ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΧΑΡΙΖΑΚΛΗ
Το παράπονο πολλών ανθρώπων που ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο, είτε μιλάμε για ποδοσφαιριστές είτε για προπονητές είτε για φιλάθλους, είναι πως δεν ασχολούμαστε με τις ακαδημίες. Το συμπέρασμα αυτό αφορά όλες τις ομάδες, αν και κάποιες εξ αυτών διαχρονικά έχουν βγάλει εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές από τα σπλάχνα τους. Το πρόβλημα φυσικά είναι πως στην Ελλάδα και κατ΄επέκταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει οργάνωση.
Το Metrosport.gr μίλησε με έναν πρώην ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, τον Αρη Ελευθερίου, που έγινε επαγγελματίας το 2008 και ήταν στο ρόστερ της χρονιάς 2008-2009 αλλά δεν κατάφερε να αγωνιστεί με την φανέλα της πρώτης ομάδας. Ο Ελευθερίου πήρε το πρωτάθλημα την σεζόν 2006-2007 με την Κ20 του Δικεφάλου, έχοντας συμπαίκτες μεταξύ άλλων τους Αθανασιάδη, Τσουκαλά, Κουτζαβασίλη. Ο 30χρονος πρώην ποδοσφαιριστής του Δικεφάλου βρίσκεται στην Σουηδία και ακολουθεί καριέρα προπονητή, αυτή τη στιγμή είναι πρώτος προπονητής στην Κ14 της Τζουγκάρντεν. Ο Ελευθερίου μας μίλησε για την εποχή που ήταν στον ΠΑΟΚ, για το τι έφταιξε και δεν μπόρεσε να αγωνιστεί με την πρώτη ομάδα, σχολίασε την απόφασή του να μετακομίσει στην Βόρεια Ευρώπη, αποθέωσε την οργάνωση των Σουηδών ενώ σύγκρινε τα δεδομένα στις ακαδημίες μεταξύ Τζουγκάρντεν και ΠΑΟΚ.
-Καλησπέρα Αρη. Πες μου αρχικά τι κάνεις αυτή τη στιγμή στη ζωή σου.
«Είναι η πέμπτη μου χρονιά στην Σουηδία, είμαι καθηγητής φυσικής αγωγής και αθλητικής φυσιολογίας σε γυμνάσιο, ενώ είμαι και προπονητής στην Κ14 στην Τζουγκάρντεν. Είναι πολύ καλά τα πράγματα εδώ. Εχω το δίπλωμα UEFA Β, η ομάδα μου κάλυψε τα έξοδα για το πάρω και με βοηθάει και μπορεί να συνεχίσω σε μεγαλύτερα διπλώματα».
-Πως αποφάσισες να σταματήσεις το ποδόσφαιρο σε μικρή ηλικία και να γίνεις προπονητής; Σπούδασες κάτι στη Σουηδία; Εκτός από την προπονητική ασχολείσαι με κάτι άλλο στην Στοκχόλμη;
«Εχει δύο χρόνια που σταμάτησα να παίζω επαγγελματικά, έπαιξα εδώ σε κάποιες ομάδες σε μικρότερες κατηγορίες. Εκανα προπονήσεις με μία ομάδα, έπαιζα ερασιτεχνικά. Εβλεπα από όταν ήμουν στην Ελλάδα ότι στους προπονητές λείπουν πράγματα και εγώ ήθελα να το ακολουθήσω ως επάγγελμα. Οταν ήμουν στην Ελλάδα δεν υπήρχε τακτική, πάντα είχα την άποψή μου σαν παίκτης, δεν γίνεται να είσαι στην Κ20 του ΠΑΟΚ και να μην υπάρχει τακτική. Ο Σάντος ήταν ο μοναδικός προπονητής που ασχολιόταν με την τακτική. Στην Σουηδία υπάρχει μεγάλη οργάνωση. Υπάρχει συνεργασία με ομάδες της Αγγλίας για αυτό πηγαίνουν παίκτες και προπονητές εκεί. Σε θέμα οργάνωσης είναι επαγγελματίες γι΄αυτό αρχίζει και ανεβαίνει το σουηδικό ποδόσφαιρο. Ηθελα να βγάλω το δικό μου στυλ ποδοσφαίρου, εγώ το μόνο που θέλω από τους παίκτες που προπονώ είναι να τους μάθω να παίζουν σωστό ποδόσφαιρο».
