια ιστορία που δεν είχα ξαναμοιραστεί. Eίχα ρίξει πολύ χάλια, έτσι όπως περπατούσα και έκλαιγα, ήρθε και μου έδωσε ένας ξένος δημοσιογράφος ένα χαρτομάντηλο και μου είπε πως βγήκα 7η , και πως θα τα καταφέρω στην Ολυμπιάδα. Εγώ νόμιζα πως είχα βγει 8η, άρχισα να χοροπηδάω από τη χαρά μου και πήγα στην Ολυμπιάδα πολύ αποφασισμένη.
Στην πρώτη βολή στην Ολυμπιάδα έριξα 62μ. και βγήκε άκυρη, αλλά ήμουν τόσο καλά που είπα στον κόουτς μην αγχώνεσαι θα το κάνω στην επόμενη. Το διαχειρίστηκα σωστά, δεν αγχώθηκα και δεν μπλόκαρα, όταν βγάζεις πρώτη βολή άκυρη τότε πολλές φορές αγχώνεσαι. Εριξα 63,34μ., έκανα ολυμπιακό ρεκόρ στην κατηγορία Κ18. Συμψηφίστηκαν δύο βολές και ήμουν πάνω από τις υπόλοιπες. Ηταν σαν Ολυμπιάδα κανονική, πήγαμε σε ένα ολυμπιακό χωριό. Ηταν πολύ ωραία εμπειρία».
-Νιώθεις πως σκαλί σκαλί πηγαίνεις προς ολοένα και μεγαλύτερες επιτυχίες; Από το μετάλλιο στην Ολυμπιάδα Κ18, στα μετάλλια Ευρωπαϊκού και Παγκοσμίου Κ20 και τώρα μπροστά σου το Ευρωπαϊκό Ανδρών/Γυναικών.
«Όλα αυτά τα μετάλλια που ήρθαν στις μικρές ηλικίες με έκαναν «αχάριστη» γιατί έβλεπα πως μπορούσα να κοντράρω γυναίκες και έχω απαιτήσεις πολλές από τον εαυτό σου. Βιάζομαι πολύ ενώ είμαι 20 ετών, γιατί μπορεί να βγω 5η ή 6η που είναι καλή επίδοση για την κατηγορία Γυναικών αλλά εγώ έχω απαιτήσεις από μένα. Αν μου έρθει μετάλλιο θα προσπαθήσω να το πάρω».
«Η επίδοση στην Οστράβα με ανέβασε επίπεδο, ξεχωριστή η Ολυμπιάδα Νέων στην Αργεντινή»
-Μακροπρόθεσμος στόχος; Οι Ολυμπιακοί του Παρισιού;
«Δεν σκέφτομαι τόσο μακριά, αλλά πρέπει να γίνει η προετοιμασία. Και για το Τόκιο έκανα προετοιμασία, έριχνα 60 μέτρα και πάνω και ήθελα να πάω, αλλά τους ακύρωσαν τους Ολυμπιακούς στο 2020. Μας έβγαλαν άκυρους τους αγώνες που κάναμε, θα πήγαινα μέσω ράνκινγκ, αλλά δεν έριξα το 2021 και δεν πήγα στους Ολυμπιακούς».
-Ποια διάκρισή σου είναι η σημαντικότερη για σένα;
«Το 65,40μ. στην Οστράβα. Ηταν μία επίδοση που με έβαλε μέσα στα μεγάλα μίτινγκ, στις μεγάλες διοργανώσεις, οπότε ανέβηκα επίπεδο».
-Ποιο ταξίδι με τον στίβο είναι αυτό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
«Θέλει θυσίες ο πρωταθλητισμός αλλά σου προσφέρει άλλα που δεν σου προσφέρει άλλο τίποτα, όπως τα ταξίδια. Η Αργεντινή είναι ένα ξεχωριστό ταξίδι, ήμασταν ένα μήνα εκεί, μεγάλη πτήση, τόσες ώρες ταξίδι, ήταν πολύ διαφορετικό από τα άλλα. Τρώγαμε μαζί με την αποστολή, ήταν το πρώτο διεθνές μετάλλιο μετά το Μαρόκο στη γυμνασιάδα, ήταν πολύ όμορφα. Εντάξει στο Ορεγκον είχε τρομερές εγκαταστάσεις, αλλά μετά τους αγώνες ήθελα να γυρίσω».
