Αν υπήρχε μια πνευματική, κοινωνική, ποδοσφαιρική, παραγοντική γκιλοτίνα, τα κεφάλια σας θα έπρεπε να συνωστίζονται στο πιο πρώτο θα μπει κάτω από την κοφτερή λεπίδα προκειμένου να αποκοπεί από τη δική μας θλιβερή πραγματικότητα.
Μαρινάκης, Αλαφούζος και Μελισανίδης ως οι τρεις φύλακες του βόθρου που οι ίδιοι έχουν κατασκευάσει, ερίζουν στο ποιος θα αποκτήσει μεγαλύτερο μερίδιο λυμάτων για να ανακηρυχθεί βασιλιάς. Βγάζει ο ένας για τον άλλο τα άπλυτα στη φόρα ενώ παράλληλα τα «κοσμητικά» επίθετα παρμένα από το αυθεντικό λεξικό της Τρούμπας, δίνουν και παίρνουν.
Ο απλός φίλαθλος , με όση διαύγεια αλλά και υπομονή του απομένει εξαιτίας του βομβαρδισμού που υπόκειται από τα μέσα αλλοτρίωσης της πραγματικότητας, προσπαθεί να αντιληφθεί αν η φετινή εξέλιξη του πρωταθλήματος είναι για το καλό ή το κακό του ποδοσφαίρου.
Το ότι δύο με τέσσερις ομάδες διεκδικούν τις θέσεις θα έπρεπε λογικά να εκτοξεύει το ενδιαφέρον ακόμη κι αυτών που δεν παρακολουθούν το ποδόσφαιρο. Κι όμως, γίνεται ακριβώς το αντίθετο.
Οι φίλαθλοι εκεί που πήγαν να γεμίσουν τα γήπεδα αηδιασμένοι δείχνουν να μην μπορούν να κατανοήσουν την απίστευτη εχθρότητα η οποία έχει αναπτυχθεί στην κορυφή της σούπερ λιγκ. Ανακοινώσεις των οποίων το περιεχόμενο κανονικά θα έπρεπε να είναι απαγορευμένο, διαδέχονται η μια την άλλη. Οι παράγοντες, οι δημοσιογράφοι τα κανάλια και οι υπεύθυνοι διαδικτυακών σελίδων, μένουν ατιμώρητοι ότι και να γράψουν ότι και να πουν. Ας είναι και ψεύτικο, ας οδηγεί και στη βία. Το κράτος δεν υπάρχει. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί λειτουργούν μόνο για τους αδύναμους. Η δικαιοσύνη δε τολμά. Ο Μαρινάκης για να πάρει τα χρήματα από το στοίχημα και να μη θεωρηθεί αποτυχημένος πρόεδρος, τα στέρησε από την επόμενη κατηγορία.
Ο Αυγενάκης εκστασιασμένος από την προεκλογική του καμπάνια δεν ασχολείται με τις οικογένειες εκατοντάδων ποδοσφαιριστών ανθρώπων που ασχολούνται με τη δεύτερη και τρίτη κατηγορία και στην κυριολεξία πεινάνε. Δεν τους δίνονται όχι απλώς τα συμφωνημένα αλλά ούτε κλάσμα αυτών. Το συμπέρασμα είναι ότι δεν τους ενδιαφέρεις ούτε σαν φίλαθλος, ούτε το ποδόσφαιρο σαν προϊόν. Ακολουθούν μια καθαρά εγωιστική, εγωπαθή τακτική που δε λογαριάζει θύματα προκειμένου να πετύχουν τον στόχο. Και ο στόχος τους καταντά να είναι όχι να κερδίσουν αυτοί αλλά να χάσουν οι απέναντι. Βρισκόμαστε μπροστά στο μεγαλύτερο «εθελοτυφλισμό» όλων των εποχών.
Οι πρόεδροι θεωρούν ότι έχουν τις καλύτερες ομάδες, ότι όλοι αδικούνται από την διαιτησία, ότι όλοι έχουν απέναντί τους τους υπολοίπους, ότι αυτοί προάγουν τον αθλητισμό και οι υπόλοιποι είναι οι κακοί. Μακάρι να είχαμε εμείς τη δύναμη να μπορούσαμε να τους βάλουμε αυτούς τους 40-50 σε ένα νησί όπως το survivor για κανένα μήνα μπας και ησυχάσει το μυαλό μας και μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε το ποδόσφαιρο απαλλαγμένο από τα καρκινώματά του.