Ο Αρης Ελευθερίου δίνει οδηγίες στους νεαρούς ποδοσφαιριστές του
-Πως πήρες την απόφαση να μεταναστεύσεις στην Σουηδία. Πως είναι η ζωή στην Στοκχόλμη; Σου λείπει η Θεσσαλονίκη που μεγάλωσες και τα Γρεβενά που είναι ο τόπος καταγωγής σου;
«Δεν υπήρχε δουλειά στην Ελλάδα, σπούδασα στα ΤΕΦΑΑ, η απόφαση για μετανέστευση στη Σουηδία ήρθε λόγω οικονομικής κρίσης. Εχω συγγενείς στην Σουηδία, σκεφτόμουν και την Ελβετία αλλά τελικά ήρθα εδώ. Αναγνωρίστηκε το πτυχίο μου από την Ελλάδα για να μπορώ να διδάξω σε σχολείο, έκανα και μεταπτυχιακό πάνω στην αθλητική φυσιολογία. Φυσικά έπρεπε να μάθω σουηδικά για να πάρω την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Είναι πολύ ωραία η ζωή στην Στοκχόλμη, το επίπεδο ζωής είναι πολύ υψηλό, ίσως παραπλήσιο είναι στην Ζυρίχη στην Ελβετία που πήγα για διακοπές. Υπάρχουν χρήματα σαν χώρα, η καθαριότητα στους δρόμους είναι τρομερή, είναι ήρεμη η ζωή, χωρίς άγχος, δεν έχει την μουντάδα που έχει η Γερμανία, έχει ή χιόνι ή ήλιο με κρύο. Εμένα προσωπικά δεν με απασχολεί ο καιρός, έχω συνηθίσει να νυχτώνει από νωρίς από όταν ζούσα στα Γρεβενά. Από τέλη Νοεμβρίου μέχρι τέλη Φλεβάρη είναι λίγο δύσκολα γιατί νυχτώνει νωρίς, από Απρίλιο και μετά είναι πολύ ωραία μέχρι αρχές Οκτώβρη».
-Το 2007 ήσουν μέλος της πρωταθλήτριας ομάδας Κ20 του ΠΑΟΚ, μαζί με Κλάους, Τσουκαλά, Κουρδάκη, Διαμαντόπουλο, Κουτζαβασίλη και άλλους. Τι θυμάσαι από εκείνη την εμπειρία;
«Ηταν πολύ καλή εμπειρία, πήραμε το πρωτάθλημα, τουλάχιστον δέκα από αυτούς τους παίκτες μπορούσαν να παίξουν στην πρώτη κατηγορία, κάποιοι έπαιξαν κιόλας, υπήρχε πολύ ταλέντο. Ημασταν τρία χρόνια μαζί, γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον, εκτός από 2-3 παίκτες όμως ο ΠΑΟΚ δεν εκμεταλλεύτηκε τους περισσότερους παίκτες. Ηταν πολλά τα θετικά, κρατάω επαφή με πολλά παιδιά. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές με την τωρινή Κ19, εμείς παίζαμε και κόντρα σε παίκτες πρώτης ομάδας από άλλες ομάδες που δεν έπαιζαν, είχαμε παίξει και φιλικό (2-2) με την Εθνική Νέων με Μήτρογλου, Νίνη, Παπασταθόπουλο. Εγώ δεν είχα παίξει σε εκείνο το φιλικό, έδινα πανελλήνιες».
