Οταν μία ομάδα παίζει κάθε τρεις ημέρες έναν επίσημο αγώνα και την παρακολουθείς να πιέζει τον αντίπαλό της, να τον κλείνει στα καρέ του στα τελευταία 20 λεπτά και να αναζητεί τρόπους για να φθάσει στο γκολ, αν μη τι άλλο, αυτό δείχνει πως υπάρχει ξεκάθαρη βελτίωση σε πολλούς τομείς, συγκριτικά με τα δύο προηγούμενα χρόνια.
Και θέληση για να φθάσει στο γκολ ακόμη και στο τελευταίο λεπτό, όπως το είχε πετύχει σε προηγούμενους αγώνες.
Η μεγάλη διαφορά όμως σε αυτό το παιχνίδι, ήταν πως (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) έλειψε η πίστη για το γκολ στους παίκτες του ΠΑΟΚ. Είχαν την κατοχή, έκλεισαν στο δεύτερο ημίχρονο τον Άρη στα καρέ του, έκαναν φάσεις, αλλά δεν βρήκαν τους τρόπους για να παραβιάσουν την αντίπαλη εστία.
Και όλα αυτά, απέναντι σε μία ομάδα που παίζει ένα παιχνίδι κάθε εβδομάδα και θα περίμενε κανείς, να είναι ξεκούραστοι οι παίκτες της και να πιέζουν τους παίκτες του ΠΑΟΚ προς την μεγάλη περιοχή. Συνέβη πρακτικά, το αντίθετο, όπως περιγράψαμε.
Από την άλλη όμως, ο Άρης είχε τις πιο χτυπητές ευκαιρίες για γκολ και ο ΠΑΟΚ είχε έναν υπέροχο Πασχαλάκη που αρνήθηκε σε τρεις περιπτώσεις το γκολ στους γηπεδούχους. Αυτός ο Πασχαλάκης, δείχνει πως έχει απίστευτα ψυχικά αποθέματα και ικανότητες που αξιοποιούνται υπέρ της ομάδας. Και κλείνει εκ νέου τα στόματα των όψιμων επικριτών του,
Εάν οι παίκτες του ΠΑΟΚ ήταν περισσότερο προσηλωμένοι στο να έρθει το γκολ από τις τελικές προσπάθειες που δημιούργησαν, τότε ασφαλώς θα ερχόταν η νίκη για τον Δικέφαλο. Όμως, με τα εάν, δεν παίζει κανείς ποδόσφαιρο. Το τελικό αποτέλεσμα διαμορφώθηκε χωρίς σκορ, ο ΠΑΟΚ παρέμεινε στην δεύτερη θέση και η διαφορά από τον Ολυμπιακό είναι πλέον στους 11 πόντους, όμως όλη η προσοχή στρέφεται στην ευρωπαϊκή πρόκριση και παράλληλα στην προσθήκη νέων βαθμών πριν τα πλέι οφ.
Ο Σοάρες έδειξε μερικά μόνο από τα πολλά δείγματα γραφής του. Θα προσφέρει στην ομάδα, είναι βέβαιο.