Αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Ποια κανονικότητα; Ο Θεός ξέρει! Οι άνθρωποι ξέρουν απλά, πως η ζωή τους δε θα είναι ίδια. Αυτή μετά τον πόλεμο με τον κορωνοϊό δε θα μοιάζει με εκείνη πριν. Δίχως να αποκλείεται με χρόνια με καιρούς να μοιάσει και πάλι…
Η Κυριακής Προσευχή, το «Πάτερ ημών» λέει: «Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον». Δεν αναφέρει οτιδήποτε για αύριο. Ως εκ τούτου κι εμείς οφείλουμε για το παρόν να αγωνιζόμαστε. Κι ουχί το απώτερο μέλλον να σκεφτόμαστε. Τι λέτε;
Καθώς μάλιστα, διάγουμε καιρούς μιας κοινωνικής αποξένωσης – προς όφελος της υγείας εαυτών κι αλλήλων – είναι πρώτης τάξης ευκαιρία για περισυλλογή, για αυτοκριτική και για αυτοσυγκέντρωση.
Προσέξτε βέβαια. Δε λέμε, να εγκλειστούμε εκτός από τα σπίτια μας και στους εαυτούς μας. Προς Θεού, όχι. Λέμε να ασχοληθούμε επιτέλους, λίγο περισσότερο με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Και για να λέμε την αλήθεια… Από καθόλου μέχρι ελάχιστα ασχολούμασταν πριν αρχίσει ο πόλεμος με τον κορωνοϊό. Κι εαυτός μας δεν είναι μόνον ο… μικρόκοσμος μας. Είναι η οικογένεια μας, η γειτονιά μας, η παρέα μας, οι παλιοί φίλοι και συνάδελφοι μας. Όλοι αυτοί συνέβαλαν, ο καθείς με τον τρόπο του, για να φτιάξουμε τον… μικρόκοσμο μας. Δεν δικαιούνται ένα πέρασμα από αυτόν; Δεν αξίζουν ένα άνοιγμα του εαυτού μας σε αυτούς;
Πόσο καιρό δεν έχουμε επικοινωνήσει με πολλούς εξ αυτών; Πολύ, πάρα πολύ καιρό. Ναι μία πρώτης τάξης ευκαιρία, να το κάνουμε. Να επικοινωνήσουμε με εκείνους τους ανθρώπους, κομμάτια της καθημερινότητας μας τους οποίους εάν τυχαία συναντούσαμε στους δρόμους, θα λέγαμε: «Που χαθήκαμε , βρε παιδιά;»! Να μία πρώτη τάξης ευκαιρία να βρεθούμε, για να μη χαθούμε ξανά στον φρενήρη ρυθμό της καθημερινότητας μας…
Τώρα λοιπόν, που ο χρόνος κινείται για όλους σε ρυθμούς χαλαρούς. Τώρα που πλέον, δεν περνά η ριμάδα η ώρα αλλά… Αισιοδοξούμε πως θα γίνει ο ουρανός πιο γαλανός. Δεν απαισιοδοξούμε. Δεν απελπιζόμαστε όπως αναφέρει ο ψαλμός του Άκη Πάνου «άντε να περάσει η μέρα», τον οποίο ο αγγελόφωνος Στέλιος Καζαντζίδης είχε καταστήσει ύμνο δύσκολων – μέχρι απελπισίας - καιρών του καθενός…
ΥΓ 1 : Η λέξη «καραντίνα» είναι ιταλική. Εξέφραζε – κάπου στον 13ο αιώνα – την απομόνωση πλοίων, πληρωμάτων κι επιβατών με υποψία νόσου, όταν κατέπλεαν στη Βενετία, πρωτεύουσα τότε της Γαληνότατης Δημοκρατίας της. Σε αυτά τα πλοία τρύπωναν από τα λιμάνια Ασίας κι Αφρικής αρουραίοι κύριοι… φορείς πανώλης. Τα κρατούσαν προληπτικά στην απομόνωση για σαράντα (quaranta) ημέρες. Εκείνη η Αυτοκρατορία ήταν κυρίαρχη θαλάσσια δύναμη κι η Βενετία κυρίαρχο λιμάνι της Μεσογείου.
ΥΓ 2: Η λέξη «θνητότητα» εκφράζει την αναλογία θανάτων από νόσο κι αριθμού κρουσμάτων σε δεδομένο χρονικό διάστημα. Η αναλογία αυτή είναι και δείκτης σοβαρότητας της νόσου.
ΥΓ 3 : Η λέξη «θνησιμότητα» εκφράζει την αναλογία θανάτων και πληθυσμού. Ήτοι, έναν αριθμό ο οποίος δείχνει πόσοι θάνατοι από την ίδια αιτία συνέβησαν σε δεδομένη χρονική περίοδο
ΥΓ 4: Επικράτησε τελικά, η «ομερτά» ! Ως εκ τούτου πώς να εκφράσουμε εμείς άποψη – για όσους θα ενδιαφερόταν περί αυτής – σχετικά με την διακοπή τηλεοπτικής εκπομπής της ΕΤ – 3 στην οποία η παρουσιάστρια Σύνθια Σάπικα έκανε καλά την δουλειά της. Και τούτο – ω του θαύματος – ενόχλησε (τον έβγαλε από τα ρούχα του, δηλαδή) τον υφυπουργό Αθλητισμού. Ο Λευθέρης Αυγενάκης εκτέθηκε. Η εκπομπή «ΣΥΝ» κόπηκε. Κι έπεσε πέπλο σοβαρής σιωπής όλων των εμπλεκομένων…