-Στο 7-2 επί του ΟΦΗ στις 6/5/2007 πανηγυρίσατε τον τίτλο. Παρόλο που δεν αγωνίστηκες σε εκείνο το παιχνίδι, 2.000 οπαδοί σας αποθέωσαν; Πως ένιωσες που ήρθε τόσος κόσμος στην Τούμπα για την Κ20;
«Ηταν σημαντικό, γενικά όταν παίζαμε στην Τούμπα ερχόταν κόσμος να μας υποστηρίξει, σε τέτοια ηλικία που το όνειρό σου είναι να παίζεις ποδόσφαιρο να ακούγεται το γήπεδο σε ανεβάζει. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου, όταν πάω σε γήπεδα να δω αγώνες στο εξωτερικό το νιώθω και θυμάμαι πως ένιωθα τότε. Εγώ τέτοιους ήχους άκουσα στην Τούμπα. Εκείνη τη χρονιά πήραμε το πρωτάθλημα λόγω του ταλέντου των παιδιών, δεν υπήρχε τακτική».
-Το γεγονός πως εσείς μένατε στις εγκαταστάσεις του Μακεδονικού, κάνατε εκεί δίπλα προπόνηση και πηγαίνατε όλοι μαζί σχολείο, έπαιξε ρόλο στο δέσιμό σας ως ομάδα;
«Φυσικά, με κάποια παιδιά πηγαίναμε μαζί σχολείο και είχαμε πιο στενές επαφές. Φτιάχτηκε το σύνολο και ήταν σημαντικό. Σημασία όμως έχει να δώσεις και κίνητρο στους ποδοσφαιριστές».
«Εχω παράπονο που δεν με άφησαν να πάω προετοιμασία με τον Σάντος»
-Μετά υπέγραψες επαγγελματικό συμβόλαιο με τον Δικέφαλο αλλά δεν κατάφερες να αγωνιστείς ποτέ με την πρώτη ομάδα. Μπορείς να μας εξηγήσεις γιατί συνέβη αυτό;
«Την τελευταία μου χρονιά είχα πάνω από 25 συμμετοχές στο πρωτάθλημα με την Κ20, όταν είχα ήδη περάσει στο Πανεπιστήμιο. Το μεγάλο μου παράπονο ήταν που δεν με άφησαν να πάω στην προετοιμασία, ήταν προπονητής ο Σάντος, εγώ ήθελα να κάτσω επαγγελματίας στην δεύτερη ομάδα, αλλά με έστειλαν δανεικό στην Ενωση Θράκης. Ήταν καθαρά θέμα λειτουργικότητας και διαχείρισης της Κ20. Εγώ πιστεύω πως αν πήγαινα στην προετοιμασία θα έπαιζα στην πρώτη ομάδα».
- Τι έφταιξε και δεν συνέχισες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο;
«Πήγα στα Μουδανιά για μισή χρονιά, είχα προπονητή τον Καπετανόπουλο, έκανα καλή χρονιά αλλά δεν πήρα την ευκαιρία να παίξω στην μεγάλη ομάδα. Μετά τελείωσε το συμβόλαιό μου. Στην Ελλάδα πρέπει να πιάσεις για να μπορέσεις να παίξεις επαγγελματικό ποδόσφαιρο».
-Μιλάς με κάποιον από τους πρώην συμπαίκτες σου; Θυμάσαι κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία από τότε που ήσασταν όλοι μαζί;
«Με Τσουκαλά κυρίως, μιλάω αλλά έχω κρατήσει επαφές με κάποια παιδιά. Θυμάμαι όταν ήμουν σε αποστολή για αγώνα με τον Παναθηναϊκό, μέναμε στο ίδιο δωμάτιο με τον Κλάους. Ηταν 3-4 μέρες πριν να γράψουμε έκθεση στις πανελλήνιες και εγώ ήθελα να διαβάσω. Ο Κλάους άκουγε Πάολα και του έλεγα να το κλείσει για να διαβάσω και μου έλεγε τι να διαβάσεις ρε; (σ.σ. γέλια)»
«Στην Σουηδία δεν χρειάζεσαι γνωριμίες για να φτάσεις ψηλά»
-Ησασταν μια φουρνιά που έκανε εξαιρετική χρονιά και κατέκτησε το πρωτάθλημα χωρίς να έχετε την βοήθεια που έχουν οι τωρινές ακαδημίες από τον κ.Σαββίδη. Τι σας έλειπε τότε;
«Οι εγκαταστάσεις δεν ήταν καλές γενικά, στην Τούμπα ήταν καλύτερες. Τα δωμάτια ήταν καλά, όπως και η οργάνωση της ακαδημίας».