-Με βάση τις επιδόσεις σου θα σκεφτόσουν να πας στην Αμερική αν έρθει μια υποτροφία;
«Είναι μια νέα ζωή, δεν πρόκειται να το ρισκάρω γιατί τα πάω πολύ καλά. Θέλει μήνες να προσαρμοστείς. Δεν έχω κάτι τέτοιο στο μυαλό αν και έχουν έρθει προτάσεις από Πανεπιστήμια στις ΗΠΑ».
-Ποιον αγώνα θα ήθελες να επαναλάβεις;
«Στο Diamond League στην Πολωνία, δεν έκανα ρεκόρ, αλλά ήμουν σταθερή, είχα 4-5 βολές πάνω από 60 μέτρα. Τον ευχαριστήθηκα πιο πολύ από όλους, ήμουν συγκεντρωμένη και όταν είσαι έτσι σταθερά θα σου βγει στη βολή».
-Ποιο είναι το όνειρό σου στον ακοντισμό;
«Να φτάσω ψηλά, γι’ αυτό δουλεύω και γι’ αυτό προπονούμαι κάθε μέρα. Να είμαι υγιής και να το ευχαριστιέμαι».
«Κάνω προπόνηση σε ένα χωράφι στην Καλλικράτεια, με πήρε από το χέρι ο κόουτς»
-Πότε και πως ξεκίνησες τον στίβο;
«Ημουν 4η δημοτικού, οι αδερφές μου πήγαιναν εδώ στην Καλλικράτεια. Από την ζήλεια μου ήθελα να πάω και εγώ. Μία μέρα είχαν αγώνες, ο προπονητής πήρε τηλέφωνο και είπε να με φέρουν να τρέξω. Ετρεξα 50 μέτρα, μου άρεσε και έτσι έμεινα στον στίβο».
-Πως επέλεξες τον ακοντισμό;
«Πέρασαν αρκετά χρόνια, έκανα πολλά αγωνίσματα, σύνθετα, εμπόδια. Eβλεπε ο κόουτς πως το χέρι μου είναι καλό και μου πρότεινε το ακόντιο και το αρχίσαμε σε ηλικία 14-15 ετών».
-Πως είναι οι εγκαταστάσεις στην Καλλικράτεια; Είναι οι κατάλληλες για να προπονηθείς;
«Είναι χάλια, δεν έχουμε τίποτα. Εχω βαρεθεί να τα λέω (σ.σ. γέλια). Δεν αλλάζει τίποτα ποτέ. Μας έχουν πει πως θα προχωρήσει ένα πρόγραμμα για ένα γήπεδο ρίψεων στην Ηράκλεια. Κάνουμε προπόνηση σε ένα χωράφι, από τη μία έχει γκρεμό από την άλλη έχει κτίρια. Τώρα έχουν ανέβει τα χόρτα, ταρτάν δεν έχει. Οι δυσκολίες σε κάνουν να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα, να δουλεύεις πιο σκληρά, πρέπει να ανέβεις στο επόμενο επίπεδο».
-Στην Χαλκιδική, πολύς κόσμος υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ. Υποστηρίζεις και εσύ; Βλέπεις αγώνες;
«Υποστηρίζουν κι άλλες ομάδες στην Καλλικράτεια, αλλά ΠΑΟΚάρα νούμερο 1. Εγώ από τον μπαμπά υποστηρίζω τον ΠΑΟΚ, παρακολουθεί τους αγώνες, έχει μείνει αυτό και σε μένα. Άμα βλέπει ο μπαμπάς αγώνα, μπορεί να κάτσω και να δω κάποιον αγώνα».
-Σκέφτηκες ποτέ να μετακομίσεις στη Θεσσαλονίκη για να προπονείσαι στο Καυτανζόγλειο;
«Το σκέφτηκα προφανώς, όμως ο προπονητής μου είναι εδώ, δεν ξέρω αν θα βολέψει το πρόγραμμα να συμβεί. Ας μας κάνουν τα γήπεδα εδώ, προς το παρόν περιμένουμε».