-Μιας που πήγε το θέμα στην οργάνωση των ακαδημιών, θέλω να μου πεις για την οργάνωση της Τζουγκάρντεν.
«Η Τζουγκάρντεν έχει και γυναικεία ομάδα επαγγελματική και γυναίκες ακαδημίες. Στους άντρες κάθε χρονολογία έχει 7 ομάδες, για παράδειγμα η Κ14 έχει έξι ομάδες των 15 παιδιών η κάθε μία, στην Ελλάδα στην κάθε ηλικιακή ομάδα υπάρχει μια ομάδα. Οι πρώτες δύο ομάδες των ηλικιακών ομάδων έχουν επαγγελματίες προπονητές, παίζουν σε επαγγελματικά πρωταθλήματα, ο γενικός αρχηγός της ακαδημίας λειτουργεί την ακαδημία με βάση την πρώτη ομάδα, υπάρχει οργάνωση και στόχος να βγαίνουν παίκτες και προπονητές, μπορεί να είναι πλαστικό το γήπεδο αλλά τουλάχιστον υπάρχουν γήπεδα να κάνεις προπόνηση».
Κλειστό γήπεδο της σουηδικής ομάδας που κάνουν προπόνηση οι ομάδες της ακαδημίας
-Εχεις ζήσεις τις ακαδημίες μιας ελληνικής ομάδας ως ποδοσφαιριστής και τώρα ζεις τις ακαδημίες μιας σουηδικής ομάδας ως προπονητής. Τι διαφορές βλέπεις; Πιστεύεις πως μπορούμε σαν χώρα να φτάσουμε το επίπεδο οργάνωσης του σουηδικού ποδοσφαίρου;
«Σίγουρα μπορείς όταν θέλεις να το κάνεις, αλλά είναι δύσκολο γιατί πρέπει να το δουλέψεις. Οι Σουηδοί είναι ένας λαός που ξεκινάνε από το 0 και προσπαθούν να φτάσουν στο 100, εμείς εδώ προσπαθούμε απευθείας να φτάσουμε στο 100. Τα γήπεδα είναι καλύτερα στην Σουηδία, το υλικό υπάρχει, η σοβαρότητα των υπευθύνων είναι σημαντική, δεν χρειάζεται τις γνωριμίες για να φτάσεις ψηλά, οι γονείς δεν σε ζαλίζουν, δεν υπάρχει το μπάχαλο που υπάρχει εδώ, θα σου πουν ό,τι θέλουν αλλά θα το κάνουν με σεβασμό προς το πρόσωπό σου και προς την δουλειά σου. Στην Σουηδία είναι πιο σοβαροί και υπεύθυνοι στην δουλειά, με ένα στόχο, να παίξουν οι παίκτες στην πρώτη ομάδα ή να παίξουν επαγγελματικά κάπου αλλού. Οταν ήμουν στον ΠΑΟΚ δεν υπήρχε μεγάλη επικοινωνία της ακαδημίας με την πρώτη ομάδα. Εγώ στην ομάδα μου (σ.σ. Κ14) θέλω να φτάσω τακτικά τους παίκτες στο επίπεδο της πρώτης ομάδας και όταν θα φτάσουν να παίξουν εκεί να μπορούν να σταθούν. Αυτό έχει πει και ο Κλοπ, καλό το ταλέντο αλλά όταν έρχονται οι πιτσιρικάδες στην πρώτη ομάδα δεν ξέρουν πως να κινηθούν χωρίς την μπάλα».