-Πως είναι η σχέση σου με τον προπονητή σου, Γιώργο Μποτσκαριώβ;
«Είμαστε πολύ δεμένοι, έχουμε μεγαλώσει μαζί, ο κόουτς είναι πολύ νέος. Είμαστε αγαπημένοι με όλη την ομάδα, με όλα τα παιδιά. Μαζί έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, αυτός με έφτασε μέχρι εδώ, αγαπάει αυτό που κάνει. Αφιερώνει πολύ χρόνο σε εμάς και σε όλο το έργο του πρωταθλητισμού. Με πήρε από το χέρι».
«Οι γονείς μου μου προσέφεραν τα πάντα, η Πολιτεία μας κορόιδεψε στην Ολυμπιάδα Νέων»
-Μαζί με τον αθλητισμό σπουδάζεις και στα ΤΕΦΑΑ. Πως καταφέρνεις να τα συνδυάζεις με τις διπλές προπονήσεις;
«Δεν τα καταφέρνω τόσο καλά (σ.σ. γέλια). Οι καθηγητές με καταλαβαίνουν, είναι επιεικείς, μας βοηθάνε στα πρακτικά μαθήματα αν δεν μπορούμε να πάμε λόγω προπόνησης. Δεν βιάζομαι με τη σχολή, θα προσπαθήσω να την τελειώσω στα 4 χρόνια αλλά είναι απαιτητικό πρόγραμμα. Τώρα μπαίνω δεύτερο έτος, θα ήμουν τρίτο αλλά επειδή ήταν ολυμπιακή χρονιά το πάγωσα».
-Η οικογένειά σου πόσο σε βοήθησε να αφοσιωθείς στον αθλητισμό;
«Πάρα πολύ. Με στηρίζουν πάρα πολύ όλοι. Δέχονται πολλές φορές τα νεύρα μου, όταν είμαι ταλαιπωρημένη, θυμωμένη, με καταλαβαίνουν απόλυτα. Εχω κάνει τη μαμά μου μασέρ, ψυχολόγο. Ήταν πολύ δύσκολα, ο πρωταθλητισμός έχει πολλά έξοδα, πλέον τα καταφέρνω».
-Τι θέλεις να κάνεις για εκείνους, για όλη την στήριξη που σου παρείχαν;
«Οι γονείς μου δεν θέλουν τίποτα άλλο πέρα από την περηφάνεια, με σκουντάνε να το συνεχίσω όλο αυτό. Τα υλικά αγαθά δεν θα αλλάξουν κάτι, ο μπαμπάς μου οικοδόμος, η μαμά μου καθαρίστρια. Θα ήθελα να τους προσφέρω να μην εργάζονται, να ξεκουραστούν γιατί μεγαλώνουν. Ήταν δύσκολο να με στηρίξουν τόσα χρόνια, μου πρόσφεραν τα πάντα αν και εκείνοι ένιωθαν πως δεν προσέφεραν πολλά».
-Η Πολιτεία ασχολείται καθόλου μαζί σας;
«Ποια Πολιτεία; Όταν κέρδισα στην Ολυμπιάδα Νέων ήρθαν στο αεροδρόμιο και μας είπαν θα πάρουμε τα μισά χρήματα από την κανονική Ολυμπιάδα. Μπροστά στις κάμερες αυτά έτσι; Δεν πήραμε ποτέ ούτε ένα ευρώ. Είναι ντροπή που κορόιδεψαν μικρά παιδιά. Πως στηρίζει η Πολιτεία; Γιατί έχει γήπεδα; Όταν έρχονται οι επιδόσεις τότε έρχονται όλο για τις φωτογραφίες. Βρείτε μας εσείς χορηγίες, γιατί πρέπει να ψάχνουμε μόνοι μας; Γιατί πρέπει να φτάσει κάποιος αθλητής πρώτα ψηλά και μετά να σου δώσουν χρήματα; Τότε θα τα βρεις από αλλού, σημασία έχει να σε βοηθήσουν όταν ανεβαίνεις τότε που το χρειάζεσαι».
-Όταν σταματήσεις τον ακοντισμό, τι θα ήθελες να έχεις πετύχει;
«Να φτάσω σε ένα σημείο που θα νιώθω ικανοποιημένη, να λέω πως τα έδωσα όλα, να έχω μετάλλια, να έχω συμμετοχή σε Ολυμπιάδες, να έχω κάνει τρελές επιδόσεις, να έχω γράψει ιστορία ως αθλήτρια. Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει. Ο πρωταθλητισμός είναι δύσκολος, οπότε πρώτα να έχω την υγεία μου και όπου φτάσω».